Samskiptaleysi er einkenni femínismans og jafnaðarfasismans í nútímanum

Samskiptaleysi er einkenni kommúnismaríkja og jafnaðarfasismaríkja. Báknið þenst út og fólk leikur einleik og sóló hvert í sínu horni og samskipti rýrna. Mjög einkennandi fyrir þessa ríkisstjórn raunar. Fyrrverandi sendiherrann okkar í Rússlandi er ekki einn um að skynja samskiptaleysi. Femínazistar sem beita slaufunarmenningunni miskunnarlaust lifa í fílabeinsturnum eigingirni og sjálfhverfu og úreltra fræða.

Rétt einsog klíkur og bergmálshellar myndast á Feisbúkk þannig verða þjóðirnar þegar konur stjórna sem eru eins og Þórdís Kolbrún eða Katrín Jakobsdóttir, eða menn einsog strengjabrúðan Stoltenberg í Nató. Þjóðfélögin verða mjög leiðinleg þegar snobbhænsni og mannhatarar femínismans ráða miklu.

Þeir sem hafa átt samskipti við möppudýr innan kerfisins þekkja klukkutímabið í símanum eða þá enga þjónustu í bönkum eða verzlunum, helvítis sjálfsafgreiðslan allsráðandi, þú átt ekki bara að vera þræll böðlanna, þú átt að krjúpa fyrir þeim og setja hlekkina á þig af eigin frumkvæði.

Kristilegur náungakærleikur deyr út með kynslóðunum sem voru sannkristnar. Nú er það femínisminn sem er allsráðandi í kirkjunum, enda kvenprestarnir allir sama marki brenndir, það er fjölmenningarfólkið sem öllu ræður en gömlu feðraveldisprestarnir úthrópaðir og að lokum fer fólk að hræðast minnihlutahópana sem ganga fyrir.

Skiptir það máli hvort svona þjóðfélög einsog vestrænu samfélögin sprengja sig í tætlur eins og Úkraína og Rússland eða deyja út vegna haturs á milli kynjanna? Kannski ekki.

Samskiptaleysi einkennir kommúnismans, sama hvaða nafni hann nefnist. Möppudýrin hlýða skipunum, en vita að lokum ekki hverra skipunum eða hvers vegna.

Bakkabræður voru dæmi um kommúnista. Þeir gerðu hlutina í sameiningu og voru taldir einfaldir. Þeir voru þrír og faðirinn að auki í upphafi. Eitt sinn fóru þeir til fiskveiða og faðirinn kallaði á kútinn - blöndukútinn, en þannig var nefndur brúsi með vatni. Þeir þekktu ekki hver var hvað bræðurnir, sá fyrsti þuldi:"Gísli, Eiríkur, Helgi, faðir vor kallar á kútinn!" Síðan endurtók sá næsti þuluna og svo í hring, því þeir skildu ekki orðin eða neyðina eða alvöruna, þuldu bara setninguna þartil faðirinn dó úr þorsta. Og þannig fóru þeir að lokum í land.

Margir hafa sagt að þetta séu örlög Vesturlanda sem hafa orðið báknsvæðingunni að bráð.

Mest hefur borið á samskiptaleysi