Kvenvæðing Sjálfstæðisflokksins var hafin í tíð Bjarna Benediktssonar

Hverju mun það breyta að kvenvæða Sjálfstæðisflokkinn algerlega?

Það breytir ekki svo miklu.

Þótt það sé ný tízka hjá sjálfstæðismönnum að ráðast á Ingu Sæland þá liggur miklu beinna við fyrir þá að ráðast á Þorgerði Katrínu og Viðreisn, því Flokkur fólksins samanstendur jú af vinstrimönnum, jafnaðarmönnum og hægrimönnum, en Viðreisn er algjörlega augljóst útibú frá Sjálfstæðisflokknum, þar eru ESB-sinnarnir sem áður voru í móðurskipinu, eins og Brynjar Níelsson kallaði Sjálfstæðisflokkinn þegar hann var spurður að því hvort hann ætlaði að flýja yfir í Miðflokkinn þegar hann fékk ekki gott embætti.

Flokkur fólksins verður ekki endilega ógn mikið lengur, því saga hans gæti endað eins og saga Vinstri grænna. Fólkið sem kaus Ingu Sæland gerði til hennar svo miklar kröfur, eins og hún væri Jesús Kristur endurfæddur, sem myndi ausa gulli og gersemum yfir fátækasta fólkið. Auðvitað gerðist það ekki og mun ekki gerast. Slíkir hlutir gerast hægt, og ganga svo til baka ef þeir gerast. Með hærri launum kennara eykst verðbólgan, og allt lendir það á öryrkjum, ellilífeyrisþegum og verkafólki sem lægst hefur launin.

Ég kaus ekki Flokk fólksins. Ég nennti ekki á kjörstað, því ég veit að ekkert breytist, sama hvern maður kýs.

Konurnar sem taka við stjórn Sjálfstæðisflokksins munu taka við góðu búi Bjarna Benediktssonar að mörgu leyti, því hann var búinn að kvenvæða eftir megni á meðan hann stjórnaði. Hann var og er jafnréttissinni en engin risaeðla sérhagsmuna eða gamalla heimsmynda, umfram það sem uppeldi hans og staða gefur til kynna og gullskeiðin í munninum.

En ég geri ráð fyrir að Sjálfstæðisflokkurinn sé dæmdur til að dansa í kringum 20% múrinn á meðan flokkakerfið er svona, margir flokkar og sérstaklega á meðan Viðreisn og Miðflokkurinn naga í Sjálfstæðisflokkinn frá báðum hliðum og lifa góðu lífi á því.

Til að Sjálfstæðisflokkurinn fái 40-50% atkvæða þarf margt að breytast. Þegar flokkurinn fékk slíkt atkvæðamagn voru mjög skörp skil á milli hægristefnu og vinstristefnu. Þá voru Sjálfstæðismenn kirkjuræknir, með eigin rekstur, og höfðu ákveðin gildi. Þá dreifðust vinstrimenn og jafnaðarmenn á Alþýðuflokk, Alþýðubandalag, Framsóknarflokkinn og stundum enn smærri flokka.

Nú eru engin skörp skil lengur til á milli flokka. Bjarni Benediktsson hefur sjálfur gert sitt til að gera Sjálfstæðisflokkinn líkari Samfylkingunni og öðrum jafnaðarflokkum, jafnvel Vinstri grænum, eftir þessa nýjustu svívirðustjórnarsetu, þar sem fóstureyðingareglur voru rýmkaðar og margt slíkt, sem áður hefði ekki komið til greina að hægrimenn hefðu samþykkt.

Fordómar vinstrimanna og jafnaðarmanna gagnvart Sjálfstæðisflokknum minnka ekki þótt konur taki þar við. Það er þá ekki fyrr en Kristrún eða hennar líkar skynji og skilji að ráðherrar Sjálfstæðisflokksins verði hlýðnar dulur sem hlýða í einu og öllu sem stjórnarsamstarf mun gagnast með þeim.

Ég geri nú samt ráð fyrir því að Áslaug Arna eða Guðrún muni marka sér sérkenni með því að fara lengra til hægri að einhverju leyti, en það er hægt að gera á marga mismunandi vegu.

Eitt sinn þegar þingmenn og ráðherrar Sjálfstæðisflokksins, karlkyns að sjálfsögðu, sátu við stjórn bar fólk virðingu fyrir þeim og óttaðist þá jafnvel, þeir byggðu á fortíð rómversku keisaranna og kónganna í Evrópu, þegar gríðarlega skörp skil voru á milli yfirstéttarinnar og lægri stétta.

Sjálfstæðisflokkurinn fékk aukafylgi vegna hræðslunnar við yfirvaldið, sem mun víst aldrei hreinsast af okkur Íslendingum. Það er gamall arfur frá því að Danir kúguðu okkur.

Þjóðernisvakning Evrópu hefur alls ekki ratað til Íslands. Kannski ef glæpum fjölgar sem rekja má til aðkomufólks mun það breytast, eða ef fátæktin fer að bíta marga þannig að úrbót fáist ekki.

Ætli það sé ekki bara tímaspursmál hvenær það gerist.

Ennþá komast kennarar upp með frekju, og græðgi, því varla er hægt að segja að vandi skólakerfisins sé leystur þótt laun þeirra séu hækkuð.

Íslenzka þjóðin er úrkynjuð eins og Vesturlönd. Úrkynjunin eykst en minnkar ekki.

Að því sögðu, Diljá Mist er viðkunnanleg manneskja og það eru þær Áslaug Arna og Guðrún líka.

Ef Guðrún verður næsti formaður þá mun Sjálfstæðisflokkurinn kannski laða að sér talsvert marga úr Viðreisn og Miðflokki, og Flokki fólksins.

Eftir því sem flokkurinn fitnar eykst aðdráttaraflið eins og Newton sagði.

Það verður svolítið spennandi að fylgjast með þessu. En sjálfstæðisstefna án kristilegs siðferðis er hryllileg.

En fyrr eða síðar má búast við því að ungt fólk og fólk á öllum aldri fari að heimta íhald eins og Sjálfstæðisflokkurinn stóð fyrir einusinni, fyrir nokkrum áratugum.

Ef Ísland gengur inní ESB á þessu kjörtímabili undir stjórn Viðreisnar, þá breytist valdajafnvægið enn Sjálfstæðisflokknum í óhag, samkvæmt þeirri kenningu að stór hluti Íslendinga hleypur alltaf á þann vagn sem vinsælastur er.

Samkvæmt könnunum þá fer andstaðan við ESB aðild frekar minnkandi meðal þjóðarinnar. Það er vegna þess að okkar þjóð er að drepast úr minnimáttarkennd og er áhrifagjörn.

Það er gríðarlegur fjöldi af fólki sem mun styðja atvinnuleysi ESB markaðarins og afsaka alla gallana við ESB.

