Hrungnir hrín, ljóð frá 22. maí 2022.

Niðar flóðið neðri tíma,

nýtist einum félagsgildi.

Áttu saman eitthvað tvö,

allt það virðist búið.

Viðkvæmt strá og varhygð grimm,

veidd af hveli flestra.

Stödd í stríði vestra.

Strax hver viljagríma.

Þannig koma syndug sjö

og sýna hvað einn vildi.

Þarf við klær hinn góði að glíma,

að geta dafnað snúið.

Mikla veran mun því híma...

myrkvast veröld dimm.

 

Hrædd er unga hindin barða,

hefur þolað valdsins lygar.

Ástin bönnuð, ekkert gott

er í boði lengur.

Í kerfum þeirra Hrungnir hrín,

hefur tök á mönnum.

Rís ei rétt gegn bönnum.

Rekst í mánann skarða.

Löngun fer svo loks á brott,

leiddir þaðan stigar.

Aldrei trúin, aðeins varða

ekki maður, drengur.

Grætur blekkt hin bljúga, marða

bjánans sigur skín.

 

Spyr sig: Er það vert að vona?

Verður hitt ei mengað líka?

Eitruð leyfð er ástin þó,

eins og göngin lokast.

Andinn svífur einnig frá,

óskir munu ei rætast.

Kvaldir púkar kætast.

Kælist veröld svona?

Þokast burt hin þráða ró,

þekking milli tíka?

Hann er milli máttarkvona,

megind burtu þokast.

Ekki er reglan alheimssona,

eins og dýrin sjá.