Það hvernig Esus er guð fyrirgefningarinnar.

Íranir og Ísraelsmenn eru þeir sem flestir hugsa um núna, en þessi eilífi hringur hefndarinnar verður að hafa sinn gang. Þessar þjóðir eiga sér trúarbrögð þar sem auga fyrir auga og tönn fyrir tönn er lögmálið frekar en fyrirgefningin sem Kristur bauð. Það er stór hluti vandans fyrir þá og heimsbyggðina.

Ég tel að ég sér búinn að leysa gátuna um Esus í eitt skipti fyrir öll, í megindráttum að minnsta kosti.

Ég vil forðast að taka of sterka afstöðu hvorki gegn Ísrael né Íran, því tíminn mun leiða það í ljós hvernig þetta fer. En ég endurtek það sem ég hef sagt í athugasemdum, að það er of lítið gert af því að setjast niður og semja. Ég hef vissulega takmarkað álit á Netanyahu fyrir að vera stríðsherra frekar en friðarins maður, en þannig eru líka múslimarnir sem stjórna svo oft og múslimaheimurinn.

Ég blogga kannski síðar betur um þessi hryllilegu stríðsátök sem ógna tilvist og lífi jafnvel mjög margra eða allra.

En trúarbrögðin eru næst hjarta manns og hjálpa oft mest þegar á móti blæs en eru líka leiðarvísir þegar vel gengur.

Ég er að skrifa bók um Esus og aðra gaulverska guði eins og ég hef lýst áður í pistlum. Verkefni mitt við að skrifa þessa bók felst meðal annars í því að finna goðsagnir sem passa við hann, þar sem ritaðar heimildir skortir en nafn hans er vitað um með vissu og að hann var einn af meginguðum Kelta og Gaulverja, enda þýðir nafn hans "Drottinn" og "Herra", og meira hrós er varla til sem guðanafn, og vísbending um að hann sé eða hafi verið einn af þeirra helztu guðum.

Gelískar, írskar og welskar goðsagnir eru þær sem skyldastar eru hinum týndu og fornu frá meginlandinu, því keltnesk telst sú menning einnig vera og tungumálin, welska og fornírska, gelíska.

Þessvegna hef ég leitað nokkuð vel í þessum fornu goðsögnum sem oft voru skráðar sem hetjusagnir en ekki goðsagnir af munkum kristnum á Írlandi, Wales og í Bretlandi.

Ég rakst á welska guðinn Lleu Llaw Gyffes, vegna þess að hann var krossfestur eða um það bil og bendir það bæði á Esus og Jesúm Krist og reyndar líka á Óðin sem gerir myndina enn fyllri og trúlegri.

Til að hrapa ekki að ályktunum hef ég verið að velta þessu fyrir mér lengi, en ég tel að þetta passi þótt margt komi á óvart í þessum rannsóknum.

Llew Llaw Gyffes þýðir "Hinn bjarti og skínandi með fima hönd". Því minnir hann á Lugh eða Lug, sem talinn er sólarguð af mörgum. En það passar, því ég tel að Lug sé í raun holdgervingur og birtingarmynd Esusar meginguðs keltnesku goðafræðinnar.

Keltneskar og gaulverskar sögur eru ævafornar. Skráðar seint, en lifðu um hundruð og þúsundir ára án efa næstum óbreyttar. Þær hafa því yfir sér annan blæ en bókmenntir gyðinga eða Rómverja eða Forngrikkja. Munurinn felst í því að siðalögmálin eru ekki til staðar í hinum keltnesku sögum um þeirra guð, eins og sett voru inní Gamla og Nýja testamentið.

Þar af leiðandi er keltneska og gaulverska goðafræðin nokkuð lík okkar norrænu goðafræði, þetta eru yfirlætislausar sögur sem þarf að túlka alveg frá grunni og álykta út frá þannig. Við höfum ekki boðorðin tíu þarna, heldur hegðun guðanna og gyðjanna og þurfum að draga ályktanir af slíkum einföldum atriðum.

Nú var mér það ljóst að Esus er hluti af heilagri þrenningu Kelta og Gaulverja. Þessvegna trúði ég því alls ekki í fyrstu að í sögunum um Llew Llaw Gyffes sé að finna kjarninn í goðafræði Esusar.

Sögurnar um Llew Llaw Gyffes verða að teljast yfirlætislausar. Enda skráðu munkar þær eða kristnir menn og gerðu lítið úr heilagleika hinna heiðnu guða, gerðu þetta mennska einstaklinga með ofurgáfur sem sagðar voru furðusögur um, þjóðsögur nokkurskonar, enda ævafornar.

Það sem maður rekst á einna fyrst við sögurnar um Llew Llaw Gyffes er að hann er allrasízt almáttugur og óskeikull guð sem skipar fyrir og er með læti og frekju. Hann er miklu frekar misheppnaður og tapari, þótt undarlegt megi virðast. Hann lýtur auk þess kvennavaldi, móður sinnar Arianrhod, þótt eitthvað sé það óljóst með tenginguna við hana.

