Ævinlega tvær, ljóð frá 28. marz 1992.

Ein sem uppi býr

annað gerir þó.

Syn er situr þar

segir nóg.

Önnur æva ljót

eins og hinnar dý.

Sök á byggðir bar,

brotuður alls.

Heiminn bara hefur í

höndum sínum snót.

Dul því veldur dýr,

dropar falls.

 

Yfir yndishót,

ekki nýtur þess.

Sezt á syndagrein,

sér ei fress.

Grefur gildan klett

grund úr, skilur snjó.

Jóðið, jörðin hvein,

jafni Bors.

Ætluð manni ung var þó,

ekki hlýddi rétt.

Reiðin, rá og spjót,

ríkir Fors.

 

Inn þá angan ber,

eitrið raunar kalt.

Mengast stærri menn

maurar þekja allt.

Sæt í syndur rær,

sýnist tapið fá.

Dauf í dálkinn enn

drottning þín.

Sú er horfir ættir á

ævinlega tvær,

hefur sezt að hér

sem hofgná mín.