Kardashev, berjalyng og fleira

Tveir af mínum uppáhaldsbloggurum ræddu um berjamó og fugla, og það vill þannig til að mér leiðist að fjalla um pólitík tvisvar í einu, þar verður maður leðjuna uppfyrir hné og er lýjandi.

Þegar rætt er um berjamó og fuglalíf þá koma auðveldlega til manns fallegar bernskuminningar, auðvitað frá hinu stórkostlega æskuheimili á Digró, sem fyrrum var mikið landsvæði, áður en Gunnar Birgisson, Sigurður Geirdal og fleiri vildu fá landið fyrir sig til að selja,  og Smáralindin kom og byggð voru hús fyrir neðan okkur og gífurlega stór hverfi risu þar sem áður voru móar dásamlegir og lyng, og berjalyng í stórum stíl, og fleira og fleira, sumarbústaðir, gróðurhús, atvinnusvæði, skólagarðar og hvaðeina.

Bláberjalyngið fyrir neðan húsið okkar var svo mikið að ættingjar komu árlega í ágúst og september og fylltu fjölmargar plastfötur af berjum, og áður af blikkdunkum, áður en plastið varð algengt. Digraneshlíðar var nafnið, en Smáralindin er þar núna og fullt af húsum.

Bláber, krækiber, rifsber, og einhver fleiri ber.

Þar sem Skítalækurinn rann, eða Kópavogslækurinn, þar uxu berin sérlega vel og enginn veiktist af að neyta þeirra.

Hann fékk nafn sitt af því að skólplagnir komu sumsstaðar seint til sögunnar í Kópavogi, og allavega í allnokkur ár voru rotþrær sem lágu að þessum læk, og skurðir, rennur, eða þá að til urðu farvegir ósjálfrátt þar sem úrgangurinn rann niður að þessum læk.

Þetta var á meðan kommúnistar stjórnuðu. Ýmsir sögðu að þá gengju framkvæmdir seint og allt sett í nefndir. Síðan tóku við kapítalistar, eða öllu heldur nýkapítalistar.

Í dag ber ég eiginlega engar taugar til Kópavogs eða fólksins sem þar býr. Fýsilega fyndist mér að búa úti á landi, þar sem umhverfið minnti mig á Kópavog sem ég man eftir, sveitina fögru. Mammon hefur gleypt hér allt og ekkert er eftir.

Mamma og hennar systkini kynntust hinum ósnortna Kópavogi miklu betur en ég. Ég var á milli tvítugs og 35 þegar stórborgin hóf innreið sína og tróð yfir sveitina. Það gerðist frá 1990 til 2005, nokkurn veginn.

En ég man eftir því að oft var snjór á vetrum og þá renndi maður sér á sleða eða rassinum niður klakabrekkurnar, eða stundaði að kasta snjóboltum og fíflast í fannferginu.

Að öðru en þó tengdu.

Jútjúb er frumskógur af efni.

Eitt myndband flokkaði menningarsamfélög geimsins í 8 flokka. Þar var því haldið fram að tækniþróun væri mælikvarðinn á fullkomnunina.

Byggist þessi flokkun á starfi Rússans Nikolai Kardashev.

Já, slíkir snillingar á heimsmælikvarða voru til í Sovétríkjunum.

En eins og þetta var sett fram í myndbandinu þá mátti finna fingraför kommúnismans á þessum hátæknivæddu hugmyndum hans sem hafa haft áhrif á vestræna vísindamenn og gera enn.

Endurnýjanleg orka, vélmenni, nýlendur mannsins úti í geimnum, Dysonhvel, vasavíddir, fjölheimar, allt eru þetta hugtök sem koma við sögu í fræðum Kardashevs.

Maðurinn breytist í vélmenni með tímanum samkvæmt þessum fræðum og nær fullkomnun sem engan getur órað fyrir. Að lokum verður vélmennið, framtíðarmaðurinn guðum líkur og skapar alheima og eyðir þeim að vild.

Endurræsingin mikla er ekki ein um að innihalda svona háleitar hugmyndir.

