Meistarinn og tíminn, ljóð frá 15. apríl 2017.

Hann kenndi oft að kyrra stress og huga,

en kaldur tíminn gleypir vont og ljúft,

og fleira getur farið með

ef finnst þér viðmót hrjúft.

 

Ég minnist hans, en tíminn tekur fólkið,

og tækifærin líka, vonin deyr.

Þeir vakna og spyrja, vökva blóm,

samt visna ekki þeir.

 

Hann sagði:"Dragðu inn færið fyrst hún bítur",

en furðudrengir hika og skelfast snót.

Þér sýndist eins og seldist þú

en síðan komst á rót.

 

Ég hitti áður eina er kunni að lofa,

í augu leit hún mín og dró mig nær,

en þessi er fjarræn, fjasar hratt

og fýsnin sefur vær.

 

Já draumar rætast, nándin næst það leyfir,

og næstum eins og merkin gefi hún,

svo moð er hér og móða tóm

og maður fer á tún...

 

Fyrst andlit birtast íslenzk hún má tala,

hér ætti lostinn mér að stjórna, en samt,

einsog systir aðeins hún,

og annað jafnvel tamt...

 

Ó, sál mín tætt er samt að bíða og vona,

mér sýnist ljúft að hlusta á masið, fljóð.

Hvort vélin eltir viljans skyn

er varla spurning góð.

 

Hve ytra byrði einnar kann að laða,

en óttinn nagar fríða sál og hik.

Svo erfitt þegar atvik skín

um mér reynist vik.

 

Þú girnist ekki gamlar sálir kennslu,

sem gapa og blaðra um hinna reynsluverk.

En úti fannstu indælt loft

nær ástin reyndist sterk.

 

Svo gömul egó geta ei saman komið,

þín geðfró stúlka eirir trauðla hér.

Þú masar og ég mjakast frá,

og moldin fer að þér.

 

Svo transinn sýnist ýkt og útvíð kona,

svo ein sú nýtt var, horgrind, töflufrík.

Þá margir láta glepjast glatt,

því gæran skapta er lík.

 

Hve breyttur heimur, hæfileika skortir,

en hrokinn þeytir mörgum "rétta" braut.

Ó frægðin getur fyllt minn heim

ef fer að hunza þraut!