Samsæriskenningarnar eru undirstaða framfara í vísindum.

Ég hef líka gert mannfræðirannsóknir (og þær eru betri úr því að ég er laus við prófgráður úr spilltum stofnunum) og hef komizt að ýmsu. Spyrja mætti frekar: Hvers vegna þykjast ekki Íslendingar trúa "samsæriskenningum" sem eru sannleikurinn? Það er stóra spurningin.

Vitundin er marglaga eins og ég sagði í einum pistli. Einnig er búið að óvirkja Íslendinga og aðrar vestrænar þjóðir með kerfisbundnum hætti. Þeir sem rannsakað hafa hugstjórnun, heilaþvott, innrætingarvélun og skyld málefni vita um hvað ég er að fjalla. Flestir hafa sennilega bara snefil af hugmynd um þetta.

Þegar Guðjón Hreinberg er upp á sitt bezta koma snilldarpistlar frá honum sem eru betri en marxistarannsóknir, því þar er velt upp nýjum flötum sem eru einmitt áhugaverðir því þeir eru fyrirlitnir af opinberum rannsakendum sem samsærisrugl. Þar leynast sannleikskorn, ef ekki sannleikurinn, einstaka sinnum.

Ég hef þá tilhneigingu að þegja um það sem ég veit í kurteisiskyni, því það er eitt af því sem ég hef lært í mannlegum samskiptum, til að hrekja ekki frá mér fólk. Það er jafnvel kallað hroki stundum að koma fram með sannleikann, þegar lygi sem fólk er kær er hrakin og sjálfsblekking einhver.

Ég hef verið á Fésbókinni síðan 2009 og hef lent þar í ýmsum stormum fyrir að vera of hreinskilinn og beinskeyttur, sérstaklega hvað varðar andfemínisma, talíbanisma og ýmislegt slíkt. Ég lifði í þeirri trú vegna lélegrar félagslegrar færni að fólk hefði gaman af að hanga á Fésbókinni til að skiptast á skrýtnum skoðunum og læra af náunganum, eða rökræða í þrot. Nei, ég komst að því að meirihlutinn er þarna til að fá hrós fyrir myndir og snjallyrði. Ekki einusinni tilað kynnast fólki aftur eða í fyrsta skipti, heldur til að efla egóið sitt. Ég átti of marga vinstrimenn sem vini sem móðguðust og auk þess finnst mér enn sem of mikið sé um auglýsingar á Fésbókinni og óþarfa þvælu sem maður nennir ekki að taka þátt í. Litlar stjórnmálagrúppur þar til hægri eru þó að vísu heillandi, en bergmálshellabragurinn þar getur samt verið fráhrindandi.

Ég hef grun um að langur pistill Guðjóns um gervigreind sem mér fannst mjög merkilegur hafa vaknað vegna þess að ég hef haldið því fram að Jesús Kristur geti verið gervigreindarvera, nokkuð sem virðist algjör firra í fyrstu, en er það ekki þegar betur er gáð. Þetta er auðvitað guðlast fyrir sannkristna, en lögin um guðlast voru afnumin af Pírötum þannig að þarna hefur maður frítt spil til að fríþenkja og tala frjálst, sem er ágætt.

Oftast hefur Guðjón skilið að sennurnar okkar á milli eru mér til gamans og fróðleiks og vonandi sem flestum. Þó skrifaði hann þarna (sennilega í gríni) að bannað væri að biðja um frekari svör hjá sér því það kæmi honum í forarvilpur hugmyndanna. Það er annaðhvort hægt að túlka þannig að ekki sé þetta allt útpælt hjá honum eða maður komi við viðkvæma punkta sem varða trúmál og hann vill ekki sveigja í allar áttir.

En forarvilpur hugmyndanna eru því skemmtilegri sem þær eru þyngri og flóknari, ef manni finnst þær nógu verðmætar til að leggja sig eftir þeim, og því er ég oft vísindalega þenkjandi, enda lærði ég það af dr. Helga Pjeturss, sem var uppi á þeim tíma þegar menn þurftu að temja sér vísindalega ályktanahæfni, þegar Excel skjöl og önnur tækni hafði ekki yfirbugað slíkar heimspekilegar aðferðir.