Ég varð að stíga til baka og efast mjög um að ég hefði dregið réttar ályktanir með því að tengja goðsagnirnar um Llew Llaw Gyffes við hinn mikla guð Esus. Ég hef þó sannfærzt um að þetta er einmitt málið og þetta er rétt.

Nýlega keypti ég bókina "The druids" eftir Peter Berresford Ellis. Hún leiddi mig á réttar brautir, þar sem hann leggur áherzluna á gyðjudýrkun til forna meðal Kelta og Gaulverja.

Sá sem trúir á guðina lifir eiginlega í gegnum þá. Þetta þýðir að goðsagnirnar endurspegla mannlega eiginleika, en mannfólk þarf einnig að tileinka sér eiginleika guðanna til að verða betri manneskjur.

Þessar heiðnu goðsagnir ganga ekki útá að benda á náungann og skamma, heldur að lýsa eiginleikum, guðdómnum.

Spurningin er þessi:

Getur það verið að klerkarnir og munkarnir kristnu sem komust yfir þennan heiðna menningararf hafi breytt honum og gert lítið úr Llew Llaw Gyffes og öðrum keltneskum guðum og gyðjum?

Svarið er: Já, það má gera ráð fyrir því, samt, ekki endilega að öllu leyti. Í sögunum ætti að vera hinn sanni kjarni sem geymir guðdóminn.

Hvers vegna ætti heilagur guð að vera klaufabárður, óheppinn og tapari eins og Llew Llaw Gyffes?

Jú, þannig geta heilagir guðir verið. Þeirra helzta hlutverk er að reyna, að tapa, að deyja, eins og Baldur ás er dæmi um. Þetta eru guðir einsog og Ósíris, sólarguðir sem deyja, hverjum er fórnað, og sem rísa upp aftur.

Eftir að hafa skoðað þetta vel og lengi passar hér um það bil allt saman á skynsamlegan og rökvíslegan hátt.

Esus er ekki sá guð sem skipar fólki eða ráðleggur að fyrirgefa eins og Jesús Kristur. Nei, hann gerir það með örlögum sínum og lífi.

Í fornu textunum sem finnast á öðrum hnöttum þar er Esus bæði tré sem er hoggið og einnig fugl sem flýgur. Þar deyr hann daglega og fer til Heljar en rís aftur að morgni sem sólin, eða dögunin.

Í fornu textunum er að vísu ekki að finna mikla fyrirgefningu hjá Esusi, því meginguðirnir þrír eru daglega að drepa hver annan og rísa upp aftur, lifna við að nýju.

Þetta er auðvitað býsna fjarlægt nútímafólki.

En í textunum sem fjalla um Llew Llaw Gyffes er að finna þessa fyrirgefningu ef vel er að gáð.

Arianrhod er greinilega sama gyðja og Sirona meðal Gaulverja. Sirona er þó kona Esusar en Arianrhod er móðir Llew Llaw Gyffes, enda skilja kannski 1000 ár þessar goðsagnir að og ekki hafa þær heldur alveg verið eins á Bretlandi og í Frakklandi í upphafi, og orðið enn ólíkari með tímanum og heiti guðanna ekki þau sömu.

En hér er að dragast upp merkileg mynd af Esusi sem guði.

Svo virðist vera sem hann sé sífellt undir kvennavaldi, annaðhvort eiginkonunnar eða móðurinnar og að hún beri ábyrgðina.

Þó eru þarna miklar þversagnir því hann er mikill og heilagur guð samkvæmt öðrum heimildum, og jafnvel sá sem leiðir sálir til ríkis dauðra og dæmir þar.

Einhversstaðar mun standa í heilögum textum að allt sem Esus geri á jörðu niðri sé dæmt til að mistakast á sama hátt og allt sem hann gerir í Himnaríki sé dæmt til að vera heilagt og heppnast vel. Þetta minnir á það sem dr. Helgi Pjeturss skrifaði um Hinn mikla verund og hinn mikla verðund, að guðdómurinn þurfi að laga sig að ófullkomleikanum til að þroska það og bæta.

Þarna nákvæmlega sjáum við Esus í allri sinni dýrð og breyzkleika í senn.

Þetta eru miklar táknmyndir að auki.

Arianrhod mun vera tákn fyrir lögmál náttúrunnar og Sirona að auki. Henni er lýst sem stærðfræðisnillingi, sú sem reiknar út vegalengdir stjarnanna á milli og sú sem kemur á jafnvægi þannig að lífið fái þrifizt. Einnig er henni lýst þannig að í hennar vagni fari guðirnir á milli hnattanna.

Þetta passar við þekkingu vísindamanna nútímans. Esus er meira andinn.

