Þolendur spillingar eru stundum gerendur - og séu marxískar bókmenntir nútímans lesnar með réttum gleraugum meika þær sens - geyma sannleiksmola, gullkorn

Ég fékk góða bók í jólagjöf sem heitir "Besti vinur aðal - skaðasaga spillingar á Íslandi", eftir blaðamanninn landsþekkta og rithöfundinn Björn Þorláksson.

Ég hef nú verið að lesa meira og mér líkar æ betur við hana sem ég les meira.

Fyrst hélt ég að þetta væri einhver vinstrisinnabók því Björn vann jú á Fréttablaðinu alllengi, sem hafði vinstrislagsíðu. En þessi bók leynir á sér og hún kemur inná þetta á merkilega hlutlausan hátt - eða frá ýmsum pólitískum áttum kannski frekar.

Einn kaflinn fjallar um brottflutta Íslendinga. Höfundur varast rasískar gryfjur og kennir sízt útlendingum um, en bendir á þjóðfélagsbreytingar sem ekki eru góðar, eins og margskonar neikvæðan móral í samfélaginu og klíkumyndun innlendra og erlendra afla, sem gæti leitt til sömu þróunar og í útlöndum, gengjastríð og slíkt.

Annars er ekki auðvelt að skilgreina eða flokka þessa bók pólitískt. Höfundurinn hefur góða þekkingu á menningu og sögu og tekur dæmin víða, úr verkum Halldórs Laxness, til dæmis.

En mýtan um Sjálfstæðisflokkinn og kolkrabbann liggur þó þarna til grundvallar að allmiklu leyti, það er gömul þvæla sem náði hámarki um 1990 með bókum Örnólfs Árnasonar, en var aðeins samsæriskenning til að fela flóknari veruleika þar sem samsæri Alþýðuflokksins, Alþýðubandalagsins, kommúnistanna í Sovétríkjunum og víðar koma einnig við sögu í heimsmynd 20. aldarinnar og okkar tíma.

Þannig að þrátt fyrir að bókin fari víða, þá finnst mér höfundurinn falla í sömu gryfju og blaðamenn Heimildarinnar oft - það er vegið að athafnamönnum og athafnalífinu frá vinstri - en Sorosklíkan látin eiga sig, fjölmenningarpakkið og alþjóðavæðingarhyskið, ESB-liðið og allt það.

Í kaflanum "Útskúfaði hópurinn" kemur hann inná fólkið sem hefur fluzt til útlanda, flúið land. Þótt tekið sé á málum að hætti hefðbundinna vinstrisinna oft, þá má greinilega lesa annað útúr þessum kafla, sem sé að ESB-andinn og fjölmenningarandinn sem hefur ráðið ríkjum á Íslandi undanfarin rúmlega 30 ár sé að drepa þjóðina, og "útskúfaði hópurinn" sé þjóðræknir Íslendingar, sem vilja hægrisinnaða pólitík sem hér kemst aldrei á fyrir brjáluðum femínistum og jafnaðarfasistum.

Nei, höfundurinn skrifar ekkert á þá leið, en þótt hann skrifi, "nokkrir hinna útskúfuðu sögðu mér að þeir hefðu lent í útistöðum við útgerðaröflin hér á landi", þá les ég allt annað útúr þessum línum.

Þeir sem eru útskúfaðir á þessu landi eru rasistarnir, skynsamasta fólkið sem ætti að koma að stjórn landsins.

Ég hef samúð með mínum pólitísku óvinum og ber þeim vel söguna og reyni að bæta þeirra hlut með því að segja að meira vit sé í þeirra verkum en margir lesa útúr verkum þeirra.

Þannig var þetta með Egil Helgason. Hann játaði að daðra við nazisma og kommúnisma, (eða pólitíska öfga held ég að hann hafi orðað það frekar), það væri svipaður veikleiki og að vilja klám, það sagði hann í framhjáhlaupi undir lok eins Silfursþáttar.

Nú er svo komið að menningin er ónýt hér á Íslandi, því hún er fullkomlega kommúnísk, femínísk og jafnaðarfasísk. Það þýðir að bókabrennur fara að verða skynsamlegar til að halda á okkur hita, en það þýðir einnig að sóknarfærin fyrir alvöru bókmenntir og alvöru listir eru mörg, og tækifærin til að skrifa alvöru bækur um sannleikann og það sem skiptir máli, þannig að Marxisminn verði niður lagður.

Öll bókaforlög eitrast með tímanum af Marxisma.

Það skiptir ekki máli. Það er úrelt stefna.

Oft er það þannig að einhver vitleysa þarf að ná hámarki áður en hún hrynur til grunna. Þannig var þetta með Sovétríkin, Berlínarmúrinn og margt fleira.

Þannig að ekki er ósennilegt að konur í hverju horni í stjórnkerfinu í dag endi með því að þær fari inná heimilin á morgun, hvenær svo sem sá morgundagur kemur.

Ísland tekur sæti í mannréttindaráði Sameinuðu þjóðanna