Svo andar áfram líða, ljóð frá 30. julí 2008.

Svo andar áfram líða

eftir brautum reiddum, gerðum handa þessum.

Risinn ríkur,

rænir tíkur,

Þjáning, þörf og neitun...

þurfa menn að bíða?

Ungir menn svo aðeins spyrja:"Deitun?"

umber, veiti friðinn.

Dómharkan víkjandi, leyfir þeim skapgóðu lessum

lostann að virkja og passa mér sniðin.

 

Allt gott í þeirri gleði,

við göngum fram til sigurs, eins og regnsins bogi,

skjá þann skrýðir,

skuggann prýðir,

en undir dauðans djúpi

hið dapurlega skeði.

Sökk í þetta sef með dimmum hjúpi,

situr, aðra dæmir.

Réttlátur, frægur og tælandi tattúsins logi,

töfrana guðdómsins þaðan svo flæmir.

 

Við öðrum ekki björgum,

því allt var skráð í klókar lífsins bækur fyrrum.

Gleðiganga

grimma slanga?

Klerkur kann að troða

klóm úr púka örgum?

Fara börnin fyrstu sér að voða?

fremst þar Eva situr.

Leitar að sáttinni, gengur að morknandi myrrum,

morgundagsskíman er orðin svo bitur...

 

Orðaskýringar:

Deitun:Að hittast á stefnumóti, (enskusletta).