Tjáning, eða hatur, eða rógur?

Góður dómur fyrir ofbeldishneigða femínista, svartur dagur fyrir réttarkerfi Íslendinga. Víðáttuvitlaus dómur sem sýnir að dómskerfið okkar er orðið eins og það bandaríska þar sem öfgaskoðanir takast á og réttlætið snýst um auðlegð, tízku, hræðslu og völd, ekki innihald eða réttlæti. Jón Steinar Gunnlaugsson hefur gagnrýnt svona dóma og það réttilega.

Lögmenn hafa það að atvinnu að hártoga öll mál eftir laganna bókstaf, sama hvort réttlætið er þeirra megin eða andstæðs lögfræðings, sem gengur út frá rökstuðningi hins öndverða málstaðar. Samt, ef athugasemdir DV eru skoðaðar er almenningur á því að hér sé um að ræða lýðskrumsdóm götunnar, fyrir útvalda elítufemínista. Auðvitað er þetta samt umdeilt og fólk rís í andstæðar fylkingar, enda hefði Metoobylgjan aldrei risið ef allir væru sammála.

Kastljósið á RÚV fjallaði býsna vel um þetta í gærkvöldi, þar sem Auður Björg Jónsdóttir og Gunnar Ingi Jóhannsson deildu um þetta. Auður sem verjandi veðurguðsins nafna míns og Gunnar sem femínisti og lögfræðingur hlynntur dómnum.

Viðurkenndi Gunnar að lokum áður en viðtalinu lauk að þetta væri kannski ekki endilega það sem ætti að búast við í framtíðinni, heldur væru þessi mál í stöðugri þróun.

Metooruglið stendur og fellur með svona dómsmorðum í raun. Þetta snýst um ofsóknir á karlkyninu og kúgun, þetta snýst um að koma konum til valda með ofbeldi og mannorðsmorðum, fyrst það er ekki hægt með réttlátum hætti. Önnur Vesturlönd en Ísland eru meira og minna fallin í sömu gryfju, og undrist einhver að maður hafi samúð með málstað Rússlands og Pútíns gegn vesturlöndum þarf ekki að leita lengra í raun.

Það er nauðsynlegt að Auður og nafni minn veðurguðinn gefist ekki upp, því meira er í húfi en æra og atvinnumissir eins listamanns og skemmtikrafts, sem er svo sem nógu óréttlátt útaf fyrir sig og ólöglegt í raun.

Þetta er stríðið á milli kynjanna, þriðja heimsstyrjöldin eins og ég hef fjallað um áður, og mannskæðasta og djöfullegasta styrjöld allra tíma.

Sigrún Jóhannsdóttir lögmaður Sindra Þórs Sigríðarsonar lætur hart mæta hörðu í áfrýjunardómi samkvæmt annarri frétt, og mun þá draga til vitnis alla þá sem geta óhreinkað og mengað mannorð listamannsins frekar, og fyrst erfitt er að finna sannanir fyrir barnaníði verða það vitni um mök við táningsstúlkur eða náin samskipti þeirra á milli.

Já, þetta er stríð, og engu er eirt. Þetta snýst um peninga, mannorð, atvinnu, atvinnumissi og margt fleira.

Dr. Margrét Einarsdóttir, prófessor við lagadeild Háskólans í Reykjavík, sem greinilega er femínisti líka, kemur þó með sterkustu og efnismestu rökin í þessu, sem annars er svo greinilega réttarmorð, svipaðs eðlis og Geirfinnsmálið, þar sem það hefur ekki verið sannað að orðin sem Sindri notaði séu sönn.

Hún segir að þetta snúist um alþjóðlega vakningu og mikilvæg orð sem voru látin falla í sambandi við alþjóðlega byltingu, og þótt um sé að ræða meiðyrði í eðli sínu (ekki hennar orð), séu þau réttlætanleg þar sem þetta snúist um tjáningarfrelsi og efni sem á ríkt erindi í þjóðfélagsumræðu við almenning.