Þetta er hægt að útskýra með því að sjá hversu stór fjöldi okkar Íslendinga er menntaður, og kvenréttindi mest allra á jarðarkringlunni. Það þýðir að sjálfkrafa erum við í sömu hugmyndafræði og ríkir í ESB. Þar ríkir að vissu leyti geðveik hugmyndafræði draumóra og barnalegra þráa, en svona er nú það.

Ef sjálfstæðismenn ætla ekki að þurrkast út í framtíðinni þurfa þeir að ráðast á Viðreisn og stöðva inngönguna í ESB sem er nú fyrirhuguð, undir yfirskriftinni að halda samningaviðræðum áfram og spyrja þjóðina. Það er auglýsing fyrir sjónarmiðin í Viðreisn og Samfylkingunni. Núna þegar VG og Sjálfstæðisflokkurinn eyddust upp í innbyrðis spennu síðustu ríkisstjórnar er þetta kjörinn tími fyrir Viðreisn og Samfylkinguna að auglýsa Gullna hliðið, ESB, og allt það.

Diljá Mist býður sig fram

Rannsóknir mínar sýna að kannski er Esus fórnin, lífstréð eða nautið eins og í Míþrasardýrkun, ekki sá sem heggur í lífstréð, að þar sé Teutates á ferðinni

Ef maður reynir að skrifa bók um sagnfræðilegan fróðleik og hefur metnað fyrir því verður maður að vera tilbúinn að byrja frá grunni mörgum sinnum í ljósi nýrra upplýsinga sem kollvarpa heimsmynd manns.

Þannig er það með guðina Taranis, Esus og Teutates. Svo lítið er um þá vitað að sá sem reynir að safna öllum upplýsingum, mynda sér skoðanir og skrifa bók tekst á hendur erfitt verkefni.

Á Youtube er mikill frumskógur myndbanda. Sumt er þar vel gert og framúrskarandi, annað hreinasta þvæla og margt svona alveg þokkalegt.

Þar hef ég fundið myndbönd sem lýsa því betur en sagnfræðingar meginstefnunnar gera hvernig Biblían varð til, og oft hef ég rekið mig á það að eins og Guðjón Hreinberg heldur fram, gyðingar eru ótrúlega klárir og búa til áhugaverð myndbönd sumir sem fara gegn meginstraumnum, og eru með þeim allra fremstu í að gagnrýna kristindóminn og sýna hann í öðru ljósi en maður á að venjast, sem er enda kannski ekki skrýtið, þeir hafa aldrei viðurkennt Jesús sem Messías, eða Krist, sem þýðir það sama, frelsari, hinn smurði boðberi.

Í einu slíku myndbandi fékk ég staðfestingu á því sem ég hef haldið fram, að Biblían er mjög ritstýrt rit, og ekki endilega trúverðugt. Reyndar kemur það víða fram og margir eru sannfærðir um þetta.

Þar er því haldið fram að goðsagnirnar um Krist hafi verið framleiddar af Rómverjum, og rök fyrir því færð. Engar sagnfræðilegar sannanir eru til um að Jesús Kristur hafi verið til. Samtímaheimildir um hann finnast ekki, aðeins vísbendingar sem hægt er að túlka út og suður.

Rómverskir keisarar létu hefja sig í guðatölu á þeim tíma sem guðspjöllin um Jesúm Krist urðu til. Jesús Kristur er Messías kerfisins, rómverska heimsveldisins, og rómverski keisarinn Títus upphafinn, og sagt er að þegar fólk trúi á Jesúm Krist sé það að tigna rómverska keisarann Títus í raun.

Hversvegna sýna guðspjöllin fjögur Rómverja í jákvæðu ljósi en gyðinga í neikvæðu ljósi? Er það vegna þess að þau voru skrifuð af Rómverjum til að kveða niður uppreisnir gyðinga á þessu tímabili, og uppreisnir fyrstu kristnu söfnuðanna?

Rök eru færð fyrir því að hvorki Jesús Kristur hafi verið til né guðspjallamennirnir fjórir, að þeir séu dulnefni fyrir höfunda sem skrifuðu á vegum Rómverja texta sem var hliðhollur þeim og rómverska heimsveldinu.

Sterkustu rökin fyrir því eru þessi:

Hvers vegna var ekki þessum textum eytt, þeir brenndir, þar sem það er sagnfræðileg staðreynd að sérstaklega flavíansku keisararanir brenndu bæði rit drúíða og kristinna manna og einnig annarra til að móta söguskoðunina, endurskrifa söguna sér í hag?

Þetta kemur fram hjá virtum fræðimönnum sem hafa skrifað um þetta bækur.

Engu að síður er það viðurkennt að texti Biblíunnar er margbrotinn áróðurtexti og marglaga, og þetta er leyndardómur, hver setti þetta saman, hvenær og hvers vegna.

Hvað mína vinnu varðar fyrir bókina um Esus, þá kemur það þarna skýrt fram að Vespasian keisari og fleiri bæði fyrr og síðar tryggðu veldi sitt eins og einræðisherrar með því að láta tigna sig sem guði og með því að drepa óvini sína í stórum stíl og með því að brenna bækur og eyðileggja aðrar heimildir sem ekki fóru saman við þá söguskoðun sem búin var til.

Þetta er stórmerkilegt í raun. Þetta er svo merkilegt að þetta ætti að sanna fyrir manni að næstum engu er hægt að treysta í mannkynssögunni, jafnvel ekki wikipediu eða mannkynssögubókum.

Það er til dæmis viðurkennd staðreynd að Dauðahafshandritin eru EINU heimildirnar sem ekki var eytt sem skráðar voru á löngu tímabili, þegar Kristur á að hafa verið uppi. Guðspjöllin voru skrifuð miklu seinna og vekur það upp ýmsar spurningar.

Svo vandleg var eyðilegging þessara rómversku einræðisherra og herstjóra, eða keisara, á sagnfræðilegum upplýsingum, að ekki eitt einasta blaðsnifsi finnst utan Dauðahafshandritanna um þetta, öllu öðru var eytt vandlega, og það á löngu tímabili.

Hvers vegna var Nýja testamentið skrifað á grísku en ekki á arameísku, sem Jesús Kristur talaði? Hversvegna var það ekki skrifað á hebresku ef lærisveinarnir töluðu það mál?

Enn fremur, hvað höfðu keisararnir að fela þegar þeir viljandi ofsóttu og drápu drúíða um margra áratuga skeið, og földu rit þeirra, og eyddu þeim sem þeir töldu að gætu komið fyrir almenningssjónir?

Allt bendir til þess að ekki aðeins nafnið Esus hafi orðið að Esus fyrsti, Iesus, heldur hafi margt verið notað úr trúarbrögðum Kelta í kristnina. Þess vegna var fólk drepið og heimildum eytt sem gátu sannað þetta.

