Misræmi veruleika og orða er skilgreining á fyndni og þannig er veruleikinn orðinn

Karen Kjartansdóttir lét þau orð útúr sér seint á árinu 2017 í sjónvarpsþætti að hugmyndin um nýtt kvennaframboð/kvennalista, kvenrembutrúboð, væri tímaskekkja, og bjóst ég því við því að hún væri karlremba og öðruvísi en sýndarmennskufemínistarnir.

 

Ekki fannst mér hún vera sannfærandi á Hringbraut í kvöld eða karlmaðurinn sem sagðist vera karlremba í meðferð eða eitthvað svoleiðis, enda búinn að mennta sig í kynjafræðum.

 

Margrét Erla var með grínista í viðtali sem sögðu ekkert fyndið við KSÍ málið. Hvað með forsetann í gær, Guðna Th. Jóhannesson, sem í RÚV kom mér til að skellihlæja dátt og innilega, þegar hann notaði orð Sólborgar Guðbransdóttur að þeir væru fávitar sem ekki hlýddu þessari yfirborðsmennsku femínismans?

 

Þegar miðaldra, hálfsköllóttur maður (Guðni forseti) sem er ímynd feðraveldisins í útliti og hefur þegið vald sitt þaðan notar barnalegt orðalag vandræðalegur þá er það eiginlega inntak grínsins, þegar fáránleikinn opinberast og kristallast þannig að hláturinn hríslast um mann frá hvirfli til ilja yfir fáránleikanum. Þegar orðin passa ekki við veruleikann er það óbærilega fyndið.

 

Nei, þessi blaðra er að springa, þessi blaðra femínismans. Hún þenst út og verður meira áberandi þangað til hún springur. Öllum verður það til gagns.