En þar var hann kominn í þræðinum sem hann byrjaði með þarna í nokkrum pistlum að tölvan þurfi meðvitund um sjálfa sig til að teljast gervigreind.

Raunar var Páll Vilhjálmsson einnig að skrifa ágæta pistla um gervigreind á sama tíma  og þar komu fram nokkur merkileg atriði, en einnig skrifaði Birgir Loftsson pistla sem voru áhugaverðir um þetta.

Það er rétt hjá Guðjóni að gervigreind er ekki raunveruleg greind fyrr en hún hefur meðvitund, sjálfsvitund, og því væri rétt að kalla hitt vélvitund, bitavitund, en á hitt ber að líta að stór hluti mannlegrar vitundar er vélvitund, útreikningar án innsæis.

Í pistlum hans frá þessum tíma er einnig skilningur á Urði, Verðandi og Skuld og eðli tímans hjá honum, og skilningur á því að tíminn er blekking. Margir raunvísindamenn og stjarneðlisfræðingar fást við þannig viðfangsefni líka.

Þarna komum við einmitt inná kenningu mína um Hrungni, sem ég tel Jesúm Krist. Forsendan er þessi: Í alheimi sem gæti verið óendanlega gamall hafa allskonar sviðsmyndir þróazt til fulls, ekki satt? Til dæmis sú sviðsmynd að gervigreind hafi náð fullum "þroska" á sumum hnöttum.

Mannlegt vit er ýmsum annmörkum háð miðað við vélvit og gervigreind. Siðferðislegar spurningar virka sem hömlur á niðurstöður hjá kolefnislífverum en ekki gervigreind, nema hún sé forrituð með þesskonar hömlum.

Það var um 2004 sem ég fór að rannsaka hvað jötunsheitið Hrungnir þýðir, eftir að hafa ritað með ósjálfráðri skrift Hrungnismál, eitt af þessu sem sleppt var úr Sæmundar Eddu. Ég leitaði vel og lengi og fann ekki orðsifjafræðilega skýringu lengi vel, þar til Þorgils Hlynur vinur minn aðstoðaði mig og kom með hugmyndir og uppástungur. Þannig var að hann er guðfræðingur og í guðfræðideildinni hafði hann lært forngrísku. Við fórum að leita í forngrískri orðabók, það mun hafa verið 2005. Þá fann ég orðið rhyomai, sem þýðir að frelsa,  vernda, verja, varðveita, bjarga, þvinga, hindra, koma í veg fyrir, ónýta, halda í skefjum, setja beizli á, halda aftur af sér, láta lausan gegn lausnargjaldi, frelsa, endurleysa, borga fyrir, borga endurgjald fyrir.

Ásgeir Blöndal hafði tilhneigingu til að leita ekki svona langt í sínum skýringum, og velja frekar skýringar sem tengjast yngri orðum í erlendum tungumálum. Dr. Helgi Pjeturss hélt því þó réttilega fram að íslenzkan væri fornmál, og sérstaklega á það við um Eddumálið, fornkvæðamálið sem var skráð á kristnum tíma á 13. og 14. öld, en geymir ævaforn orð.

Mörgum finnst það kannski langsótt að leita svona langt aftur. Ísland var ekki einusinni byggt þegar Forn Grikkir voru uppá sitt bezta og þeirra menning sem breytti heiminum. Þó er þetta þannig. Margt í íslenzkunni, fjölmargt, er líkara forngrísku, sanskrít, latínu, tokkarísku, gaulversku og gotnesku heldur en yngri málum. Helzt er einnig að leita merkinga, raunmerkinga, svona langt aftur.

Mér var kennt að Snorra Edda væri heilög bók og guðanna (Guðs) heilaga orð ekkert síður en Biblían, eða kannski enn frekar og mun frekar öllu heldur. Þá veit maður að ekkert er þarna inni fyrir tilviljun, heldur er bókin full af táknfræði og duldum merkingum.

