Velheppnaður þáttur á Hringbraut

Að þessu sinni voru Þorgerður Katrín Viðreisnarforingi og Bjarni Benediktsson fjármálaráðherra gestir Páls Magnússonar á Hringbraut. Það kom mér á óvart hversu velheppnuð viðtölin voru og sýndu enn á ný mannlegri hlið á viðmælendum en oft hafa komið fram áður. Loksins síðan Þorgerður Katrín skildi við Sjálfstæðisflokkinn fannst mér hún aftur vera viðkunnanleg í viðmóti en ekki aðeins hrokafull eins og áberandi hefur verið oft. Þessa sáttafúsari hlið vona ég að hún sýni sem oftast.

Bjarni var rólegur og fullur sjálfstrausts með árangur sem fjármálaráðherra sem hann getur verið ánægður með, og kom með hógværar skýringar á því að flokkinn mælist ekki með yfir 30 prósenta fylgi lengur.

Eitt stóð þó mjög svo upp úr á jákvæðu nótunum, fannst mér, og það var að Þorgerður Katrín var ekki föst í þeim nöldurgír að útlendingastofnun stæði sig illa og að borgaraöflin væru ekki nógu nálægt "No borders" anarkismanum. Það fannst mér mikil framför hjá henni og sýna að flokkurinn væri skrefi nær þátttöku í ríkisstjórn.

Hún talaði ekki eins og lítil útgáfa af Angelu Merkel heldur sjálfstæðari pólitíkus með íslenzka hagsmuni í huga.

Síðastliðin ár hafa Viðreisn og Píratar stundum talað eins og tvíhöfða þurs, þar sem stöllurnar Þórhildur Sunna í Pírötum og Þorgerður í Viðreisn hafa talað svo samstíga og einum rómi um meinta mannvonzku í útlendingamálunum að öllu verði að umbylta í þeim málum. Hafa þær sett erlenda hagsmuni fram yfir íslenzka, og verið eins og málpípur erlendra öfgahópa, því miður.

Örlítið mildari hefur málflutningur Pírata einnig verið í þessum málum á þessu ári, það er rétt, þannig að vonandi er bjartari tíð í vændum, meiri sáttfýsi og skynsamlegri stjórnsýsla í ætt við það sem Sigmundur Davíð hefur sett á oddinn, og afrekin sem hann vann sem forsætisráðherra, áður en honum var ómaklega steypt af stóli eftir öfundarþrungna fyrirsát í sjónvarpssal.

Á bakvið sýndarkurteisi hefur heiftúðugt viðmót einkennt margt í pólitíkinni undanfarin ár, ekki sízt á milli Framsóknar og Miðflokks og Viðreisnar og Sjálfstæðisflokks, og persónuleg særindi verið ástæðan. Þátturinn sem ég loksins gaf mér tíma til að horfa á sýndi fram á vonandi bætta og breytta tíma í því.

Að hafa ekki stjórn á landamærunum er skuggahlið á Evrópusambandsaðildinni.

Enn á ný velti ég því fyrir mér hvort tími lítilla hægriflokka sé kominn eða að koma, Frelsisflokksins, Íslenzku þjóðfylkingarinnar og Lýðræðisflokks Guðmundar Franklíns. Þurfa kjósendur enn að bíða í 4 ár þar til þeir átta sig á því að þeir flokkar eiga erindi inná þing og við þjóðina?