Rökstuðningur fyrir ályktunum um heilaga þrenningu drúíða

Ég held áfram að fjalla um guðina Taranos, Esus og Teutates vegna þess að ég er að reyna að skrifa um þetta bók. Þegar maður hefur mikinn áhuga á einhverju vill maður gjarnan tjá sig um það.

Almennt eru fræðimenn ekki sammála um að þessir guðir myndi heilaga þrenningu, en samt hefur það verið svo áleitin hugmynd að margir hafa reynt að rökstyðja það, en án árangurs, því ritheimildir skortir.

Vegna þess að engin goðsögn hefur varðveizt í rituðu formi um guði Gaulverja (Kelta Evrópu fyrir um það bil 2000 árum, sérstaklega í Frakklandi til forna), þá er þetta mjög spennandi viðfangsefni og nokkurskonar ráðgáta og púsluspil.

Það þýðir að maður verður að byrja einhversstaðar til að fá fótfestu, eða svo þetta sé útskýrt með öðrum orðum, maður verður að mynda þekkingargrundvöll með því að slá einhverju föstu sem hægt er að sanna, að eins miklu leyti og mögulegt er.

Triskelion er nafn á tákni sem talið er keltneskt og oft notað til að lýsa því sem er keltneskt. Þríþyrill er mín þýðing á triskelion, en það er mynd af þremur spírölum sem mætast í miðju. Þrífætla er bein þýðing, en þríþyrill lýsir þessu myndrænt betur með orðum og er meira lýsandi nýyrði.

Ég nefni hér triskelion eða þríþyril sem dæmi um það hversu oft þrenningin kemur fyrir í gaulverskri og keltneskri goðafræði. Það eitt og sér styður þá tilgátu að guðir og gyðjur hafi myndað margar slíkar þrenningar, heilagar, í þeirra goðafræði.

Annað er það, að þetta þekkist úr eiginlega öllum öðrum trúarbrögðum nágranna þeirra, og Sesar og aðrir sögðu að margt væri líkt með drúízkunni og rómverskri goðafræði.

Esus er sýndur á steinsúlu sem maður sem heggur tré með meitli eða öðru verkfæri. Þetta er um það bil allt sem vitað er um guðinn Esus, fyrir utan að rómverska skáldið Lucan skrifaði um hann og minnzt er á hann annarsstaðar. Vitað er að fólki var fórnað fyrir Esus með hengingu, og að fólki var fórnað fyrir Taranus með því að brenna fólk dautt eða lifandi í stórmanni, eða tágamanni, eða það er talið, og þá afbrotamenn innan gaulverska samfélagsins, og að fólki var fórnað fyrir guðinn Teutates með því að drekkja því.

Ekki er vitað með vissu hvort mannfórnir hafi farið fram til að blíðka aðra guði Gaulverja.

Þetta er býsna mikið, þetta sem vitað er, því af þessu má draga ályktanir sem hljóta að standast.

Það að líkneski fannst undir Notre-Dame kirkjunni í París með nafni og skúlptúr af guðinum Esusi, það segir ekki lítið. Þegar við bætist að á þessari steinsúlu er hinn frægi keisari hylltur, Tiberius Claudius, og þar að auki aðalguð Rómverja, sjálfur Júpíter, það gefur þessu ekki svo lítið vægi.

Notre-Dame kirkjan er ein frægasta kirkja í heimi, eitt af kennileitum Frakklands, og hefur verið það lengi. Hún var byggð árið 1163, en yfir dómkirkju heilags Etiennes sem var Frankakonungur frægur af Mervíkingaætt, og hann reisti þessa dómkirkju árið 538 eftir Krist. Hans dómkirkja var hinsvegar reist þar sem áður hafði gríðarmikið hof heiðið verið, helgað heiðnum guðum, gallverskum og rómverskum, en ekki er vitað hvenær það var reist.

Bæði þegar Notre-Dame kirkjan var reist og svo dómkirkjan 538 var flestu rutt í burtu sem fyrir var og því eytt, steinar brotnir, timbur brennt.

Líkneskið af Esusi er því aðeins fátækleg leif af því sem áður var stórkostleg skreyting í  hinu mikla heiðna hofi sem þarna var staðsett í upphafi.

