Kirkjan er umbúðir, með nýtt innihald. Innihald í andstöðu við umbúðirnar.

Vonin um breytingar til batnaðar er flestum sameiginleg. Þannig höfum við nýjan biskup núna við völd og nýja ríkisstjórn - og Ísland sennilega orðið mesta kvennaveldi í heimi, femínískasta land jarðarinnar, eða nálægt því.

Guðrún biskup vill efla kirkjuna og kirkjuvaldið, því þá fær hún betri laun og minni gagnrýni. Guðmundur Örn Ragnarsson og aðrir sem eru hefðbundnir er sá sem ég tek meira mark á en núverandi biskup.

Ríkiskirkjan er í dag kvennakirkja. Hægt er að setja hvaða boðskap sem er inní kirkjuna - ef konur eru ánægðar með þann boðskap.

Um 90% af öllu kristilegu er stolið úr heiðnum trúarbrögðum. Kvennakirkjan og satanisminn er aðeins ný blæbrigði á trú sem hefur alltaf verið þannig.

Það er Snorra Edda frekar en Biblían sem ræður þjóðfélagsskipan og hefur ráðið þjóðfélagsskipan í langan tíma. Rangfærslurnar í því sem sagt er rit Snorra Sturlusonar hafa skapað forgang og reglur, þjóðfélagsskipan.

Við höfum heilög rit sem sögð eru Guðs orð, trúarrit. "Voru ekki karlar sem skrifuðu Biblíuna?" spurði nágrannakona afa og ömmu mig sem dó í fyrra, Margrét. Hún var á sínum efri árum farin að efast um sannleiksgildi og réttmæti Biblíunnar, og kannski var hún efablandin allt sitt líf.

Það skiptir mjög miklu að Baldur er í allt öðru hlutverki í Sæmundar Eddu og Snorra Eddu en hundruðum og þúsundum ára fyrr.

Í Baldursblótinu er því lýst hvernig Baldur fer niður til Heljar og verður að vega hana. Síðan rís hann aftur upp á himininn sem sól, og er rísandi sól í vagni sínum. En Helja lifnar við aftur eins og guðir og gyðjur, þetta er eilíft.

Á sama hátt er Baldur drepinn af Heði og Loka í Snorra Eddu og Sæmundar Eddu, en þess er ekki getið að hann lifni við fyrr en eftir Ragnarök.

Þarna er hin stóra villa.

Aftur er stór villa í því fólgin að Týr er látinn missa hönd sína í gin úlfsins og látið þar við sitja. Í þessu er afhelgun fólgin sem hefur afdrifaríkar afleiðingar í för með sér fyrir mannheim, menn og konur.

Úr því að við vitum það með vissu að Helja jafnar sig og lifnar við á hverju ári, og það tekur Mjöllni eitt ár - eða Hvélni - þá vitum við að það sama gildir um Tý. Það hinsvegar skiptir öllu máli að vita þetta.

Það mun hafa verið í fyrstu bók Einars Pálssonar, frá 1969, dulfræðings og sem var skólastjóri einnig, að fyrir kom stórmerkileg setning. Sú bók heitir "Baksvið Njálu" og kom út 1969.

Ekki er þar mikið ritmál, en merkilegt.

Kemur þar fram réttari og meiri en einnig dýpri skilningur á guðinum Tý en finna má annarsstaðar.

Stendur þar að Tý hafi "misst karlhöndina", í gin Fenrisúlfs.

Hægri höndin er "karlhöndin" eins og Einar Pálsson skýrði þetta út.

Skrifaði hann á þá leið að þess vegna væri heimsskipanin með þessu móti, vegna þess að jafnvægi er rofið, og hið karllæga á undanhaldi, hið karlmannlega. Það er karlhönd Guðs sem er í hafinu, sem er tákn fyrir geiminn, óendanleikann.

Ef við skiljum orðið týrannía, einræði, þá skiljum við allmikið.

Dieu á frönsku þýðir guð. Þó má segja að líklegt sé að devil og djöfullinn séu sömu orð, andstæðrar merkingar á íslenzku og ensku, og þannig er nú það að orðið skipta um merkingar oft og einatt á löngum tíma - eins og kirkjurnar verða satanískar með tíð og tíma og femínískri þróun.

Þegar maður fer að rannsaka trúna á Tý þá rekst maður strax á skortinn á heimildum. Orðið tyranny á ensku hjálpar manni.

Ekki hræðist ég þetta orð og veit að það þýddi réttláta stjórn einu sinni, en það mun vera meira en 3000 ár síðan orðið hafði þá merkingu og í týndum tungumálum og gleymdum að mestu.

Það er ógæfa okkar menningar að orðið tyrant hefur fengið öfuga merkingu, en þetta er það sem gerist einatt, að mannleg villa saurgar hið guðdómlega.

"Uppreisnin gegn týrönnum er hlýðni við Drottin", stendur á ensku á bloggsíðu Arnars Þórs Jónssonar. Það eru góð og rétt orð, þótt betra væri að eiga annað orð á ensku yfir harðstjórana.

