Rétt eins og Stalín vildi uppræta kirkjuna, þannig er nútíminn

Fólk spyr sig að því þessa dagana hvernig gömlu kynslóðirnar og sannkristnu gátu verið svona meðvirkar að dýrka menn eins og séra Ólaf Skúlason og séra Friðrik.

Þetta er mjög merkilegt félagslegt viðfangsefni og það leiðir í ljós hvernig hægt er að snúa fólki fram og til baka, láta það skipta um skoðun, með félagslegri innrætingu, með skólakerfinu og menningarlífinu.

Ungt fólk í nútímanum skilur þetta bara alls ekki hvernig gömlu kynslóðirnar gátu horft fram hjá öllu því sem benti til þess að áhugi séra Friðriks á börnum væri hugsanlega einnig kynferðislegur og ekki aðeins tengdur velferð þeirra og félagslífi eða trúarlífi, að áhugi á kristniboði og trúarlegri fræðslu gæti verið leið til að svala þeim fýsnum.

Það má víst segja að mörg viðmið í samfélaginu hafi snúizt 180 gráður og svo fram og til baka sitt á hvað, þannig er búið að hræra í fólki og láta það breyta viðmiðum, gera þau eins andkristileg og mögulegt er, og sennilega Frankfurtskólinn þar á ferðinni og hinir trúlausu kommúnistar og afkomendur þeirra kratarnir. Fólki er stjórnað, það er ekki spurning, það er staðreynd. Því fyrr sem fólk gerir sér grein fyrir því, þeim mun betra og meiri möguleikar á að maður hætti að verða þolandi og hætti að láta stjórnast af auglýsingum, peningum og völdum, frægð og frægu fólki eða voldugu.

Séra Friðriksmálið er án efa stærsta hneykslismál sem tengist kristni og kirkju á landinu síðan hneykslin í kringum Ólaf Skúlason biskup upphófust 1996. Það finnst mér markast af því að báðir voru (og eru enn af þeim sem halda með þeim) mikilsháttar menn og næstum dýrðlingar eða heilagir menn, bæði í þjóðfélaginu og innan kirkjunnar allrar. Þessvegna verður fallið þeim mun hærra. Þessar vörður eru því eftirminnilegar, séra Friðrik núna 2023 og athyglin sem hann fær í fjölmiðlum og svo kastljósið sem beindist að Ólafi Skúlasyni biskup uppúr 1996.

Hafi maður áhuga á félagsfræði og félagsfræðilegum viðfangsefnum eins og þeirri spurningu hvernig fólk getur breyzt svona, orðið það sem það er í dag úr því sem það var fyrir 100 árum þá hlýtur þetta viðfangsefni að vera heillandi til að fjalla um.

Mósebækurnar hafa lengi verið áhugamál mitt, Lögbækurnar, og margt annað sem tengist bókinni sem hefur haft einna mest áhrif á mannkynið, Biblíunni. Ég á nokkra vini og kunningja sem annaðhvort eru sannkristnir eða búnir að vera í Guðfræði og hafa útskrifazt þaðan, eða hvort tveggja. Fyrir nokkrum árum var þetta mikið rætt, í kjölfar alls sem þyrlaðist upp út af séra Ólafi Skúlasyni.

Það kom uppúr dúrnum að samkynhneigð er stranglega bönnuð í Biblíunni eins og húðflúr, hvort tveggja sem sérstaklega vinstrisinnuðu nútímafólki finnst mikið tákn um frelsi og mannréttindi, hið fyrrnefnda að minnsta kosti, en ef húðflúr yrðu bönnuð á Íslandi og lokkar og gaddar á holdinu myndu margir rísa upp og mótmæla því og kalla það frelsisskerðingu, þrátt fyrir að frelsisskerðingu líði það sama fólk þegar kemur að svonefndum sóttvörnum, sem eru þegar betur er að gáð eitthvað allt annað, og kannski fasískt fyrirbæri.