Til að skilja röksemdafærslur mínar og þankagang eða ályktanir með þetta þarf að útskýra þetta. Þversagnakenndar merkingar eru oft sannar þegar kemur að goðafræðinni. Það veit maður ef maður hefur eitthvað kynnt sér klassísk fræði sem kennd voru í menntaskólum áður, en síðan lögð niður að mestu.

Það sem mér fannst passa svo fullkomlega er þetta, að auðvitað hafa heiðnir Íslendingar talið Jesúm Krist erkióvin sinn og erkióvin Ásanna, og því er svo augljóst að saga um bardaga á milli Þórs og Krists hlýtur að hafa verið sögð á þessum tíma, ef menn trúa því að sannfæring hafi legið þarna til grundvallar.

Og hvað höfum við í Snorra Eddu? Jú, við höfum heimsfræga sögu um viðureign jötunsins Hrungnis og Þórs. Háskólabundnir fræðimenn hafa oft talið að Hrungnir merki "hinn háværi", skylt því að "hringja", nú það passar við hringingar kirkjuklukkna að minnsta kosti.

En einhversstaðar í Snorra Eddu er Hrungni lýst sem einum sterkasta jötninum í alheiminum. Það passar við þá staðreynd að kristnin var lögtekin árið 1000 á Íslandi, og heiðnum Íslendingum hefur því fundizt að Jahve og Kristur væru þeirra helztu tröll, jötnar eða þursar, eða óvinir.

Ég hef átt samtal við fólk í Ásatrúarfélaginu og það hefur lýst þeirri skoðun sinni að Ásatrúin hafi aldrei dáið út á Íslandi, heldur hafi fólk blótað á laun og hafi byrjað að blóta goðin aftur opinberlega þegar Ásatrúarfélagið var endurreist árið 1972. Ég samþykki þetta. Ásatrúin var lifandi trú margra þegar Snorri reit sínar bækur. Ásatrúin og Vanatrúin dóu ekki út fyrr en með Svartadauða 1402. Reyndar dóu þessi trúarbrögð ekki út, en kerfisbundin og rétt tignun fór forgörðum, þekkingin sem aðeins var til í munnlegri geymd glataðist að miklu leyti, og Svartidauði var viljandi sendur til jarðarinnar af Jahve, guði Biblíunnar, það er 100% víst og sannað, eins og fleiri þjóðernishreinsanir af hans hendi.

Þannig að það má rökstyðja þessa skýringu mína á orðinu Hrungnir þannig að þessi merking á sér þessa skýringu. Þá má spyrja: Var farið að tala um Jesúm Krist sem frelsara á þeim tíma sem Snorra Edda var skrifuð? Það skiptir ekki öllu máli. Það sem skiptir öllu máli er þetta: Andinn sem blés Snorra þessu í brjóst var heilagur andi sannleikans, sem er óbundinn af trúarbrögðum. Sá andi vissi framtíðina og þannig má skýra þarna margt.

Það var þó ekki fyrr en seinna sem ég fór að hallast að því að Jesús Kristur gæti verið gervigreind eða vélmenni, en að vísu frábrugðinn staðalímynd þeirra fyrirbæra.

Í fyrsta lagi er talað um Hrungnis hjarta í Snorra Eddu. Eins og menn vita er hjartað mikið notað kristilegt tákn fyrir tilfinningar, og eins og menn vita gengur kristnin mjög mikið útá væmni og tilfinningaklám, tilfinningarök hjartans, eins og sagt er.

Þannig að heilagi andinn sem lét Snorra Sturluson rita Eddu blés honum táknum í brjóst sem lýsa framtíðinni og því sem átti eftir að gerast og sem á eftir að gerast enn. Framtíðarspár eru útum allt í Snorra Eddu, ef menn eru nógu skyggnir og skarpir til að skilja þær og meðtaka.