En það er almennt talið að kirkjur hafi verið reistar þar sem áður voru heiðin hof, og eftir því sem kirkjurnar eru stærri og frægari í hinum kristna sið er talið að hofin heiðnu hafi verið eftir því að sama skapi stór og vegleg, og tilheyrt meiriháttar guðum en ekki minniháttar í hinum heiðna sið.

Líkur benda því alveg eindregið til þess að Esus hafi verið meiriháttar gaulverskt og keltneskt goð en ekki minniháttar.

Þó er það svo að áletranir með nafni hans finnast ekki mjög víða í Evrópu.

Góðir fræðimenn láta slíkt atriði hvorki blinda sig né blekkja.

Til eru vandaðar heimildamyndir sem fjalla um Rómarkeisara.

Vespasíanus sem ríkti frá 69-71 eftir Krist var fyrstur flavíönsku keisaranna.

Í stjórnartíð þeirra náði ritskoðun ef til vill hámarki.

Gyðingar sem hafa búið til Youtubemyndbönd og skrifað bækur um þetta hafa rannsakað þetta öðrum betur og fjallað um ítarlegar en flestir aðrir, til þess að gagnrýna kristindóminn, og fullyrða að hann hafi verið rómversk uppfinning. Ennfremur til að sýna fram á að ásökunin um að Gyðingar hafi verið valdur að krossfestingu Krists sé komin frá þeim sem skrifuðu Nýja testamentið, sem sumir halda fram að hafi verið rómverskir sagnaritarar með hjálp manna eins og Jósefusar  Flavíosar, sem var Gyðingur sem snérist til fylgilags við Rómverja og varð ríkur og frægur fyrir þau umskipti, eða svik, hvernig sem á það er litið.

Þar kemur fram að bæði Flavíanar og mjög margir aðrir keisarar í Róm hafi notað aðferðir einræðisherra til að endurskrifa söguna og auka völd sín.

Þeir brenndu bækur og handrit, þeir drápu drúíða, kristna menn, Essena, Gnostíka og fjölmarga aðra, til þess að þagga niður í fólki, búa til eina söguskoðun, útrýma sönnunagögnum og heimildum um annað en það sem þeir héldu fram.

Þegar maður tekur tillit til þess að rómverskir keisarar, einræðisherrar, hershöfðingjar og aðrir valdamenn, og síðar kirkjunnar menn reyndu að útrýma heiðnum menjum og drepa heiðið fólk, eins og þegar slíkt var gert við fyrstu kristnu mennina, þá dregur maður þá ályktun að skorturinn á heimildum er það sem gera verður ráð fyrir, og geta því í eyðurnar alveg samkvæmt því.

Það þýðir, að þetta eina stóra líkneski af Esusi er eiginlega sönnun fyrir því að til voru margfalt fleiri slík líkneski áður, þeim var hreinlega eytt, bæði af Rómarkeisurum og kirkjunnar mönnum síðar, auk þess sem veðrun og annað hefur haft sitt að segja.

Síðan er hægt að vera viss um það að eitthvað var skráð á bókfell, og sennilega margt og mikið um þessi goð. Hugsanlega er það enn til í einkabóksöfnum eða í leynihvelfingum Vatikansins. Flestu var þó eytt.

Hægt er að bæta fyrir glæpi gegn mannkyninu. Það var glæpur gegn mannkyninu að drepa drúíða og aðra Kelta. Það var einnig glæpur gegn mannkyninu að brenna rit þeirra, brjóta líkneskin og brenna hof þeirra.

Mannkynið þarf á þessum upplýsingum að halda núna og þessari trú. Af þeim litlu púsluspilum sem enn finnast má draga upp mynd.

Mín skoðun er sú að trúin á Esus hafi breyzt í tímans rás. Sú ályktun er ekki útí loftið heldur studd með rökum og þeirri þekkingu sem ég hef aflað mér.

Það að Esus finnst í hofinu undir Notre Dame kirkjunni frægu það ætti að segja öllum fræðimönnum að trúin á hann hafði sérstöðu.

Páfinn í Róm er af sumum kallaður erkidrúíði, og sumir halda því fram að kaþólskan sé eftiröpun á drúízkunni. Það er heillandi kenning, en erfitt er að vera viss.

