Á ráðastað, ljóð frá 19. marz 2013.

Ef krafan ýtir kúpli á ráðastað,

við kunnum hann þó vel að meta.

Hitti þig úti, svo einstök var búð,

æskan var liðin, þau skilið það geta.

Harmar þar við hennar gerði,

hafnir kveðja trúð.

Einhverf ekki lengur

unga stúlkan verði.

Kúrerar og kemst á blað,

kurfa vill þig drengur.

 

Ef heilsar stúlkan hann það gleður víst,

en hortugleikinn innar smýgur.

Mandölur, samvizkan, monsér og korn,

moldvörpulærdómur, trauðla svo vígur.

Enginn verður viss af þessu,

vængfrú ber þau horn.

Lærir, skilur lýður?

loks að einni klessu?

Það er aðeins þorstans tíst,

þeim svo hafnar stríður.

 

Sjá vöxtur getur glatt hann, birtu sköp!

Er gæfan undir mælikeri?

Reglurnar hefta þig, óttinn þar allt,

endalaus hefting á valdfirrtu skeri?

Finndu vin sem líka leyfir

lostann, treysta skalt!

Ertu að opna faðminn

eða lokast, reyfir?

Loksins einsemd heyrði um hröp,

en heimskan leyfir baðminn.