Hættu nú að hafna þeim, ljóð frá 26. febrúar 1992. (Söngtexti einnig).

Bara góð við brotinn dreng,

bergvatnið lindanna flæðir.

Vaknar þar í vondum þveng,

vindurinn ólmast og næðir.

Hann í efa hikar,

hún er raunar ljúf.

Annar eiturbikar?

Ekki var svo hrjúf.

Tókst þér vel að syngja á Myrkramessu?

Maður, vertu undir þeirra pressu!

Herdís, fortíð, fattaðu allt betra,

fjandinn má annað letra!

 

Mín ég hefni er meira kvelst,

meyjunum hafna enn í skóla.

Ekki rétt það raunar telst,

rolan þín, hættu enn að dóla!

Áttu að treysta telpum?

Tekst það, viltu þær?

Strákar enn með stelpum?

Stundum ekki vær.

Hættu nú að halda að allt sé glatað!

Holdið fríða var ei raunar gatað!

Hættu að kveina kvartandi núna,

konan vill réttu brúna.

 

Hættu nú að hafna þeim,

hamingjan bíður svo víða.

Eiga þær nú ástarseim,

einskis þarf maður að kvíða.

Hræðist kynið hinna?

Hún er ágætt grey!

Viltu minna og minna?

Munúð býður fley!

Manstu klappið, blístrið, brjóstin góðu,

bústin andlit líka þeirra rjóðu?

Rífðu þig úr þunglyndi strákur,

þú verður betri fákur!