Meðvirk, eitruð hræsni á haug, ljóð frá 17. maí 1991.

Ef þær standa saman sínum rústum í,

sundurkramin veröld, hún er ekkert nema skraut.

Allt er dautt svo endalokin gleðja þig,

aðeins refsing, horfin senn á braut.

Brennur allt á endastöð,

aðeins þekkir stúlkan kvöð.

Heldur harmaþreytt,

hlekki getur veitt.

Farðu svo í systravídd á ný,

sæmileikinn hvarf og meiðir stig.

 

Stolt í grunnri hyggju eins og tómið týnt,

tættu það á rangri leið og fjallið hverfur þér.

Hef ég kvatt það, hefðin minna lokaskar?

Hún er blekking, gufa, loks þitt sér.

Þjáning kennir, virðing vís.

Votlend eyða, þróun frýs.

Ekki elska á ný,

aðeins svað og dý.

Það var fyrir bræðrum snemma brýnt,

brotnar núna vonin, ending, svar.

 

Mundu að orðin minni reynast, felur það;

mikil blekking hennar, föst í klefa er djöfla skóp.

Rangt af mér að elska og vilja hennar heim,

heldur lágmark, verð að þola gróp.

Meðvirk, eitruð hræsni á haug,

horfir tíminn þann á draug.

Guð einn gefur svar,

gat hann rætt við þar.

Allt er núna þoka, brotið blað,

bregðast jafnvel sigrar, vinir þeim.