Heimskunnar bryggja, ljóð frá 19. desember 2018.

Búmerang finnur þig, frægð þókt enn njótir,

firum góðum hótir,

stöðnuð sál við stalla

stúlkna fer í salla,

raustin römm mun gjalla.

 

Gaf hún þér ástfangin gæðin og lofið?

Gat hún aðeins rofið

sátt og sæmileika?

Seggi gerði veika?

Ei sig eltir bleika?

 

Laufin þau feykjast burt, desemberdrungi,

deyfð og andans þungi.

Heimskugæsin horfin,

heimtar viljinn sorfinn,

þann er stenzt ei storfinn.

 

Ásta sú reyndist þó innantómt glingur,

ekki skilur fingur.

Horfin heimsins gæði,

hennar nægði bræði,

vildum batna bæði.

 

Nauðgunarmenningin stelpa þér stjórnar,

starfi ennþá fórnar.

Aldrei elti þetta,

aðrir verða að detta,

og frá sér viti fletta.

 

Lærði að hafna þér, heimskunnar bryggja,

heim ei muntu þiggja.

Læzt ei sjá þá lýzku,

leiðist burt frá tízku,

finn þá góðu, frísku.

 

Sökin er kvennanna sjálfhverfu núna,

syndir drepa trúna.

Ykkar örlög brosa,

ekki um þetta losa,

tíkur ei slíkt tosa.

 

Mundi ég hafna þér, heimskunnar vígi?

Hernam sigur, lygi.

Gegn þér gjarnan berjast,

gýgjum slíkum verjast,

annars synir erjast.

 

Formykvun sálnanna, blekkingin blakkra,

böðlastjórnun skakkra.

Tækifærin fékkstu

frá þér langmest gekkstu,

sérð þú sviðsmynd dekkstu.

 

Afmæli skólaðra, eitraðra kvenna,

ein þó kaus að brenna.

Þegar skrautið þekur

þig sem engan vekur,

friðinn frá mér tekur.

 

Storfinn: Dauður, af að sterfa, drepast, þýzkusletta, eða endurheimt orð með réttu íslenzkt.

Gýgur: Tröllskessa.

Erjast: Berjast, standa í vafstri, leggjast í erjur, þrætur.

Lýzka: Lýðskrum, lýðzka, leiðindatízka, heimskuleg, ekki uppbyggileg.

Firi:  Maður, karlmaður, hetja, kappi.