Af hverju ætti ég að fermast? Ljóð frá 11. martz 1984.

Þetta er æskuverk, en merkilegt samt. Ég fermdist um þetta leyti.

 

Af hverju ætti ég að fermast?

Uppá gjafirnar!

Einhver Kristur á krossi

krankar ekki gellurnar.

 

Amma getur átt það

og afi - í sál og trúað,

en Kristur á krossi ekki getur

kröfur míns samtíma brúað.

 

Ég efast - það er eðli mitt.

Ég átti þó barnatrú.

Einhver góður guð í skýjum

við gríðarmikla brú.

 

Skeggjaður, gigtveikur greyið,

góður en stundum harður,

alltaf í garðinum að skamma ungbörn sín,

ef ekki fannst þar arður.

 

Mín kynslóð kann ekki við guð,

karlinn er orðinn gamall.

Skapvondur, pirraður perri

sem pínir menn og konur og börn og stundar svall.

 

Þau hlusta á Duran Duran

eða danstónlist, sumir á Wham,

en Bob Dylan bara fyrir mig

og Bubbi, Megas, ekki djamm.

 

Í aldingarðinum Eden

enginn má traðka á plöntum

og bara éta ávexti

sem einræðisherrann gefur og leyfir að fá með skipunum.

 

Aumingja Adam var skammaður

og Eva - og rekin út

fyrir að fá sér epli

forboðin - æ hvílík sút!

 

Ræktaðu þá gamli guð

góðu ávextina þína

fyrir útvalið eðallið

en ekki bræður mína.

 

Utangarðs menn allir sig fíla

og enginn Jesús Kristur því breytir.

Menn brjóta bara meira af sér,

og boðorð hver fólk þreytir.