Það sem hefur verið mér sérlega erfitt er að komast að þeirri niðurstöðu að kannski hafa sagnfræðingar misskilið Bátsmannasúluna þar sem guðinn Esus er talinn vera að höggva tré eða í það með meitli.

Ég er farinn að komast á þá skoðun að Bátsmannasúlan sýni í raun guðinn Toutatis vera að höggva í lífsins tré, og að LÍFSINS TRÉ SÉ ESUS!!!

ÁLETRUNIN Á ÞÁ VIÐ TRÉÐ!!!

Þetta finnst mér breyta öllu.

Hin heiðna táknmálsfræði finnst mér vera heilög og mér finnst það ÖLLU máli skipta hvernig hún er túlkuð og að hún sé túlkuð rétt.

Þetta er mjög flókið mál, hvernig Gaulverjar litu á marga meginguði sína sem þeir væru í dýralíki fyrst og fremst, og enn fremur var lífsins tré meginþemað í þeirra goðafræði, að því er virðist.

Það er þó annað sem bendir enn meira á kristnina og hversvegna þetta varð að fela.

Eftir því sem ég rannsaka þetta betur og betur þá sannfærist ég meira um hvers eðlis menning Gaulverja var, EKKI stríðsmenning, heldur FYRIRRENNARI kristninnar, hvað varðar ást, samúð, kærleika og fórnfýsi! ÞETTA er leyndarmálið sem Rómverjar vildu fela og síðar kirkjunnar menn, þegar kirkjan var ríkisvædd og varð peningastofnun.

Hér eru nokkur meginatriði sem þarf að skoða.

Cernunnos sýnir sömu fórnfýsi og Jesús Kristur er hann fórnar sér fyrir mennina, eða meiri.

Cernunnos er í raun að sýna meiri fórnfýsi en Jesús Kristur, því Cernunnos er horfið en elskað goð innan gaulversku heiðninnar, hann hverfur aldrei úr hugum fylgjenda sinna einmitt vegna fórnfýsi sinnar.

Sú goðsögn er ævaforn, en aðeins á seinni árum er hún farin að birtast betur og betur með samanburðarannsóknum.

Donn var Cernunnos nefndur meðal írsku munkanna sem skráðu þetta loksins niður, og þá var búið að afhelga þessa guði og gera lítið úr þeim. Engu að síður er þetta Cernunnos.

Hann er faðir guðanna sem fórnar sér fyrir börnin sín og fer niður í Helju og ríkir þar síðan, ekki ósvipað og Hades hinn gríski, nema þar er hann bróðir en ekki faðir fjölskyldunnar.

Keltar töldu sig alla afkomendur Cernunnosar. Á vissan hátt gegndi hann svipuðu hlutverki og Júpíter meðal Rómverja, en samt höfðu Gaulverjar guðinn Taranos, sem sýndi öll sömu einkenni og Júpíter á ytra borðinu, en var sonur Cernunnosar, sem komizt hafði undan reiði hans sem smábarn og bjargazt, eins og Júpíter undan drápseðli Satúrns.

Síðan er það hin heilaga þrenning Kelta, sem er Taranos, Esus og Teutates. Eðli Esusar sem fórnarlambs var í raun miklu margþættara en annarra guða skyldra þjóða á öðrum tímum og svæðum.

Míþras er svipaður guð og Teutates. Það er hann sem drepur nautið, sem er svipað tákn og Esus, lífstréð. Nema lífstréð er ekki drepið í gaulverskri goðafræði, því fer fjarri.

Esus er tákn um framtíðina, Skuld. Drúíðar voru afkomendur Atlanta að öllum líkindum, og voru komnir lengra vísindalega en vísindamenn okkar tíma jafnvel.

Esus er tákn um lífstréð, það er aldrei drepið að fullu. Toutatis er í hlutverki Shiva, eyðileggjandans. Í fjölheiminum er það svo að einungis ein framtíð er valin, hinar eru "drepnar". Það er þetta sem gert er við Esus, heimstréð, þær greinar eru hoggnar af sem ekki eru framtíðin.

Níðhöggur er því rangt heiti á íslenzku, og kannski gaf Snorri Sturluson Teutatosi þetta heiti. Þessi goðafræði var ekki skilin til fulls á Íslandi þegar þetta var skráð.

Mannfórnir Gaulverja þarf að skilja með þessum hætti. Þeir höfðu lifað og hrærtzt í þessari goðafræði öldum saman. Hún hefur einnig verið til áður en La Téne menningin varð til og Hallstatt menningin.

Það má sjá og skilja þegar maður skynjar og upplifir hversu grunntækt þetta var í trúarlífi Kelta og Gaulverja og hvers vegna áletrarnirnar voru svona margar.

Þetta útskýrir einnig margt í kristninni, sem er aðeins að deyja út í nútímanum með femínismanum, það er að segja þetta útskýrir náungakærleikann, hann kom úr þessari menningu en ekki kristninni, því ekkert slíkt verður til af sjálfu sér, og kristnin hefur kannski verið manngerð, rómversk trúarbrögð, eins og sumir halda fram og færa fyrir því sterk rök.

Siðfræði kærleikans hefur fylgt þessum keltnesku trúarbrögðum, allt virðist benda til þess. Fólk hefur beinlínis sózt eftir því að vera fórnað. Það hefur verið talið eftirsóknarvert.

Drúízkan var ekki hernaðartrúarbrögð eins og Ásatrúin, heldur dulhyggja og flókin speki, að mörgu leyti skyldari Búddisma en grískri og rómverskri heiðni þess tíma, eða þá hindúisma.

Annað er mjög merkilegt í þessu, en það er goðafræði sársaukans, sem virðist sameiginleg með öllum guðunum þremur, Taranis, Esus og Toutatis.

Ég er minna búinn að rannsaka þetta með Taranis, en það er alveg ljóst með Esus og Toutatis, að minnsta kosti.

Í flestum mýtum þar sem þessir guðir koma við sögu þar er einhver sársauki og einhver fórn, og það sem meira er, hann deilist niður í þrjá staði, á alla guðina þrjá.

Þetta er alveg stórmerkilegt og í raun einstakt í trúarbragðasögunni. Þetta er miklu magnaðri heilög þrenning en í kristninni, og fyrirmynd að þeirri þrenningu.

Það sem gerir þetta enn magnaðra og furðulegra, það er að einn guðinn hefur heitið Maður á norrænu, og það hefur að öllum líkindum verið Toutatis. Mannanán mac Lír heitir hann á írsku og Manawydan fab Llyr á welsku.

