Glaða lundin gefur arðinn, ljóð frá 25. ágúst 2022.

Enginn harmar, iðrast neins,

aðeins hroki, kúgun þín.

Lát þeim líða illa,

lífið nýja, sönnuð villa,

varla ungra valin hilla,

verður daman fín?

Milli sleggju og slæðusteins,

slengist á þig fantagrín.

 

Brúnaþungur barmur, sú,

brotnar salla í, gleðst og fer.

Bentu á glufur, galla,

greyið þarf að reyna, falla,

loksins hverfur synd í salla,

síðast þorir ber.

Löngu horfin tímans trú,

tapið kinda fullljóst er.

 

Fjöldar þramma, þekkja hitt,

því ei kemur saman neinn.

Fordóm vilja ei fæla,

frekar lítið vinna, pæla,

sprautugikkur, spenar væla,

spurning, beygður teinn?

Fátt svo verður frekar þitt,

fælinn hestur gneggjar einn.

 

Ást og friður, aðeins sál,

annars reyndu að skilja þig!

Bergmálshellar blakkir,

bölmóðsdrengir reiðast skakkir.

Færðu hvorki frið né þakkir?

Fésæld, aðeins hnig?

Eigingirnin eignast mál,

aðrir neita að þroska sig.

 

Svikin grey við sár og sorg,

sífra, heimta, missa þrek.

Beinist margt að mörgum,

mönnum, jafnvel hetjum örgum.

Finnast aðrir fyrir björgum,

furðusálir vek.

Berðu aðra turna á torg?

Tapsins vafi, hver er sek?

 

Endurtaktu ekki slíkt,

einn mun styrkjast, minnast þess.

Gefðu á rétta garðinn,

glottir sundur hrokafarðinn.

Glaða lundin gefur arðinn,

góð er hún við fress.

Er svo geðið orðið ríkt?

Aftur vertu kát og hress!