Þar sem námið þrengir víddir, ljóð frá 8. september 1991.

Þar sem námið þrengir víddir

þykir mér svo létt að gleyma.

Auðvelt það ei,

önnur finnst mey.

Frímínútur, fann loks nýja,

finnst sem birtan heiminn lagi.

Ertu alltaf heima?

Einhver loks mér sinnir?

Fríðleiks fantasíddir...

frá þér kemur hlýja.

Eins og upp það dagi,

ertu að skilja? - Góðir vinur músum brynnir!

 

Elska ég nú aðra píu?

Ekki gleymi minni réttu.

Hefurðu hal

heima í sal?

Veit um þrjár sem heilla hugann,

Herdís gleymist, vil þær líka...

Farga mér í fléttu?

Ferðu að skilja dama?

Elska enn að nýju?

ekki virkar smugan...

Þarf ég þessa, ríka?

þörfin gerir stúlku í eigin sálum grama.

 

Hún er skrokkur skyldu minnar,

skaltu trúa fjármagnslygum?

Finndu það fljóð,

fer hún ei góð.

Eins og systur áfram tala,

einhver líkist götuvita.

Dansinn stúlka stigum,

stjörf og brúðarkjóllinn...

Þarfir óskar þinnar,

þörf er nú að gala...

Bara tekur bita,

blómstrar ekki fyrr en kemur rétti hóllinn.