Á kaffihúsinu, ljóð frá 7. febrúar 2018.

Eins og hann hefði átt...

en gamla feðraveldið stendur í þeim,

og mér líka.

 

Ef hann er of ákveðinn,

ef hann gerir mistök,

og allir hræðast mistök

sem eru ekki fullkomlega á valdi vímunnar.

 

Þau drekka sig ekki full,

hann missir ekki stjórn á sér,

þorir ekki að feta yfir þá stíga

eða yfir þau mörk.

 

Kannski hefði hún

átt að hella hann fullan

og bæta við ástarjátningum

og vera eggjandi klædd að auki.

 

Við mættum í stúdíóið

eins og brúður

á lyfjum,

of fullkomið til að geta verið satt,

og samræðurnar voru smurðar.

En hún lék sitt hlutverk,

hefði átt að vera með honum ein frekar

til að fá sitt fram

með honum.

 

Og nú er ég hér á kaffihúsinu,

og smásagan, frásagan, aukaatriði

á meðan þú bíður

eftir ástarjátningunni sem aldrei kemur - eða hvað?