Þótt Arnar Þór Jónsson hafi hvorki orðið forseti né ráðherra á síðasta ári þá er gott að hann steig fram og bauð fram krafta sína með þessum hætti. Hann er ljós í myrkrinu, en það tekur tíma að snúa því við sem komið er á hvolf.

Svo gamalt er orðið tyranny að það er rekið til forngrískunnar, en ekki finnast eldri heimildir en Lýdískar. Lýdíska er útdautt tungumál sem talað var 700 fyrir Krist í Lýdíu, og um það má fræðast á Netinu.

Lýdía var þar sem nú er Tyrkland.

Tyrkland er merkilegt. Sumir telja að upprunaland aría sé þar, ef það er ekki nálægt Svartahafi og Úkraínu.

Tyrkland er einnig nálægt Mesópótamíu og Súmer, Babýlon og jafnvel Ísrael, eða Írak, þar sem menningin mótaðist, kristnin.

Saga Lýdíu er hulin mistri og skorti á heimildum þegar kemur að smáatriðum og ýmsum atriðum.

Þó er ýmislegt komið í ljós og vísindamenn hafa grafið niður og fundið stórmerkilegar fornleifar, sem eru ríkulegar á þessu svæði.

Frýgíski guðinn Tiws er greinilega Týr. Lews er talinn lýdíski guðinn sem næst kemst honum. Þó má búast við að fornleifafræðingar eigi eftir að finna áletranir síðar sem gefa til kynna annað guðanafn, sem nær er heitinu Týr, eða Tiws á frýgísku.

Guðir margra þjóða voru til tugum eða hundruðum saman, og þúsundir guða eru þekktir meðal fjölmennra heiðinna þjóða eða samþjóða, eins og rétt er að nefna Kelta, en Gaulverjar aðeins hluti Kelta, sem teygðu sig yfir mjög stórt landsvæði og langt tímaskeið. Því  finnst mér rétt að nefna Kelta samþjóð, eða hugtak eins og Evrópubúar er núna. Þegar Sesar skrifaði um Kelta átti hann við fjölbreytta ættbálka og þjóðir, jafnvel þegar hann skrifaði um Gaulverja. Gaul og Celt eru jafnvel svipuð orð, mismunandi stafsett.

Þegar maður byrjar að fjalla um þessi fræði er maður kominn á sitt áhugasvið, sem er þróun Forn-Grikkja, lýðræðis og indó-evrópskrar menningar og trúarbragða, en ég hef áhuga á mörgu öðru einnig svo sem.

Stúla, stele á ensku er lágsteinmynd, manka á frýgísku. Devos er guð á frýgísku. Orouan er verndari, viðhaldari. Knays er kona, eiginkona. Mane er mön, fax á hesti, enn mane á ensku nútímans, komið af þessum sama stofni.

Tis er annað orð yfir guð á frýgísku, Zeus á grísku. Prygian er þetta á ensku, ef leitað er á netinu. Frýgíska er íslenzk stafsetning á Prygian.

Tios er frýgíska og þýðir guð, diwos er eldri mynd, guð, goðmagn þýðir það. Tiveya er talið þýða gyðja. Í Litlu Asíu, Anatólíu, var Biþynja, (Bithynia) og þar var Zeus kallaður Tios.

Bago var guð einnig þarna og er það orð samstofna slavenskum guðaheitum, bogd. Hinn frýgneski guð Bagaios var gjafarinn mikli, sá sem gaf marga góða hluti, eins og jólasveinninn varð þekktur fyrir síðar.

Tileinkun, gjöf, það mun vera þýðing á bhagom, indóevrópsku orði sem liggur til grundvallar.

Frýgíska á ýmislegt sameiginlegt með norrænu, fornnorrænu og nútímaíslenzku, þótt mjög fornt mál sé. Íslenzkan er guðamálið eins og Nýalssinnar héldu fram áður.

Tökum dæmi um frýgíska ljóðlist, eða rúnaristu á gröf.

"Ios ni semoun knoumanei  kakoun addeket aini teamas

me zemelós ke  deós ke  tié  titetikmenos eitou."

("Hver sem veldur haug þessum skaða eða gröf þessari

meðal manna eða guða verður látinn bölvaður af Zeus (Tý)."

"Bas ioi bekos me beret"...

"Megi guðinn Bas ekki færa honum brauð". (Bölvun).

Bas er talinn frýgíski frjósemiguðinn.

Beret er skylt berein á grísku og ferre á latínu, færa, bera.

Að bera á íslenzku er nær beret á frýgísku.

 

Annars hafa fræðimenn tekið eftir því að grafskrift þessi er stuðluð og með höfuðstafi, eins og íslenzki kveðskapurinn. Þó er þetta allt að 3000 ára gömul frýsnesk áletrun, þar sem Tyrkland er núna staðsett! Þetta sýnir hversu gömul Eddukvæðin eru að uppruna, svo dæmi sé tekið, og hversu langlíf þessi hefð er.

Ekki verður skilið við þetta án þess að fjalla um Cybele, hina miklu móður í frýgísku menningunni. Hún er eina goðmagnið sem þekkt er meðal Frýgea, Anatólíumanna af þessu tagi frá þessum tíma.