Eða svo þetta sé orðað á máli nútímavísindamanna:

Aðeins þegar lögmálum efnisheimsins er fylgt 100% þá verða geimferðir mögulegar, en lögmál efnisheimsins, miskunnarlaus, þau birtast í gyðjunni Arianrhod, sem nefndist Sirona meðal Gaulverja, Forn-Kelta, sem merkir einfaldlega Stjarna!!!

Hinn mikli skapari og guð Esus þarf sem sagt að fara í gegnum völundarhús náttúrulögmálanna til að koma til jarðarinnar.

Þetta er svolítið annað en kristnin kennir að Guði sé ekkert ómögulegt! Já, keltneska og gaulverska goðafræðin er miklu meira í samræmi við veruleikann og náttúruvísindin!

Hjónaband Llew Llaw Gyffes mislukkast og svo er hann drepinn að lokum, honum er fórnað, hann er krossfestur, að öllum líkindum, þótt sögurnar segi að hann lifi þá krossfestingu af og rísi upp frá dauðum sem fugl, sem ugla. Vel má vera að krossfesting Krists sé eftirherma af þessari goðsögn, sem þá var goðsögnin um Esus, sólarguðinn sem var drepinn en reis alltaf upp frá dauðum að nýju.

En það er í þessu sem VIÐ fylgjendir Esusar eða Llew Llaw Gyffes getum fyrirgefið okkur sjálfum.

Þetta er jafnvel boðskapur sem er passar betur við okkar nútímalíf heldur en fyrirskipanir Krists um að elska náungann og fyrirgefa.

Það er vegna þess að boðskapurinn á bakvið goðsagnirnar um Esus þær rista dýpra, því þær koma inní okkar eðli; hann lifir í gegnum okkur og við lifum í gegnum hann - en þetta er nokkuð sem lengi hefur verið sagt um Jesúm Krist bæði í sértrúarsöfnuðum og Þjóðkirkjunni, án efa kemur þetta frá trúnni á Esus, hinni fornu trú á hann.

Esus kennir okkur sem sagt að við megum vera ófullkomin og við getum ekki annað en verið ófullkomin en það er allt í lagi.

Vegna þess að Esus reynir alltaf aftur, þannig fyrirgefur hann okkur, því hann er mitt á meðal okkar eins og sagnirnar herma.

Sögurnar um Cernunnos fjalla um nokkuð svipað, og samt er þar munur.

Ég verð seinna að fjalla um önnur atriði. Hvernig er hægt að samræma karlmennskuhugsjónirnar sem finnast í sumum þessara goðsagna og svo að Esus hlýðir konu sinni Sironu kannski að mestu leyti?

Ennþá leiðir þetta okkur að nútímanum og kvennaveldinu sem ríkir á Vesturlöndum.

Innan Ásatrúarinnar hafði þetta breyzt. Þar var Frigg hin auðmjúka eiginkona, enda Ung-Frigg svipuð og Eva Biblíunnar, sú sem syndgaði og BER ALLA SÖK ALHEIMSINS.

Stórmerkileg er gaulverska og keltneska heiðnin. Hún geymir þessa ævafornu mynd þegar skilin á milli þess ranga og rétta eru enn óljósari en síðar varð. Ég fjalla um það væntanlega síðar.

Hinsvegar, þar sem Esus á í sífelldum erjum við Taranis þá sjáum við átökin þar, sem birtast í kristninni sem fordæmingin á Evu, til dæmis.

Taranis er vissulega þessi feðraveldisguð.

En þetta er nóg í bili.

 

Athugasemdir

[Guðjón E. Hreinberg, 14.6.2025 kl. 14:07]

Frigg er ekki auðmjúk. Hef hitt hana.

Freyja hins vegar á það til, en hún er ekki auðskilin.

[Ingólfur Sigurðsson, 14.6.2025 kl. 17:06]

Já, þetta er nokkuð rétt með Frigg. En hún er þó kurteis, en snobbuð. Freyja já, það er líka rétt. Undirförul og lævís, falleg og glæsileg. Flókin.

Takk fyrir þetta, aldrei er verra þegar skynjun fleiri styðja við svona rannsóknir.

Beztu kveðjur.

[Ingólfur Sigurðsson, 14.6.2025 kl. 17:08]

Já auðmjúk í þessari merkingu. Ég var búinn að gleyma mínum eigin texta. Ég átti við annað. Undirgefin eiginmanninum, auðmjúk þannig gagnvart honum, sem hún var ekki þegar hún var yngri. Stundum er orðanotkun mín ónákvæm og tilviljanakennd.

[Ingólfur Sigurðsson, 14.6.2025 kl. 17:17]

Er það ekki sönnun á tilvist Ásynjanna þegar tveir skynja þær svipað? Þetta ættu fleiri að taka til athugunar.

Já ég endurtek, orðin eru ónákvæm, ná ekki yfir fullkomlega þaðsem átt er við.