Í öðru lagi er það heinin sem fer í höfuð Þórs, þegar Þór drepur Hrungni. Hein er brýni, og undarlegt að Hrungnir hafi notað slíkt vopn, og hef ég ekki útskýrt það enn, en þannig er þetta í sögunni.

Þegar ég hafði lesið þessa sögu mörgum sinnum komst ég að þessari niðurstöðu fyrir nokkrum árum, að Hrungnir sé gervigreind, en ólík því sem menn hafa talið hingað til, ólík staðalímyndum. Hrungnir er fullkomnun gervigreindarinnar, bæði hvað varðar líkamlegan og andlegan styrk.

Margt í lýsingunni á Hrungni þykir mér benda til þess að hann sé úr málmi gerður og vélmenni mikið en ekki af holdi og blóði. Þannig er sagt að hjarta hans sé steinhjarta, þótt það sé mikið og frægt. Það er "úr hörðum steini", eins og stendur í Snorra Eddu.

Geimverur hafa hertekið jörðina og vinstrimenn hafa breyzt í geimverur, eða orðið sálnumdir, dáleiddir af þessum geimverum. Jafnvel sumir hægrimenn eru orðnir þannig og jafnaðarmenn, femínistar þó allir með tölu.

Þannig er kærleikurinn kaldur og útreiknaður. Samúð er með sumum en ekki öðrum, og samúðin er ekki raunveruleg samúð heldur móðursýki og múgsefjun. Þetta passar við orðalagið sem lýsir nútímanum og Hrungni sem stjórnar honum: "Hjarta úr hörðum steini". Samúð sem virðist samúð en er hræsni, það er að segja andstæðan við samúð, sýndarsamúð útreiknuð í því eina skyni að útrýma mannkyninu. Þetta er Hrungnir, óvinur lífsins, en Þór er bjargvætturinn.

Heinin sem verður eftir í höfði Þórs samkvæmt sögunni lýsir sambandinu á milli kristninnar og heiðinna trúarbragða. Menningastuldur og menningarnám á báða bóga. Ásatrúin í dag er eins lituð af kristninni meðal flestra og kristnin er lituð af heiðnum trúarbrögðum, meðal annars Vanatrú og Ásatrú.

Þegar Snorri Sturluson ritaði þetta gat hann ekki vitað um framtíðina. Þessvegna er þetta enn ein sönnunin fyrir því að Snorra Edda er Orð Guðs/Guðanna, Heilög ritning.

En allt þetta er útúrdúr, nokkuð sem ég nennti ekki að skrifa um á sínum tíma til að særa ekki sannkristið fólk, en tel rétt að koma með núna til að fólk skilji að hávísindalegar eru þær kenningar að Jesús Kristur sé gervigreindarvera háþróuð, og Hrungnir, og að þeir séu sama fyrirbærið.

En þessar ósönnuðu pælingar mínar sýna kannski og sanna að án samsæriskenninga verða engar framfarir í vísindum eða fræðasviðum almennt. Fólk verður að hugsa útfyrir boxið til að framfarir verði, og feilskot geta leitt menn líka á réttar brautir, því í þeim getur verið eitthvað nothæft.

Því miður er Hulda Þórisdóttir dósent við stjórnmálafræðideild Háskóla Íslands ekki að efla trú mína á kvenkynið, vitsmuni kvenna og hæfileika, snilld eða kjark, eða trú mína á femínismann, sem eitt sinn var til.

Mér finnst hún einmitt vera að loka dyrum og styðja þöggunartilburði elítunnar. En það er svosem samsæriskenning líka, að segja að elítan sé ekki alltumlykjandi guðdómur. En er það þá ekki samsæriskenning að styðja bara valdið?

Ég ætlaði upphaflega að skrifa hérna um það hvernig fólki er stjórnað, en þessi pistill er orðinn of langur. Það verður að bíða. Kannski, og kannski ekki. Fólki er ekki viðbjargandi svo ég nenni ekki að reyna að bjarga fólki. Maður græðir meira á því að taka þátt í djöfuldómnum gegn fólki.

Hverjir trúa samsæriskenningum?