Magna Mater var hún kölluð meðal Rómverja, innflutt gyðja, gríðarlega voldug og víða tignuð og lengi. Án efa sú sem tók við af Hel, sem var gyðja einna mest tignuð af mannkyninu frá upphafi, á ísöldunum fyrir meira en 10.000 árum, í hellum og úti á víðavangi.

Fjallamóðir var hún kölluð af sumum, og Fjallkonan íslenzka ein mynd hennar, seinni tíma.

Cybele er stórmerkilegt heiti orðsifjalega.

Orðið kýr á íslenzku er dregið af hennar nafni og orðið belja sömuleiðis! Eða það er nokkuð sem ég uppgötvaði fyrir langa löngu, en aðrir eru mér ekki sammála, því orðsifjafræðingar norrænir leita ekki svona langt til baka.

Cy var að kýr.

Bele varð að belja.

Aurhumla eða Auðhumla mun vera eitthvað skyld henni, ef ekki sama goðmagnið, sem gekk undir mörgum heitum við landnám Íslands norrænt.

Akfeit kona í Setuhaug, Catalhöyuk er sennilega táknmynd þessarar gyðju.

Margt bendir til þess að hinir fornu Lýdíanir hafi aðhyllzt mæðraveldi og gyðjudýrkanir. Þá erum við komin allan hringinn til Íslands nútímans, kvenpresta og kvenbiskupa og kvenkyns forseta og forsætisráðherra, og svo framvegis.

Artimus er talin æðsta goðmagn Lýdíana, svipað og Kubeleya, Cybele, meðal Frýgíana.

Artemis hin gríska er kannski sama gyðja, eða afleidd gyðja. Artimus var stærra goðmagn, gegndi veigameira hlutverki meðal Lýdíana en Artemis meðal Forn Grikkja.

Arthúr, nafnið íslenzka og alþjóðlega, það er dregið af þessum heitum og þýðir Björn. Það er raunar eldra bjarnarheiti en orðið björn.

Við myndum víst í dag kalla þetta frumstæð goðmögn. En er Ísland í dag að stefna inní þessa heiðnu átt?

En hér ætlaði ég að fjalla um guðinn Tý.

Af allri þessari umfjöllun á undan, og margt af þessu úr wikipediu og vefsíðum, þannig að þetta er opinberlega viðurkennt en ekki mín speki eingöngu, þá má það ljóst vera að orðið Týr er ævafornt. Ekki aðeins það heldur er ekki hægt að rekja orðsifjar orðið "tyranny" lengra en til Forn-Grikkja og Lýdíana, um um 700 fyrir Krist.

Væntanlega er guðinn Týr mun eldri en það. Það sem finnst við fornleifauppgröft er aldrei öll sagan, slík goðmögn geta hafa verið dýrkuð talsvert fyrr.

Hitt er aftur á móti fullkomlega ljóst og viðurkennt af mörgum fræðimönnum, að áður en Óðinn varð aðalguð Ásatrúarinnar er talið af mörgum að Týr hafi gegnt því hlutverki.

Það stenzt alla skoðun og er rökrétt, má slá því föstu jafnvel.

Sjálf trúin á Jahve var í mótun á þessum tíma. Svo virðist sem trú Hebrea hafi mótazt frá mæðradýrkun og kvennakirkjum yfir í feðraveldi, og að trúin á Tý hafi tekið við af samsvarandi kvennaveldi meðal fyrstu aríanna á jörðinni sem þekktir eru, hvort sem þeir voru í Tyrklandi eða Úkraínu eða annarsstaðar.

Þegar hönd Týs hin hægri rís upp úr hafinu og upp frá Jötunheimum, þá mun koma aftur gullöldin sem allir hafa beðið eftir, þá kemur týrannía í þeim skilningi að réttlátri stjórn verður komið á, öfugt við þá alþjóðlegu og röngu merkingu sem það orð hefur fengið, en sú merking er ekki marktæk frekar en yfirborð heimsins og það sem okkur er tjáð af Medúsu eins og annar bloggari orðar þetta.

Sverð Týs var einnig nefnt stöng, stálstöng eða teinn, en ljósvaldur og þrumufleygur samkvæmt öðrum heimildum. Þessar goðsagnir höfðu glatazt þegar Snorra Edda var skrifuð, eða þagað um þær viljandi.

Stafur er það orð sem notað var á landnámsöld, eldra heiti er Dobur, Dofur, Davour eða Davur, Daofri, og "Bókin um veginn" eftir Lao Tse fjallar um Týsdýrkun af þessu tagi, og lýsir trúnni á Tý hinni upphaflegu miklu betur en vestrænar heimildir seinni tíma.

Vegurinn sem Lao Tse fjallaði um, það var og er vopn Týs, þessi stafur, en í orð þýðir skipun, samkvæmt Biblíunni, líka. (Logos á grísku í Nýja testamentinu). Orð þýðir skipun og fyrirætlun, og stafur er þannig braut skipulagsins sem Týr leggur.

Biskup: Guðleysi er ekki hlutleysi