Kunni málmsins mál, ljóð frá 18. maí 2015.

Engin móðir allt það getur,

eins og rykið bætir sig.

Hann var stofninn sterki,

stóð að mörgu verki.

Ætt mín er að falla,

ekkert þolir slíkt.

Klukkur Kölska gjalla,

kallar geðið ríkt.

Allt er annars sýkt —

enginn skilur þig.

Mikils ekki metur

meyjan starfið þitt.

Eyðist einnig hitt.

 

Hátign þeirra hefur fallið,

hættu að styðja bölvíst par.

Afi allt það kunni,

ást bjó þar í grunni.

Frændur mínir fara,

finna enga rót.

Oft þá áttu að svara

er þitt meitlað hót.

Varla bragarbót —

birtan þarna var.

Eftir aðeins gjallið,

oft hann barði stál,

kunni málmsins mál.

 

Minning tapar lit og lögun,

liggja vegir þangað ei.

Bý í höll úr hamri,

heiðin fylltist glamri.

Fólk nú deyr og daprast,

dettur héðan brátt.

Næturmyrkrið naprast

nefnir enga sátt.

Annað kannski átt

undarlega mey.

Bíð og bið um dögun,

blessun fyrir mig

og alla, einnig þig!