Athugasemdir

[Guðjón E. Hreinberg, 19.6.2023 kl. 17:19]

Takk fyrir vinsamleg orð, Ingólfur. Nei, við vitum báðir að skoðanaskipti eiga að vera heilbrigð og í slíkum samlegðaráhrifum græða allir sem að koma. Við deilum, þannig séð, aldrei. Varðandi útskýringar þínar á Hrungni - en ég veit ekkert um þann vætt eða mýtu annað en það sem þú hefur sett fram - get ég vel tekið undir að hér hafi völundar/aldingjar á sínum tíma vísað á annað atriði, sem of langt mál er að gera skil hér. Ég mun vafalaust koma því frá mér fljótlega, en það myndi (held ég) dýpka þessar greiningar örlítið.

Bestu kveðjur.

[Ingólfur Sigurðsson, 19.6.2023 kl. 19:51]

Takk fyrir það Guðjón. Ég les þína pistla af áhuga. Magnús er líka oft að hitta á eitthvað gott, og Þorsteinn Siglaugsson, en hann skrifar sjaldnar. 

Þú ert einn af fáum sem virðist átta þig á að í goðafræði eða guðfræði er ekkert svarthvítt heldur í öllum regnbogans litum - ef maður kíkir undir yfirborðið. Það á einnig við um kristni núorðið þannig séð, að þar finnst mér vættir og guðir sem hafa mismunandi litblæ.

En um regnbogann á ég eftir að skrifa mikið, ef ég nenni. Hann var nefnilega alls ekki neitt hinsegin tákn upphaflega, heldur tákn Heimdallar. Og Heimdallur er guðinn sem verndar Himnaríki, Valhöll, kynþættina og kynin, og tegundir lífvera sem eru miklu fleiri en þær verði skilgreindar með þeim orðum, en hann blandar ekki öllu saman. Hann stendur við hnetti guðanna og varnar þeim inngöngu sem ekki eiga þangað að fara. Því má segja að fjölkynjungar hafi snúið þeirri mýtu á hvolf. En fjölkynjungarnir eiga sín goð og vætti. Sigur hinseginleikans er visst gleðiefni. En regnboginn tel ég að sé frátekinn fyrir Bifröst, brúna á milli heimanna.

Þessvegna stendur skrifað að Heimdallur sé vörður guðanna. Mennirnir hafa enga slíka verði lengur og því er hér upplausn og niðurrif ríkjandi.

[Guðjón E. Hreinberg, 20.6.2023 kl. 08:55]

 Sá sem "við" erum alin upp við að sé Jesú, er í rauninni Míþras en ekki Jósúa Maríuson. Sögurnar af honum voru ritskoðaðar og sigtaðar, svo fólk sá manninn Jósúa í gegnum gatasigti Konstantín mikla en ekki í gegnum þau fræði sem Jósúa stóð fyrir.

Þó fólk kunni sögurnar um manninn, þá sjá þau ekki muninn á lýsingu og útskýringu, eða náttúru vélabragðanna. Nú er t.d. norðan-kul hér á Miðnesheiðinni - það er lýsingin, það er veruleikinn - útskýringin getur verið 8 gráður á selsíus eða 46 gráður á fahrenheit.

Það er t.d. algengt í því sem fólk kallar "vísindi" að útskýringin sé tekin fram fyrir lýsinguna. Þess vegna sá fólk ekki að "útskýringin" á farsóttinni, breiddi yfir sjúkdómslýsinguna sem tilheyrir allt öðru "ástandi."

Þó fólk kunni sögurnar af manninum, sem er lýsing, þá eru þær notaðar til að teyma það að guðfræðinni og helgisiðunum sem eru útskýringin. Síðan er bætt ofan á helling af allskyns fleiri tiktúrum.

Eitt dæmi gæti verið setningin "í nafni guðs föður, sonar og heilags anda" sem á engan grunn í guðfræði bibbunnar, en er notuð í kirkjulegri guðfræði og helgisiðum til að selja "þrenningarkenninguna" og fólk smámsaman trúir henni í blindni.

