Önnur sál nú ertu, ljóð frá 25. apríl 2018.

Hingað kem því hún mér gefur

heimsins ástæðu hvern dag.

Íslands bar er indælt heiti,

einnig rætt margt firnagott.

Örmum ekki vefur

ennþá, líf er drulluflag.

Margri mey þótt neiti,

mér finnst þessi raunar flott.

 

Sjóræningjaflokknum fylgir,

finnst mér ekki bezt það ráð.

Svipað gömul og ég er hún,

andinn vitnar, hold tér fátt.

Þótt hið breiða bylgir,

burt er flogin alskreytt náð.

Síðan frá mér fer hún,

fýsnin varla augljós, þrátt.

 

Höllin rís á hæðum gleði,

heimur breytist eftir fall.

Ennþá feimnin minnkar máttinn,

mun ei stíga djarfleg skref.

Það sem skaðsamt skeði,

skilur eftir sorg og gall.

Höfum betri háttinn

hér á, fyrsta boltann gef.

 

Orðin fertug einmitt þessi,

enn þó ljómar fríð og skír.

Reglu lærði:Reyndu ekki,

rétt að tjái þær sig fyrst.

Oft í ungu dressi,

aftur vaknar ljómi nýr.

Vil ei heimskuhlekki,

hennar, virðist sál í þyrst.

 

Ef hún fer þú aðeins særist

eftir svona kynni, þá,

bíddu heldur, viss mjög vertu,

veiðir ekki hér um bil.

Sál í turni tærist,

tel mig yfirborðið fá.

Önnur sál nú ertu,

einnig það ég veit og skil.