Mön, Isle of Man, er talin nefnd eftir þessum guði. Moniyos á for-keltnesku er talið þýða fjall, og talið er að Isle of Man þýðir "Fjallaeyjan". Þetta er á welsku eða keltnesku, og því er ekki hefðin að tengja þetta við íslenzku eða önnur norræn tungumál. Þó gera það sumir, til dæmis Þorvaldur Friðriksson, sem skrifaði bókina Keltar, og þó mér finnist hann þar ekki vísindalegur nema stundum, þá er sitthvað þar áhugavert.

Orðsifjabók Ásgeirs Blöndal kemur með sínar skýringar á orðinu maður og sú skýring nær mjög langt aftur. Telur hann það komið af "men" á indó-evrópsku, í merkingunni að hugsa, muna. Þó var hann ekki viss, og skrifaði "vafasamt", um þessa skýringu.

En welskan kemur með orðið moniyos, tengt því að rísa, eða gnæfa, fjall. Þetta er það sem lífvera gerir, hún rís upp úr duftinu eftir að lífinu hefur verið blásið henni í nasir, samkvæmt sköpunarsögum, sem er hefð fyrir.

En aftur að drúízkunni.

Teutatis drepur nautið daglega, eða Míþras, og endurnýjar þannig sköpunina, en hann gerir það með miklum þrautum og sætir refsingum guðanna fyrir, en verður samt að gera þetta.

Hér er kominn sársaukahringur og refsingahringur í æðsta guðanna ríki, en þetta er þekkt úr öðrum trúarbrögðum, eins og hvernig Títönum var refsað í grískri goðafræði, og voru þó foreldrar þeirra guða sem frægastir urðu.

Þetta er hugmyndafræði og goðafræði sem er orðin býsna gleymd okkur nútímamönnum, sem lifum í okkar sjálfhverfu og eigingirni, en þessi speki var eiginlega fyrirrennari hins kristilega náungakærleika.

Það sem er framandi og frábrugðið við hina gaulversku goðafræði og drúízku er að hjá þeim er þetta daglegur viðburður, en það er kannski ekki alveg ljóst, mögulega líður lengra á milli, en alveg víst er að þetta er endurtekinn atburður í þeirra goðafræði og sístæður, ekki nokkur minnsti vafi á því.

Þetta er í samræmi við nútímavísindin, eða skammtafræðina öllu heldur, þar sem manni er kennt að heimurinn er alltaf að skapast og eyðast, og við lifum í fjölheimum.

Þar sem annað nafn yfir Þjóða, Toutates en Mannanán, sem bæði þýðir fjall og maður, eða sá sem rís, þá verður það ljóst að þetta er hlutskipti alls mannkynsins í heild, að ráðast á guðinn, Esus, náttúruna sem nærir og við eigum allt að þakka. Þessi hugmyndafræði kemur aftur inn sektarkennd hjá fólki, alveg eins og kirkjan gerði í gegnum aldirnar fyrir að hafa fórnað Kristi, syni Guðs fyrir mannkynið!

Hér höfum við fyrirmyndina í hinni keltnesku og drúízku goðafræði, þar sem Taranis er faðirinn, Teutates er sonurinn og Esus er náttúran, lífstréð, eða fórnin eilífa.

Í hinni drúízku goðafræði er þó hreyfanleiki og sambræðsla, vegna þess að goðsögnum ber ekki saman. Það kann jafnvel að eiga að vera þannig, mótsagnir munu skapa sannleikann og veruleikann frekar en að gera hann óraunverulegri.

Aðeins í þessum nútíma okkar höfum við þroska til að skilja þetta almennilega, þegar fólk er farið að lifa í mörgum heimum og veruleikum eftir stjórnmálaskoðunum og öðru slíku.

Drúízkan er því trú fyrir nútímafólk.

Hvers vegna gerir ekki ungt fólk á Íslandi uppreisn gegn kommúnisma og marxisma í skólakerfi sem og annarsstaðar?

Íslenzk menning er í ruslakistunni, hún er ónýt, eins og vestræn menning. Kennarar nútímans verða að bæta við sig allskyns aukafögum eins og sálgæzlu, félagsfræði, jafningjafræðslu, og öllu þessu sem er nýmóðins, en samt koma fleiri börn eins og villidýr útúr skólunum, agalaus, uppdópuð og tryllt.

Leikskólabörn berja kennara og þau sem eldri eru.

Til hvers er þessi fáránlega ofmenntun í þessu samfélagi okkar?

Til hvers eru þessi útbólgnu mannréttindi sem verða í þversögn hver við önnur?

Til hvers þarf að segja ÖLL (dýrin) en ekki ALLIR (konur og karlar)?

Íslenzka menningin okkar er perla. Tungumálið okkar er upprunalegra en danska, norska, sænska, enska og fleiri mál. Við eigum ekki að láta hafa okkur að fíflum með tízkudellum eins og að hætta að tala rétt mál.

Ég held að börn og unglingar hefðu mjög gott af því að vera án skólagöngu þessa hræðilega skólakerfis, sem er marxískt frá upphafi til enda.

Það versta sem búið er að gera börnum og unglingum í dag er að það er búið að eyðileggja samskipti þeirra við hitt kynið undir marxískum málflutningi.

Dr. Helgi Pjeturss lýsti samfélagi manna sem einskonar rafkerfi, þar sem hringrás orkunnar verður að vera til staðar til að það gangi upp, og talaði um samstillinguna í því samhengi.

Þetta þýðir að allir þurfa að vera gagnkynhneigðir til að orkan fari í hringrás og samfélagið stillist saman og myndi líforku, og til að nægilega mörg börn fæðist. Þetta er sérlega mikilvægt meðal þeirra sem eru að byrja á kynþroskaskeiðinu, því meðal þeirra er líforkan sterkust, en bæling kemur eftir því sem aldurinn færist yfir, vegna vantrausts og beizkju.

Enn fremur er það virðingin fyrir þeim sem eldri eru.

Sú virðing er sameiginleg öllum þeim þjóðfélögum sem eru heilbrigð. Áadýrkun og eddudýrkun verður þar áberandi og með réttu, að dýrka forfeður og formæður.

Kínverjar og aðrar austurlandaþjóðir hafa átt sér stórmerkilega menningu sem við mættum læra af. Gáfnafar mælist mest meðal austrænna einstaklinga og samstillingin er þar mest, gott dæmi um það er hversu einsleitt samfélagið er í Japan og harðar reglur sem banna að inn í landið komi of margir með erlendan uppruna.

Enda hafa Japanir verið í fremstu röð lengi þegar kemur að framleiðslu á varningi, friðsamlegu samfélagi og góðu á ýmsan hátt.

Þegar samfélög gliðna og rofna þá minnkar virðingin fyrir eldri kynslóðum.

Sjálfstæðisflokkurinn er ekki lengur kjölfesta landsins, kirkjan ekki heldur.

Guðmundur Örn Ragnarsson, sem stundum er hér á blogginu, er einn af fáum sem ég tel að séu til fyrirmyndar og boði kristnina ómengaða og rétta, nokkurnveginn.