Ljóst er allavega að kommúnistar og yfirkommúnistar, (hönnuðir kerfanna sem farið er eftir), þeir voru búnir að plana þetta fyrir löngu.

Sjálfur hafði ég gert mér grein fyrir þessu.

Þó kemur sumt ekki fram í þessu myndbandi sem mér fannst vanta.

Það er munurinn á lífrænni og ólífrænni tækni.

Lífstefnuþróunin gengur út á að lífræn sé tæknin og náttúruleg.

Helstefnuþróunin inniheldur að fólk breytist í vélmenni. Slíkt leiðir af sér þversagnir og hættu á kollsteypum, enda er þá helstefnuþróun oft orðin of ör.

Flestir bjartsýnir vísindamenn af þessu tagi sem telja sig hafa himin höndum tekið og náð á honum vald gera sér ekki grein fyrir því að þeir sjálfir kunna að vera tannhjól í höndum djöfla og guða.

Bilið á milli menntaðra og ómenntaðra eykst. Þegar ég segi menntaðir á ég ekki bara við skólamenntaða. Fólk getur verið menntað á mörgum sviðum og ekki öll menntun er skólamenntun.

Þegar ég tala um ómenntaða á ég við fólk sem er þrælkað af öðru fólki, og veit ekki hvers vegna ýmislegt gengur ekki upp eða er erfitt og óþolandi jafnvel. Þannig fólk getur verið búið að mennta sig mikið í skólakerfinu líka.

Ef maður lítur á mengun og önnur vandamál á jörðinni þá getur maður ekki sagt að ógnir steðji ekki að.

Jafnvel þótt heillandi vísindi eða annað glepji um stund, lífið er flóknara en svo að slíkt sé eitthvað endanlegt svar fyrir fólk sem er þurfandi og hefur fjarlægzt fullnægjandi líf góðra og kærleiksríkra sambanda á milli kynjanna og innan þeirra.

Þegar húsið hans Ingvars frænda var rifið, sem var þar sem Molinn er nú og menningarhúsin allt í kring, þá missti allt mannkynið mikið. Þetta hús hefði getað orðið fræðslumiðstöð í Nýalsfræðum. Það sem Ingvar frændi skrifaði um þetta hefur ekki allt komið út, og það sem kom út hefur ekki verið metið að verðleikum af Íslendingum.

Í stað þess að viðurkenna að með starfi Nýalssinna eignuðumst við Íslendingar vísindamenn í fremstu röð fór meginhluti þjóðarinnar á þá óheillabraut að þumbast við og daufheyrast, þykjast ekki skilja, nenna ekki að setja sig inní hlutina, fyrir utan örfáa.

Þetta er ein af stóru ástæðunum fyrir því að Íslendingar eru á hraðri niðurleið, frá því að vera flottir, og landið eftirsótt af ferðamönnum í það að vera núna nýlenda fyrir herrana og frúrnar í útlöndum sem mest eiga.

Athugasemdir

[Ingólfur Sigurðsson, 5.9.2024 kl. 03:26]

Ég á það til að skrifa hratt og innsláttarvillur slæðast með.

Tvær villur vil ég leiðrétta. Í fyrstu línunni á auðvitað að standa:"Þar VEÐUR maður leðjuna,upp fyrir hné"... af sögninni að vaða (eins og í mykju eða mold og mýrlendi).

Í áttundu efnisgrein á að standa:"FÝSILEGRA..." osfv. 

Kannski eru fleiri villur, veit ekki um þær núna. Sem betur fer kemur rétt stafsetning til mín strax, ypsilon á réttum stað og zeta, það finnst mér létt, sjálfsagt.

En bókstafi getur vantað eða þeim er ofaukið. 

[Magnús Sigurðsson, 5.9.2024 kl. 13:30]

Þarna ertu í essinu þínu Ingólfur, -alltaf áhugavert þegar þú skrifar um Kópavoginn.

Það eru einmitt svona frásagnir, eins og þú skrifar stundum, sem eiga eftir að varðveitast sem þjóðsögur.