Það er verið að teygja þessi rök eins og teygju sem er að slitna, þegar sagt er að þetta snúist um upplifun og túlkun Sindra sjálfs, ekki hvort ummælin hafi verið meiðandi fyrir tónlistarmanninn eða til að hann missi atvinnutækifæri og gigg.

Margt í þessu kemur ekki á óvart, eins og að lögmenn og Íslendingar almennt séu ósammála.

En meiðyrðamál hljóta að snúast um það hvort sá sem kærir fyrir meiðyrðin telji sig hafa orðið fyrir skaða. Það er svo sem alveg ljóst að sá sem ákærði hefur orðið fyrir skaða, en þess í stað eru rökin öll femínísk Metoorök, sem notuð eru til að réttlæta dóminn. Er því varla hægt að segja annað en að þetta sé stórpólitískur og femínískur dómur, ekki óvilhallur heldur ætlaður til að friðþægja ákveðinn hóp í þjóðfélaginu, femínista af báðum kynjum, og þannig hópa erlendis líka.

Við erum semsagt komin inní dómaradrama eins og sýnd eru í bandarískum bíómyndum og sjónvarpsþáttum. Búinn er sá tími og liðinn þegar dómar á Íslandi voru óumdeildir. Nei, ekkert má vera óumdeilt á okkar tímum, það óumdeilda tilheyrir feðraveldinu, er sagt með sömu rökum.

Nú segja sumir að þetta snúist um málfrelsið, og gott ef satt væri. En ef Sindri hefði látið neikvæð orð falla um viðurkennda og sérskilgreinda minnihlutahópa samkvæmt alþjóðlegum og hegðbundnum stöðum eða einstaklinga sem tilheyra þeim, sem hatursorðalöggjöfin á að vernda, þá hefði niðurstaðan verið önnur, væntanlega?

Orðin sem vitnað er í og hann notaði hljóta að teljast rógur og hatursorðræða samkvæmt hlutlausu mati, en af því að um Metoomál er að ræða verður að útrýma körlum og leggja þá í einelti.

Við vitum hvernig þetta fer. Femínískir lögmenn og femínískur almenningur réttlætir þetta á allan hátt. Það verður grafið yfir réttlætið og sannleikann, eins og á baðströnd og loks verður bara óréttlætið fegrað á yfirborðinu og það kallað framfarir, réttlæti, mannúð, og allt sem jákvætt er hægt að kalla það. Þetta er nú þetta "dásamlega" þjóðfélag sem við tilheyrum.

Metoohelstefnan er afl sem kemur að utan. Hvort sem við erum hægrisinnuð eða vinstrisinnuð erum við í hlekkjum. Almenningur í Rússlandi er eins og við, vill ekki af stríðinu vita heldur lítur á björtu hliðarnar til að deyja ekki úr þunglyndi og sjálfsvígshugsunum. Almenningur í Rússlandi reynir að hrósa sínum yfirvöldum, því allir menn (og konur eru líka menn) vilja telja sér trú um að þeir búi í bezta mögulega þjóðfélagi af þeim sem til eru.

Orð Sindra eru tæplega gagnrýni. Einfaldlega vegna þess að margir höfðu sagt þetta á undan honum og það var ekki nein nýjung hjá honum að segja þetta eða koma með þetta. Hann var að höggva í sama knérunn og aðrir femínistar. Vel má vera að hann hafi viljað skapa sér kvenhylli eða femínistahylli og ég get alveg fyrirgefið honum það, en þjóðfélagið sjálft er í forarpytti og ég alrangt væri að segja annað.

Hvort sem Landsréttur, Hæstiréttur eða Alþjóðadómstóllinn staðfesta dómsmorðið eða ekki stendur það eftir að um dómsmorð er að ræða, því maður sem hefur atvinnu af tónlist hefur atvinnu af góðu mannorði sínu, það er augljóst.