Drúíðar voru prestar Gaulverja, ef svo má segja, eða goðar þeirra, galdramenn, seiðmenn.

Esus var sá guð sem drúíðar tignuðu áður fyrr, myndi ég halda. Rétt eins og Óðinn var guð skálda, goða, völva og spámanna heiðinna, síður guð almennings.

Þessi heilaga þrenning, Taranis, Esus og Teutates voru nokkurskonar títanir Gaulverja, eða fornir guðir sem tengdust frumsköpuninni. Úranus og Chronos eru dæmi um slíka guði meðal Forn-Grikkja.

Heiðin trúarbrögð Germana eru ólík, en sumt er líkt með þeim. Aðeins fáein trúarbrögð af germönskum uppruna eru til niður skráð, það eru hindúatrúarbrögðin, rómversku trúarbrögðin, grísku trúarbrögðin, norrænu trúarbrögðin og írsku og welsku trúarbrögðin. Síðan eru fleiri sem sífellt er verið að uppgötva betur og betur, með fornleifauppgröftri og samanburðarannsóknum.

Sameiginlegt einkenni er að fyrstu guðirnir voru oft og einatt skrímsli og tröll, eða miklu flóknari og andstæðukenndari en seinni guðir sem voru tignaðir.

Það að fórnir voru færðar Taranosi, Esusi og Teutatosi finnst mér eindregið benda til þess að þá megi flokka með títönum, eða tröllum og þursum. Þeir tengjast því sköpunarsögu Gaulverja að öllum líkindum.

Við þurfum að gera því skóna að mannslífið hafi verið dýrmætt og heilagt Gaulverjum, þrátt fyrir þær mannfórnir sem þar fóru fram.

Það er fordómur að segja að mannfórnir beri endilega vott um villimennsku. Það er bara framandi fyrirbæri í okkar menningu, og villimannlegt við fyrstu sýn.

Fóstureyðingar þykja sjálfsagðar í nútímanum. Þar er villimennskan meira falin en til forna, en fyrirbærið er svipað og mannfórnir að ýmsu leyti.

Til að skilja hugmyndafræði fornmanna þarf maður að kynna sér þeirra trúarbrögð og þeirra menningu, hvað liggur til grundvallar, hverskonar rök gerðu það að verkum að þeim fannst þetta nauðsynlegt.

Sumir guðir Gaulverja voru heimilisguðir, ef svo má segja, til að hjálpa til við daglegt líf eða blessa og auðvelda lífið. Flestir guðir þeirra og gyðjur voru þannig, 99% þeirra.

Það er talið samt nokkuð trúlegt að Taranos, Esus og Teutates hafi verið blíðkaðir með mannfórnum. Fornir ritarar skrifuðu um það, og ævaforn lík hafa fundizt sem hafa gefið tilefni til að ályka sem svo að staðfesting sé á lýsingum fornum með þeim.

En hversvegna fóru mannfórnir fram og hverskonar guðir voru það sem þáðu slíkar fórnir? Eða hversu reiðir, hættulegir og máttugir voru þeir guðir sem þáðu slíkar fórnir, eða sem talið var nauðsynlegt að fremja slíkt fyrir?

Eins og fyrr segir, þetta bendir til enn eldri tíma, þetta bendir til villimennsku sem ekki var hægt að uppræta með auðveldum hætti eftir því sem menningunni fleygði fram.

Oft var það svo að sköpunarguðir ævafornir voru taldir óvenju grimmir og hættulegir einnig á sama tíma.

Annað í þessu, það er samfélagslegt skipulag, lög og reglur innan fornra samfélaga.

Lögregla var ekki til á þessum tíma. Dómararnir voru prestarnir, drúíðarnir. Á þingin mættu fulltrúar stéttanna, og töluðu fyrir almúgann og aðrar stéttir.

Mannfórnirnar voru nauðsynlegur þáttur í samfélaginu, til að landsmenn væru löghlýðnir. Með þessu sýndu drúíðar vald sitt, sem yfirstétt, þannig var lögum haldið og reglu.