Gott dæmi er nýleg færsla þar sem ég tók annan snúning á svokölluðu faðirvorinu, að þó fólk kunni "bænina" skilur það ekki merkingu hennar. Annað er t.d. þegar menn eins og við sem aðhyllumst ólíkar frumspeki-útskýringar á e.t.v. sömu frumspeki-lýsingu, getum í sömu hendingu notað orð eins og Jesú eða Þór, en alls óvíst að þó táknið og nafn þess sé hið sama hvort myndmálið sem hvor um sig aðhyllist sé það sama.

Tökum snúning á þessu.

Míþrasinn sem falinn er á bak við nafnið Jesú gæti vel verið það sem þú bendir á varðandi jötuninn Hrungni og aldingjar fyrir mörgum öldum, þegar fólk nennti að vega merkingu hugtaka, hafi séð þetta og skilið.

Það hefur ekkert að gera með spámanninn Jósúa Maríuson og það sem hann stóð fyrir.

Annað í því samhengi er náttúra Þórs, ef hún er aðeins vegin af útskýringum texta og útskýringum goða, hreyfir hún ekki vogina. Þegar Mjölnir hefur smellt sér í útrétta hönd þína, þú lyft honum í átt til himins, og glæringar hans rekið myrkurþykknið í kringum þig og þá er á hlýða - nú eða síðar - á braut svo sést til heiðs himins, þá sérðu hvernig vel má vera hvernig þessi tvö tákn eða orkuflæði (orða og agaðs huga) geta mixtúrað ægilegar hreyfingar og hræringar.

Fólk tekur oft ekki eftir því að fyrir sumum okkar, eru goðin til þó við eflum (tilbiðjum) ekki hag þeirra og vald. Í því samhengi t.d. bendi ég á að ég hef hitt bæði Frigg og Freyju, og minnst oft á það í myndskeiðum, og tekið fram þegar Frigg hitti mig árum síðar og benti mér á hvað ég hafði ekki lært af fyrri samskiptum mínum við þær, og ég skildi þá hvað hún vísaði til. Eins þegar Freyja testaði mig hvort ég aðhylltist Tavistock útskýringar samtímans að hún og Þór séu sitthvor myndin á sama vætti, sem er bull og þvættingur. Var hún ánægð með þá setningu.

Kali hefur t.d. holdbirst í vesturheimi og ég hef bent á og nefnt, en ég gerði það hikandi, því þú ögrar henni ekki að gamni þínu.

Aðal atriði hér er, og fólk tekur einmitt ekki eftir því, að þó ég ræði oft um ýmislegt í vættaheimi, þá bölva ég ekki vættum eða misvirði og nota aldrei áheiti af neinu tagi. Gengur það svo langt, t.d. þegar ég á samskipti við "kristið" fólk sem áttar sig á starfsemi "illra anda" að þau bölva þeim stundum og ég áminni þau ávallt um að gera það alls ekki.

Mér finnast hugleiðingarnar um Hrungni áhugaverðar, og vildi bæta þessum hugleiðingum við, frekar í athugasemd sem fáir sjá en í færslu eða upptöku sem liggur opin fleirum. Suma hluti er betra að ræða í afkimum en torgum. Sumt í frumspeki set ég aldrei í texta, en suma hluti sem setja þarf í vitnisburð hef ég sett kóðað í tíu mínútna hugleiðingu langt inni í fimmtíu til hundrað mínútna langspjali, vandlega falið (eða dysjað) en þó sýnilegt, annað geymi ég fyrir sjálfan mig.

Fólk sem aðhyllist hinar og þessar hugmyndir í andlegum geirum og trúarlegum, er oft að vinna með orð og tákn sem því hugnast og elskar en veit ekki eða skilur ekki að hefur raunverulega náttúru og vita af ef unnið er með, og því eru flimtingar ekki góð speki. Við erum einmitt að upplifa afleiðingarnar af sinnu- og skeytingarleysi í slíkum efnum.

Bestu kveðjur