Hinir Biblíufróðustu og sannkristnustu menn verða því að viðurkenna að barnagirnd virðist ekki bönnuð í Biblíunni, nema þá að það tengist sifjaspellum. Í þessum textum er litið á konur og stúlkur sem söluvarning eða önnur gæði, sem karlinn kaupir eða fær afnot af eins og um sé að ræða varning, eða þá að hægt sé að vinna sér inn samþykki fyrir kvonfangi með mannkostum eða velvilja föðurins sem gefur stúlkuna, og gifting þýðir því að þiggja gjöf, konuna, kvonfangið. Karlinn kvænist, tekur sér kvonfang, brúðkaup, það er að kaupa konu, sem karlinn gerir. Konan giftist karlinum, gefur sig honum á vald. Allt felst þetta í orðanna hljóðan og er gegnsætt í okkar máli, mjög svo, og jafnvel í erledum tungumálum líka. Samþykki föðurins skiptir öllu máli samkvæmt þessari gömlu menningu, öfugt við nútímann, þar sem vilji kvenna er Alfa og Omega, á okkar Evuöld, eða femísku öld. Öðru máli gegnir um stráka, því það er sama og um aðra samkynhneigð, bannað samkvæmt Biblíunni.

Þannig eru ítarlegar reglur og útlistanir í Lögbókum Biblíunnar um kynferðismál og margt tekið fram eða bannað, en jafnvel í Nýja testamentinu er þetta ekki tekið föstum tökum og bannað, og litið svo á að aldur skipti litlu máli, að stúlkur og konur séu eitthvað sem minni á búfénað og karlar og strákar megi nýta sér á þann hátt fullkomlega, nema um sé að ræða málsmetandi konu, en þær eru nokkrar til í Biblíunni, sem tengjast Kristi eða konungum í Gamla testamentinu. Þær sem sagt verða kannski ekki jafnréttháar körlum, en að minnsta kosti má segja að þær séu taldar marktækar, og liðtækar, virtar allmikið.

Svo er það annað mál að orðið sifjaspell þýddi upphaflega ekki tengsl við skyldmenni eða náinn ættingja, heldur einmitt það þveröfuga, spilling á hreinum erfðum með erfðablöndun við þá sem bera önnur útlitseinkenni.

Þetta sést á því að Vanirnir giftust systrum sínum. Það sama gerðu Faraóar Egyptalands. Ævafornar siðvenjur benda í þessa átt, þegar aríakynstofninn var alveg hreinn og fullkominn erfðafræðilega, beint kominn af guðunum. Hár aldur Nóa og fleiri ættfeðra í Biblíunni bendir í sömu átt.

Enn má benda á að kona Þórs heitir Sif. Sif merkir hreinlega hrein ætt, eða rétt ætt, og Þór er verndarguð kynstofnsins, eins og vopn hans ber með sér einnig og bendir á.

Þessvegna er hegðun séra Friðriks mjög samkvæmt gamalli hefð. Jafnvel má benda á hvernig þetta var meðal Forn Grikkja. Þar var alþekkt að kennararnir misnotuðu lærlingana, og slíkt kynferðissamband var talið eðlilegt, hluti af náminu.

Ég gæti farið lengra útí þetta og nefnt til dæmis ævafornar keltneskar hefðir og sagnir um þetta, en ég læt það bíða, kem kannski síðar að því. Fólk er misvel tilbúið að vera fordómalaust gagnvart gömlum siðvenjum og menningarsiðum eða viðmótum og viðhorfum fyrri tíma og menningarsamfélaga.

Að endingu er rétt að minna á þetta. Gömlu kynslóðirnar lifðu af erfiðleikana og kuldana með því að fara eftir þessari setningu: Kærleikurinn breiðir yfir allt og fyrirgefur.

Metooistar og femínistar hafa snúið þessu við. Heiftin, hatrið útí feðraveldið og karlana, þetta er það sem þeim finnst hin æðsta dyggð. Útskúfun og hatur á feðraveldinu eru hinar æðstu dyggðir samkvæmt þessum hópum.

Kristnin kennir að fyrirgefa og vorkenna óvinunum, fyrir að hafa ekki trúna sem veitir styrk og frið.

Það er ekki hægt að láta eins og upphlaup nútímans komi manni ekki við eða maður heyri þau ekki, eða nýjustu hneykslismálin. En í ljósi sögunnar verður þetta allt skiljanlegra.

Óskar eftir hugmyndum að styttu í stað séra Friðriks