Útúr karlaskel, ljóð frá 9. júní 1995.

Draumarnir daga,

detta inn og meira vil.

Dýrð mun þó draga,

duflandi við...

Alltof mikið eflaust skil,

er það málið nú?

Komin kærri trú?

Körlum hentar þú.

Það er gott að lofa af lyst,

löngum varstu kysst.

Finn ég núna frið,

fráleitt annan vil ég sið.

 

Því er hún þetta,

þannig bíð og nærri dvel.

Skáeyga skvetta,

skilningur vex...

Komdu útúr karlaskel

konan segir blíð,

furðulega fríð,

finnum góða brú.

Ella þig ég elska nú,

er það manna trú.

Ertu annars hex?

ekki viltu bara sex.

 

Nóg er að nota

næstum túnið, bjóða heim.

Rýjurnar rota,

ræflana þó...

Er ég bara uppí þeim?

æ, ég hlýði þér.

Blíð og svona ber,

barmafríð og sver.

Ekki vil ég efast neitt,

elska bara heitt.

Segja sumir nóg?

Samt er hérna meiri ró.

Athugasemdir

[Helga Kristjánsdóttir, 5.5.2025 kl. 18:23]

Hvað meina þau með píluna sem ýti nú á.