Nú er tækifæri fyrir okkar þjóð að snúa af villu okkar vegar, þegar tveir sterkir leiðtogar, Donald Trump og Vladimir Pútín ráða miklu í heiminum. Eyðileggingarstarf femínista, sem stjórnað er af hryðjuverkaandanum sataníska, Evu Biblíunnar, eða Kölska sjálfum, það verður að leggja niður.

Menn þurfa ekki einu sinni að vera kristnir eða sannkristnir til að sjá þetta og skilja. Fólk þarf einungis að hafa kjark og láta réttlætið stjórna sér, og fólk þarf að hafa slatta af dómgreind og elska náungann nægilega og Guð, ef fólk viðurkennir það hugtak.

Forsvarsmenn RÚV og aðrir jafnaðarfasistar verða að svara til saka fyrir það eitt að hafa afvegaleitt þjóðina. Það sama gildir um stjórnmálamenn sem hafa leitt okkur frá þjóðernisstefnu og hollum uppeldisáhrifum, kristilegum, aga og feðraveldinu, sem er það hollasta og bezta sem börnin geta fengið að kynnast, og ég kynntist því á heimili ömmu og afa þar sem ég kaus frekar að alast upp en hjá foreldrum mínum.

Femínistar ættu að fara beint fram fyrir byssukjaftana í Úkraínu fyrst þeir vilja halda þessu stríði áfram fyrir sinn tapaða málstað.

 

Bólgin og marin eftir leikskólabörn

Ég ber hæfilegt traust til beggja kvennanna en efast líka talsvert um báðar

Ég horfði á Silfrið þar sem Áslaug og Guðrún voru í kappræðum. Ég tók eftir því að mismunur var á framboðsræðum þeirra. Áslaug var með allskonar lítil loforð og frasa sem hún rökstuddi ekki af innlifun, en Guðrún var með færri mál sem hún virtist sannfærðari fyrir og því meira traustvekjandi sem þroskuð manneskja.

Áslaug Arna talaði mjög almennt í Silfrinu. Hún talaði um gildi þeirra sem eldri eru og líka þeirra sem yngri eru. Hún gerir sér grein fyrir því að í Sjálfstæðisflokknum rúmast margar skoðanir. Hún útskýrði samt ekki nákvæmlega hvernig hún vill koma til móts við alla, og hún var heldur ekki sannfærandi um að hún gæti það.

Bara ef maður túlkar hvaða fylgi hún hefur þá sér maður að hún er að tala inní hóp femínista, vinstrisinna, jafnaðarmanna, Evrópukrata og unglinga frekar en til allra. Enda var grein um það í DV nýlega að vélmenni - sem er hlutlaust - gervigreind - sem hefur ekki tilfinningar en kemur með niðurstöðu byggða á upplýsingum eingöngu, kom með þá niðurstaða að hún væri að tala inní lítinn hóp femínista en Guðrún væri með breiðari málflutning.

Ég er nokkuð viss um að íhaldsfylgið muni endanlega hrynja af Sjálfstæðisflokknum ef hún verður kosin formaður eftir tæplega viku. Það er nokkuð sem er ekki hollt fyrir flokkinn á þessum krísutímum, því það er grunnfylgið og kjarnafylgið.

Ég tel að Guðrún gæti kannski orðið skárri, en ég á erfitt með að ímynda mér að hún geti híft flokkinn uppí 40% fylgi frekar en Áslaug.

En alveg eins og skoðanakannanir sýna þá hefur Guðrún ívið meira fylgi og auk þess breiðara fylgi þvert á flokka og aldursbil.

Því má telja líklegt að hún verði næsti formaður.

En hvor þeirra sem verður fyrir valinu, það verður ekki auðvelt að gera flokkinn aftur að þeirri breiðfylkingu sem hann var.

Fullt út úr dyrum hjá Áslaugu Örnu

Leikritið heldur áfram, þar til blekkingin fellur til fulls

Ég tók eftir því að Friedrich Merz sagði útilokað að vinna með hægriöfgaflokkum. Í ræðu sem spiluð var þegar útgönguspáin var sýnd minntist hann á að útlendingamálin væru ein þau mikilvægustu.

Þannig að Merz er að reyna að hirða atkvæðin af afD, þeir vilja læra af þeim smávegis, en ekki leyfa þeim að njóta ávaxtanna. Svona er hræsnin.

Kjósendur eru ekki fífl alltaf. Þeir sjá hverjir eru vondir og hverjir eru góðir. Ekki fer það alltaf eftir áróðrinum í fjölmiðlunum.

Mér þótti gaman að sjá Auðunn Arnórsson, skólabróður minn úr MK tjá sig á Stöð 2 í gær, sem sérfræðing í þýzkum stjórnmálum.

Það er áhugavert það sem hann sagði að Þjóðverjar væru búnir að laga sig að samevrópskum hugsunarhætti og kosningahegðun eftir að hafa verið í Evrópusambandinu í áraraðir. Ég hafði ekki alveg litið á þetta með þeim hætti, en það er í raun önnur aðferð til að segja að þjóðerniskennd Þjóðverja sé fokin útí veður og vind, en í stað hennar sé komin samevrópsk kennd, hvernig svo sem hún nú er.

Raunveruleikinn hlýtur að móta hvaða skoðanir fólk hefur. Söguskýringar bandamannanna eru nú farnar að hljóma eins og tröllasögur fyrir börn fyrir háttinn, til að kenna þeim hverja eigi að hata og hverja ekki.

Það er skrýtið en satt að við erum að upplifa merkilega tíma. Meginstraumspólitíkin er búin að loka sig og læsa inni í skáp og heyrir bara í sinni eigin rödd en ekki í veruleikanum. Bergmálið berst og venjulegu flokkarnir telja það sannleikann og ekkert annað.

Þannig sjáum við að aðferðirnar til að sigra óvinina sigra þá sjálfa. Þannig sjáum við að einn pínulítill, ofsóttur og hataður flokkur er að verða normið og endurskilgreina stjórnmálin.

Góða fólkið er grátklökkt því það hefur ofvaxna réttlætiskennd og lætur hana þvælast fyrir sér um of.

Einfaldar staðreyndir blasa við. Innfæddum Þjóðverjum fækkar og þeir verða í minnihluta brátt ef svo fer fram sem horfir. Góða fólkið vill bjarga heiminum en heimurinn drekkir góða fólkinu sem þakklætisvott.

Þegar rökhyggjan hverfur þá hverfur mennskan líka, eftir verður skelfing og afneitun, heimska og paranoia.

Þegar ekki er einu sinni hægt að notast við heilbrigt íhald til að búa til stöðugleika þá vakna öfgarnar til lífsins og fara aftur að drottna. Þegar íhaldið er kallað glæpsamlegt, þá verður veruleikinn fyrst glæpsamlegur.