Ef hann er sekur þarf fyrst að sanna það fyrir dómi. Ef dómstólar landsins eru í sama leik og Dómstóll götunnar þá er þetta ekki lýðræðisþjóðfélag heldur eitthvað allt annað, bananalýðræði, villimannaþorp, skrílræðisfanganýlenda, eða eitthvað slíkt, eða dystópískt helvíti.

Það er allt annað mál hvort konur eða stúlkur hafi almennt borið skaða af kynlífi á aldrinum 15 -18 ára með frægu fólki eða ekki, á sama aldri og það sjálft eða fullorðnu.

Dómur sem snýst um meiðyrði ætti ekki að hafa það sem útgangspunkt hvort byltingin sé réttlát sem er í gangi hjá ákveðnum minnihlutahóp í þjóðfélaginu sem er hávær.

Er hægt að rétta um það sérstaklega hvort kynferðishegðun stórs hluta þjóðarinnar sé karlremba eða ekki, réttlætanleg eða hvort hana ætti að afleggja?

Hér er verið að blanda allskonar hlutum saman og hér er verið að teygja rök Metoobyltingarinnar til hins allra ýtrasta fyrir dómstólum þjóðarinnar sem eiga að vera réttlátir en ekki hlutdrægir og vilhallir, samkvæmt því sem hefur verið talið hingað til af flestum.

Það er alveg ljóst að þetta er bara byrjun á langri vegferð og samræðu þjóðarinnar, en ekki endir, hvort sem þessi dómur verður staðfestur eða ekki. Öll réttlætiskennd flestra segir að fátt eða ekkert bendi til þess að nafni minn veðurguðinn hafi viljandi brotið á réttindum annarra, heldur hafi hegðun hans verið hefðbundin hegðun frægra tónlistarmanna. Ekki er réttlátt að gera nokkurn að blóraböggli fyrir því sem altítt er.

En málið er stórt og margir hafa hagsmuna að gæta. Þessvegna vilja margir að þessi dómur standi, til að Metoobylgjan geti sett fleiri hausa í fallöxina, og til að jörðin verði að sífellt verra helvíti endalaust.

Flestir bjuggust við öðruvísi niðurstöðu býst ég við. Jafnvel mátti heyra það á Sindra að hann hafi verið hissa þegar niðurstaðan var gerð heyrinkunnug. Hann sagðist hafa viljað trúa að þessi niðurstaða fengist, en var ekki viss.

Þetta er tímamótadómur sem færir íslenzka dómstóla nær bandarískri fyrmynd. Í kjölfarið aukast deilur en ekki minnka. Meira álag verður á dómskerfinu, það hlýtur bara að vera, og friðurinn er endanlega rofinn, en eigingirnin kemst í ökusætið sem aldrei fyrr, egóisminn, sjálfhverfan, viðkvæmnin og slíkt.

Einn angi á þessu er einnig áhugaverður. Haraldur Þorleifsson hinn ríki, eins og hann er stundum kallaður, bauðst til að borga málskostnað allra sem þyrftu að borga fyrir meiðyrðamál af þessu tagi, og þá bjóst hann greinilega við að á því þyrfti að halda, að mörg svona mál myndu vinnast.

Nú er annað komið í ljós.

Þar sem hlutföllin breytast í þjóðfélaginu ætti hann og aðrir með auðlegð og völd í farteskinu að spyrja sig hvort ekki þurfi að hafa samúð með feðraveldungum - eða öðrum fyrirlitnum hópum og einstaklingum - af femínistum að minnsta kosti, og hvort fátækt geti ekki verið þar líka sem þurfi að rétta við?

Eða er þetta bara dyggðaflöggun hjá honum og öðrum? Hann er þá varla góður maður í raun og veru, ef hann er að gera þetta til að verða vinsæll fyrir slíka góðmennsku. Sönn góðmennska er einnig að gera sig óvinsælan fyrir einhvern málstað.

Tekist á um niðurstöðuna í máli Ingós og Sindra