Það var tekið fram að afbrotamenn voru teknir af lífi með þessum hætti, en stundum voru ástæður aðrar, trúarlegar, eða til að blíðka guðina til að vinna sigur í orrustu, eða létta af plágum, eða í öðrum tilgangi.

En af öllu þessu má augljóslega draga þá ályktun að fólki var fórnað fyrir meiriháttar guði og hættulega guði en ekki smáguði sem var beðið til daglega til að hjálpa að ýmsu leyti í daglegum kringumstæðum.

Gaulversku trúarbrögðin voru fjölgyðistrúarbrögð, valdið dreifðist á marga guði, en ekki einn guð eins og í kristninni.

Það að fólki var fórnað fyrir Taranos, Esus og Teutatos er því nokkuð góð vísbending og jafnvel sönnun fyrir því að þeir voru einhverskonar yfirguðir eða aðalguðir þessa samfélags.

Enn fremur eru þessir þrír guðir tákn um þrjú frumefni, loft, eld og vatn. Það segir svo margt að draga má mjög traustar ályktanir af því.

Esus var sama tákn og nautið í Míþrasardýrkuninni og sama táknið og Jesús Kristur í kristninni, hann deyr fyrir mannkynið, en samt er þetta alls ekki svo einfalt í drúízkunni, þar er þetta miklu flóknara.

Það er Teutates sem heggur greinarnar af lífsins tré, hygg ég að rétt sé. Esus er tákn um lífsins tré. Þetta kom einnig fram í Passíusálmum Hallgríms Péturssonar:"Um hið visnaða og græna tréð", 32. Passíusálmur.

Ég held mikið upp á Passíusálmana. Ég fór að dýrka Megas fyrst fyrir alvöru eftir flutninginn á þeim árið eftir að ég fermdist, 1985. Dulmáttugur boðskapur Passíusálmanna nær yfir mörk kristninnar yfir til þess heiðna.

Það er Jesús sem er hið græna tré í þessum Passíusálmi.

Síðan er annað í þessum heiðnu trúarbrögðum, sérstaklega þessari heilögu þrenningu drúíðanna. Það er að stöðug skörun á sér stað á milli þessara þriggja guða.

Skírnin er skörun, við Jórdan, eins og segir í sálminum. Jóhannes skírari og það allt.

Þetta er of flókið goðfræðilegt atriði til að vera hér, og ég býst við að hér vanti goðsögn uppá sem ekki er til staðar, en fannst áður, um samskipti þessara guða. En vitað er að Teutates var og er guð vatnsins.

"Guðs reiðistormur geisa vann, gekk því refsingin yfir hann."

Guð drúíðanna, í merkingunni drottnarinn og refsandinn, eins og Júpíter, æðsti guð Rómverja, var og er þrumuguðinn Taranos, hann sem situr efst á krónu lífstrésins, eða á hesti sínum öllu heldur. Þar sem sonur Taranosar er Teutates, þá kemur refsing yfir hann, en Esus er heilagi andinn. Þetta veldur flækjum sem erfitt er að leysa úr, og þarf meiri umfjöllun en auðvelt er að koma með hér í einföldu máli.

Goðsagnir drúíða verða ekki skildar rétt eða að neinu leyti ef maður temur sér ekki nýjan hugsunarhátt. Í þeim gilda ekki sömu lögmál og í goðsögum Rómverja og Forn-Grikkja.

Munurinn er sá að gagnvirkni gaulverskra guða er meiri og skörun á hlutverkum. Þetta er eitt af því sem ég hef komizt að í rannsóknum mínum.

Enn fremur: Guðirnir skipta um ham oftar og meira í gaulverskum goðsögnum. Þannig er Esus á sama tíma tré, hjörtur og maður, og margt fleira einnig. Þetta getur ruglað fólk og fólk getur átt erfitt með að skilja þetta þessvegna. Það má segja að táknmálið sé svo þrungið og ríkt í þessum trúarbrögðum að það er ekki fyrir viðvaninga eða nýgræðinga að skilja þetta eða sjá um það þetta snýst með auðveldum hætti.

Maður skilur ekki þessa þrjá guði nema skoða þá alla þrjá í heild. Þeir varpa ljósi hver á annan, og gagnvirkni þeirra dugir til að skilja og meðtaka.