Þýzkaland var þekkt fyrir stöðugleika eftir stríð. Allt var þar stabílt og fast í skorðum, nú nálgast aftur tímarnir þegar kollsteypurnar réðu ríkjum.

Hversu óendanleg er sú heimska að halda að útilokun á flokknum sem setur allt í nýtt samhengi og fólk fattar að býður alvörulausnir muni færa allt í sama horfið og var þegar Angela Merkel gerði sín mistök, og bjó til jarðveginn fyrir þessa nútímapólitík?

Getur fólk ekki einu sinni skilið að gullöldin hennar Angelu Markel var engin gullöld, heldur blekkingatími sem bjó til þann veruleika sem við nú tilheyrum?

Svona er staðan í Þýskalandi

Sköpunarsaga Biblíunnar, Genesis kemur frá norrænu fólki sem var til fyrir 8000 árum, Biblían, menning gyðinga stórmerkileg þar með einnig. Við getum því hætt að hafa minnimáttarkennd

Fræðimaðurinn sem býr til þessi myndbönd er fjölfróður og mark er á honum takandi. Með víðtækum samanburði kemst hann að þessari niðurstöðu. Of oft hefur okkur verið sagt að við eigum þeim allt að þakka sem færðu okkur Biblíuna, en vísbendingar benda til að þessu sé þveröfugt farið, að for-indó-evrópska menningin fyrir 8000 árum í Rússlandi sé móðurmenning Egypta, Súmera, Gyðinga, Babýloníumanna og allra annarra sem á eftir komu, Grikkir, Rómverjar og fleiri.

Genesis (and its Indo European origins) the Creation Myth of the Bible - YouTube

https://www.youtube.com/watch?v=xKPMeIojJVk

Nokkrir einfaldir þættir virðast grunnur, sem fela í sér naut og tvo menn, og öðrum er fórnað, líkt og Ými forðum. Manus og Yemo eru þeir kallaðir, en beljan ýmislegt eftir þjóðum.

Yemo, Ýmir er tvíkynja vera hverri er fórnað og heimurinn verður úr þeirri veru. Þetta kann að minna á hán hugtakið og hin fjölmörgu kyn nútímans. En ekki er gott að líkja sér við þetta, því þetta eru jötnar eða verur og skrímsli sem teljast utan þess eðlilega, og þjóna aðeins því hlutverki að vera efniviður þess sem á eftir kemur.

Fólk með norrænt útlit kom einnig frá þessu svæði fyrir 8000 árum. Því er menning og ætterni samofið samkvæmt þessu, og hámenning sú sem komst á vegna þessa fólks sem kom frá þessu svæði 6000 fyrir Krist.

Nú má enn deila um hvort kærleikurinn sé meiri í gyðingatrú og kristni og islam en þessum heiðnu trúarbrögðum forfeðra okkar og formæðra fyrir 8000 árum, og því er enn hægt að deila um hvað er hámenning og hvað ekki og hvort kristnin hafi ekki verið framfaraskref. Vissulega er þessi menning fyrir 8000 árum ekki til skrásett á sama hátt og menning Hebrea eða kristinna manna, hún er samansett af vísindamönnum sem setja saman púsluspil og fá þessa stórmerkilegu niðurstöðu.

Munurinn á Biblíunni og heiðnum trúarbrögðum er framsetningin, markaðssetningin, sem er meira sannfærandi í Biblíunni, og búið að fjarlægja atriði sem benda á marga guði og slíkt.

Ef Elohim og Adonai, nöfn yfir Drottin, eru tekin bókstaflega sem fleirtöluorð þá kemur vel í ljós að uppruni Biblíunnar er í fjölgyðistrúarbrögðum nágrannaþjóðanna eins og búið er að sýna fram á með óyggjandi hætti og vissu.

Þessi nöfn yfir Drottin eru túlkuð sem virðingarheiti, en upphafleg merking hefur þó verið þessi: Guðirnir, drottnarnir, leiðtogarnir.

Djúpið sem er svo þýtt í nútíma Biblíunni á sér rætur í eldra orði sem var Tiamat, dreki sem var drepinn í babýlónískum goðsögnum, fyrirmyndum Genesis. Sá dreki átti sér fyrirmynd í Ými, hinni tvíkynja veru sem var drepin, eða Yemo, en þannig voru trúarbrögð for-indó-evrópumanna fyrir 8000 árum.

Enn fremur, orðið Guð í Biblíunni átti sér eldri fyrirmynd, sem var Marduk í eldri trúarbrögðum, og vindurinn sem þýddur er sem andi guðs, var upphaflega vindur stormguðsins, sem þekkist meðal eiginlegra allra þjóða. Nöfn hans eru Þór, Taranis, Júpíter, Jahve, Zeus, Týr og margt fleira.

Þannig að við sjáum í allra fyrstu setningum Biblíunnar sömu sköpunarsögu og í norrænni goðafræði, en í Biblíunni er hún komin í áróðursbúning þeirra sem vildu búa til eingyðistrúarbrögð til að réttlæta stöðu konungs, og valdapíramída feðraveldisins, sem stóð á hátindi sínum fyrir 350o árum síðan víða, með hernaði og slíku.

Nema eins og komið er inná í þessu myndbandi, norræna goðafræðin er eldri, upprunalegri. Samanburður sýnir þetta.

Áróðurinn í Biblíunni er mannanna verk. Þessi eini guð er kannski ekki endilega til eða sá algóði, og almáttugi guð sem þar er haldið fram að hann sé.

Eins og kemur fram í þessu myndbandi með vísunum í Aten og Atenisma þá kemur eingyðistrúin frá Egyptalandi, trúin á sólguðinn, (guð gerir kraftaverk einn, dáist að sínu eigin verki og þarf ekki aðra guði).

En fyrir þá sem efast og halda í sína kristni þá eru rökin sterkust á þessa leið: Til eru menjar um eldri þjóðir en Hebrea eða Egypta. Þær þjóðir hafa sameiginleg gildi og trúarbrögð, þætti í trúarbrögðum. Rakið er til þess elzta sem er sameiginlegt. Það eru þrjár verur, tvíkynja vera sem er fórnað, fyrsti maðurinn, fyrsta hetjan og síðan skrímsli sem er stundum fórnað og er stundum naut eða belja eða dreki. Heilög þrenning semsagt af heiðinni tegund og upphaflegri.

Þetta passar við keltenska og gaulverska goðafræði. Taranis verður Drottinn allsherjar, hetjan með þrumufleyginn, hinn almáttugi guð. Esus er andinn, hverjum er fórnað. Teutates er vatnið sem skilur sig í tvennt, og verður sköpunin, landið, lífverurnar.

