Kvennaguðfræðin er ágæt til að sættast við nútímann

Ég hef verið að lesa í bókinni "Gleði Guðs" (hennar Guðs), eftir Auði Eir Vilhjálmsdóttur, sem Kvennakirkjan gaf út árið 2004. Áður las ég bókina ekki til enda, nú er ég kominn á þá skoðun að við erum öll konur. Það er að segja, tilgangur femínismans sem ræður öllu á Íslandi í ár og hefur gert lengi er að þurrka út karlkynið, og er það vel.

Til að lesa þessa bók þarf maður skilning nútímans, þann að karlkynið sé óþarft, og að það eina sem maður þurfi til að vera nútímamaður sé að upplifa sig sem konu, burtséð frá vitund annarri um sig eða hvernig maður fæddist, þá hlýði maður femínismanum. Ég man enn eftir viðtali við Auði Eir Vilhjálmsdóttur á Rás 2 árið 1987, þegar plata Megasar var nýkomin út, "Loftmynd". Hún seldist bezt af plötum Megasar og fékk gífurlega athygli.

Ég skildi ekki andsvör hennar, en skil þau eftir að hafa lesið í þessari bók.

Það sem ég skildi ekki af því sem hún sagði í viðtalinu var um lagið "Reykjavíkurnætur". Um það sagði hún að sér fyndist sem lítill drengur hefði samið ljóðið. Svo sagði hún að í kjölfarið hafi sér fundizt sem lítill drengur hefði samið aðra texta plötunnar einnig. Í þessum áfellisdómi hennar fannst mér karlahatur vera fólgið, því ekki fannst mér eða finnst enn allir textar plötunnar barnalegir hjá Megasi. Hinsvegar var hann að rifja upp barnæskuna í laginu "Reykjavíkurnætur", og því ekki skrýtið að Auður Eir segði slíkt um það lag. "Ég er bara lítill strákur", er ein línan þar.

Viðhorf hennar til karla í þessari bók er að þeir séu allir viðfang, eitthvað sem þurfi að bæla og berja niður. Ég er að reyna að tileinka mér þetta viðhorf.