Vegna þess að til eru eldri þjóðir en Hebrear og Egyptar þá er það ljóst að útilokað er að allt sé hægt að rekja til þeirra. Við verðum því að rekja þá frá öðrum og eldri menningarskeiðum, og þessi for-indó-evrópska menning í Rússlandi fyrir 8000 árum virðist fullnægja öllum skilyrðunum um að vera fyrsta hámenningin, eða með fyrsta vísinn að henni, og þaðan komu bleiknefjar og breiddu sig út um jörðina, til Ísraels, til Norðurlandanna, til Ameríku, Bretlands, Evrópu.

Nei, ég veit að ég get ekki sannfært trúmenn sem eru sannfærðir um að sköpunarsaga Biblíunnar sé réttari en vísindalegar niðurstöður fornleifafræðinga og trúarbragðafræðinga, en samt er rétt að skoða þetta og íhuga.

Oft erum við Magnús Sigurðsson bloggari sammála. Hann hefur skrifað um það að við norðurlandabúar séum færir um að rekja ættir okkar til Gyðinga. Það má vel vera, það eru aðrar kenningar, um ættkvíslir Ísraels. Það er kannski eitthvað til í því að þannig hafi fólk dreifzt um jörðina, en þessi pistill fjallar ekki um það. Það snýst kannski frekar um menningu en um ættfræði. En jafnvel þótt einhverjir svo sunnarlega hafi komið hingað norður, eins og sumir kristnir menn halda fram, þá hefur Kári Stefánsson sýnt fram á að við Íslendingar erum Norðmenn og Írar í nokkuð jöfnum hlutföllum, en örfá prósent koma þó lengra að, jafnvel frá Ísrael eða öðrum svæðum.

Í þessu myndbandi kemur þó skýrt fram að þessi kenning virðist passa við allar niðurstöður vísindamanna, að hin for-indó-evrópska menning er sú sem dreifðist til Ísraels og útum alla heimsbyggðina, það er upprunalega trúin, sem er nær norrænni goðafræði en því sem stendur í Biblíunni í raun.

 

Gröf Tútmóses II fundin

Fáein orð í keltnesku, gaulversku. Kennsluþáttur í útdauðu máli, 1.

Hér eru fáein gaulversk orð þýdd yfir á íslenzku. Takið eftir hversu líkara þetta er íslenzkunni heldur en franskan, sem er blendingur úr gaulversku, latínu og fleiri málum.

A- er fornt neitunarforskeyti sem einnig er til í forníslenzku.

Abro er næstum sama forskeyti og afar, sem er einnig notað í nútímaíslenzku.

Abú er skylt á, og þessu orði hafa margar suðrænar þjóðir glatað vegna latneskra áhrifa.

Margá, jörð, er sama orð og mörk, skógur á íslenzku. (Seinni hluti orðsins acaunomargá).

 

a, am, an, neitunarforskeyti, án.

abainna, aballa, abalias - eplatré, ávaxtatré

abalicos - gjöfull, ábatasamur, veitull

aballon - epli, ávöxtur, eplatré, ágóði, hagnaður, auður

abancos - bjór, bifur (dýrið), árdvergur, hökubjörg, hjálmgríma

abi - skyndilega

ablabaros - þögn

aboná - á, fljót

abrants, abrantos - augnlok

abrextos - ólöglegur, bannfærður, yfirgefinn, óskilgetinn, órökréttur

abrextus - útlagi, afbrotamaður,

abro-, (forskeyti), mjög, afar, sérlega, einkar

abros - of mikið, umfram, í óhófi

abú, abonos - á, fljót

acauná, acamná, acanná - hola, gjóta, sprunga, glufa, rauf

acaunomargá - klettajörð, sendin jörð

acaunon - steinn, klettur, bjarg

accombonget, acconbubouge, accomboxtos, accombognion - að drepa, slá í hel, yfirtaka, slátra

acínos, so - spíra, frjóangi

acitablos - lítil skál, vínskál, hunangsskál

aciton - völlur, slétta, gresja

-ácos, (viðskeyti), -legur, í samfloti með, viðloðandi, með (til dæmis nertacos: sterkur, nerton: styrkur).

Jafnaðarfasismanum var komið á með því að neyða fólk til að fyllast af ranghugmyndum félagsfræðinga Frankfurt skólans í marga áratugi. Yfirlýsingar Trump eru réttar, sannleikurinn

Ég var farinn að búast við því að nú þegar Sjálfstæðisflokkurinn er í stjórnarandstöðu færu þingmenn innan hans að tjá sig frjálslegar og ekki eftir beinni línu sem myndast til að halda saman ríkisstjórn.

Sérstaklega er ég að tala um Donald Trump og Bandaríkin og mildari stefnu gagnvart honum og jafnvel Rússlandi og Pútín, það er tæplega hægt að búast við þannig stefnubreytingu hjá jafnaðarfólki og vinstrafólki, sem hefur reyrt sig fast á sinni röngu línu.

En úr því að Donald Trump reif Repúblikanaflokkinn í Bandaríkjunum upp úr lægð og lélegu fylgi þá hefði ég haldið að forystufólk í Sjálfstæðisflokknum vildu draga ályktanir af því og læra eitthvað. Sérstaklega vegna þess að Sjálfstæðisflokkurinn er systurflokkur Repúblikanaflokksins í Bandaríkjunum.

Það skal viðurkennast að ég hef tekið eftir því að fólk talar ekki lengur um Donald Trump sem fávita og vitleysing heldur öfgamann og það er skárra, framför.

En þegar Diljá Mist kom í fréttatímanum, upptaka frá þinginu, og var eitthvað að kenna Trump við fasisma þá fannst mér það heldur lélegt. Þessi rispaða plata er orðin svo slitin hjá þeim Trumphöturunum að hún fer að verða spiluð í gegn og má þá heyra annað lag á hinni hliðinni!

Ef konur vilja að maður láti af kvenhatri og kvenfyrirlitningu sem þær kalla svo, þá ættu þær að haga sér þannig að þær hlusti á rök og þroskist af þeim, þær sem þola ekki aðrar skoðanir en þær hafa sjálfar lært af einhverjum meðvirkum femínistum.

Hafna yfirlýsingum Trumps með öllu

Það sem Jónas frá Hriflu skrifaði um árið 1962 þegar hann fjallaði um Kola og Stálbandalagið á enn vel við eins og ekkert hafi breyzt, og viðvaranir hans til þeirra sem vildu þangað inn

Nýlega fór ég í Góða hirðinn, en gamlar bækur á góðu verði vekja hjá mér meiri áhuga en nýútkomnar bækur, sem eru 99% femínismi og annar nýhelkommúnískur áróður, en nóg er að opna tímarit eða horfa á vefmiðla eða sjónvarp til að fá nægju sína af þeim áróðri. Þó koma enn út örfáar bækur sem eru einhvers virði, en ekki nema um 1%, þar sem hægt er að finna eitthvað áhugavert og ekki femínískan bolsévisma eingöngu.

Ég fann fjórar bækur úr ritsafni rithöfundarins og stjórnmálaskörungsins Jónasar frá Hriflu, en hann má nú vissulega teljast einn af mínum eftirlætisrithöfundum. Bæði er það vegna þess að hann skrifaði á góðri íslenzku en ekki síður það að hann var einn mesti gáfumaður sem við höfum átt, og einn af okkar fremstu stjórnmálamönnum fyrr og síðar.

Sjöunda bindi ritsafns hans er bók sem kom út sama ár og hann lézt, 1968. Heitir hún "Dásvefn og vaka" og inniheldur greinar um stjórnmál og fleira. Þar er merkileg grein sem heitir:"Eigum við að hverfa inn í stórríkið?"

Áður birtist þessi grein í Mánudagsblaðinu 19. nóvember 1962. Hún virðist fjalla um skoðanir Jónasar á NATÓ. Ísland var eitt af stofnríkjum NATÓ 1949, svo ekki hefur Jónas skrifað þetta sem innlegg um hvort við ættum að fara þangað inn árið 1962, heldur sem þanka um skoðanir sínar á NATÓ og aðrar fjölþjóðastofnanir.

Ég var ekki fæddur 1962 eða 1968 svo ekki man ég hvaða utanríkismál voru efst á döfinni þá sem hann gæti hafa verið að vísa í.

Kannski muna það aðrir betur, en það skiptir ekki öllu máli. Það er bara svo margt í grein Jónasar sem á enn vel við í dag og endurómar svo að segja nákvæmlega með sama hætti.

Ég ætla að vitna hér í hann:

"Réttmætur uggur vesturþjóðanna við alræðisstefnu Rússa í stjórnmálum, hermálum, trúmálum og ekki sízt í fjármálum og verzlun hefur knúið Bandaríkin til að mynda hin miklu samtök frjálsra manna sem kennd eru við Atlantshafið."

Samkvæmt þessum orðum er eins og Jónas hafi skrifað þetta skömmu eftir að NATÓ var stofnað, 1949 eða 1950, en hann hafi ekki birt greinina strax.

Annars gæti frekar verið að Jónas sé að fjalla um Kola og Stálbandalagið, stofnað 1952, fyrirrennara ESB, og haft áhyggjur af þeirri valdasamþjöppun svona snemma, 1962.

Jónas frá Hriflu fjallar um málið frá báðum hliðum í grein sinni, en er ekki sannfærður um að Ísland eigi þarna heima. Vitna enn í pistil hans:

"Áreiðanlega væri betra að halda áfram að vera frjálsir menn og nota sjálfir með manndómi auðlindir landsins heldur en að afhenda þær stórríkismönnum."

Þetta er nákvæmlega sama staða og í dag!

Fleira á vel við:

"Og veröldin er ekki öll í stórríkinu og verður það heldur ekki."

"Gylfi Gíslason og stallbræður hans ætla að láta Ísland síga hægt og hægt inn í stórríkið. Það er lokaráð. Þeir ætla að opna landið og þegnréttinn til þess að fá lágan toll á fiski innan stórríkismarkaðanna."

Merkilegt hvað fátt hefur breyzt og hvernig þess orð eiga enn við!

Ég vil einnig minna á það að pistlar Guðjóns Hreinberg passa við allt þetta, þar sem hann hefur fjallað um samsærið gegn fólki á Vesturlöndum sem fræðasamfélagið marxíska áður en styrjaldirnar tvær byrjuðu virðist hafa skipulagt, Frankfurt skólinn, þjóðfélagsverkfræðin kommúníska og jafnaðarmannanna, að halda fólki hlýðnu og heimsku, kúguðu.

Það sem ég vissi ekki áður en ég las greinina eftir Jónas frá 1962, það var að Kola og Stálbandalagið hafi svo snemma sem þetta, 1962 sýnt ofríkistilburði, og að menn hafi gert sér grein fyrir því.

Það vita það auðvitað ALLIR sem hafa verið að fylgjast með fréttum undanfarna áratugi, að samþjöppun valds hefur stóraukizt í því bandalagi, sem nú heitir ESB en ekki Kola og Stálbandalag Evrópu. Einnig hefur reglufarganið margfaldazt. Það eru ekki nýjar fréttir, en staðreynd sem alveg má endurtaka fyrir þau sem hafa gleymt því.

Sjálfstæðistilfinning Íslendinga hefur dofnað. Það er mesta áhyggjuefnið, og því ástæða til að ætla að jafnvel meira en helmingslíkur séu á því að við göngum inní Evrópusambandið í stjórnartíð þessari sem nú er nýhafin.

Kristrún tekur þátt í neyðarfundi Macrons

Upplausnin er framundan

Ef menn velta fyrir sér hversvegna almenningur hefur ekki gert uppreisn í Evrópu gegn afdönkuðum jafnaðarfasistum sem þar stjórna þá held ég að svarið sé nokkuð augljóst við því. Sigur nazismans í Þýzkalandi 1933 kalla ég byltingu, nazíska hægribyltingu, en það sem gerðist í Rússlandi upp úr 1917 var kommúnísk bylting, ekki það sama.

Það verður ekki bylting fyrr en fólk verður talsvert svangara og verr sett. Þá gerist eitthvað eins og áður í sögunni, alvöru byltingar.

Þjóðverjar sultu unnvörpum og kusu því Hitler og félaga 1933, og það sama gerðist í aðdraganda rússnesku byltingarinnar 1917. Það er ekki hægt að bera saman örlítið hökt í ofgnóttarvél nútímans við það.

Sigur Trumps 2016 og núna í fyrra er hinsvegar frekar kristileg bylting, afturhvarf til meiri stöðugleika fyrir wók-ruglið, eða tilraun til þess.

Jafnvel þótt aFD og Franska þjóðfylkingin hafi í sér nazísk element eða þjóðrembueiginleika, þá er það einnig augljóst að þessir flokkar eins og Svíþjóðardemókratar eru allt saman kristilegir íhaldsflokkar, með rasískar deildir innanborðs sem eru í minnihluta, en þjóðernisíhald kristilegt ber þó keim af rasisma en einnig þó menningarsérgæðingshætti.

Vinstrimenn og jafnaðarmenn eru hinsvegar orðnir svo geðveikir af hræðslu við að missa völd sín að þeir hafa misst allt vit. Wókið er þvílík öfgastefna að dæmin eru varla til í mannkynssögunni sem líkjast slíku.

Það að almenningur er orðinn miklu ofdekraðri og heimtufrekari á okkar tímum en áður í mannkynssögunni gerir ástandið óstöðugra.

Framtíðin getur því orðið skrautleg af mörgum ástæðum.

 

Of margir drukkið „Trump-eitrið“