Réttindi ógetinna barna

Ástarsorg er meira en eitthvað efni sem fjallað er um í dægurlögum, hún ber í sér skilaboð sem hlusta ber á. Smitsjúkdómar geta hlotizt af því að hunza boðskap ástarinnar og afmögnun þar að auki. Lífslöngun mannsins er nátengd þessum ferlum sköpunarinnar, en nútímamanninum hefur kerfisbundið verið hleypt á rangar brautir af æðri verum í ákveðnum tilgangi.

 

Ég bar mikla virðingu fyrir Jóni Vali Jenssyni. Hann var fjölfróður, rökfastur og hugrakkur baráttumaður sem stóð vaktina á netinu með miklum sóma. Hann var baráttumaður fyrir réttindum ófæddra barna eins og margir aðrir sannkristnir menn.

 

Ég vil vera baráttumaður fyrir réttindum ógetinna barna ekki síður en ófæddra barna. Sumum gæti fundizt erfitt að skilja hvað ég er að fara og vil ég því reyna að útskýra það betur.

 

Þannig er að hverri manneskju er ætlað að auka við ætt sína og kynstofn eins og ævafornar reglur sköpunarinnar kveða á um. Þetta er nokkuð sem greypt er dýpra og fastar í erfðakóðann en boðorðin 10, og er þá mikið sagt.

 

Kenningin um sanna ást eða eina sanna ást er heldur ekki út í bláinn. Þetta er nokkurnveginn fyrirfram ákveðið en þó ekki alveg.

 

Sá sem deyr hlýtur að hitta einnig ógetin börn sín og þá í vítunum, því þar er um að ræða brot eða brenglun á lögmáli lífsins. Nei, þetta er ekki alveg svo einfalt. Fræði fornegypta eru ef til vill áhugaverðust og ríkulegust þegar kemur að lýsingum í þessu efni.

 

Sálin er vegin af guðinum Anúbis, sem er guð með hundshaus eða úlfshaus samkvæmt þessari trú. Á hinni skál vogarinnar er sannleikurinn, í líki strútsfjaðrar.

 

Réttlátt fólk færi til Ósíris og ódauðleikans en óréttlátt fólk yrði gleypt af guðinum Ammit, flóðhestur eða ljón með krókódílshaus oft á myndum, kvenkyns. Hinir réttlátu hlytu endurlíkömnun en hinir óréttlátu eirðarleysi og óróleika, eða eitthvað slíkt.

 

Eiginlega allir þekkja hina kristnu hugmyndir og því taldi ég réttara að vera með þennan fræðsluþátt hér, auk þess sem hinar fornegypzku hugmyndir um þetta eru um margt skýrari, viðameiri og fróðlegri en þær sem menn þekkja bezt.

 

Þegar við verðum ástfangin göngum við inn í annan samhliða alheim, og ef ástin er guðdómleg er sá samhliða alheimur uppávið en ekki niðurávið, það er að segja í samræmi við lífstefnuna en ekki helstefnuna. Þarna göngum við inní lífskraft eða lífsvilja grunnviljans, og ef andstilling verður ofaná afmagnar það lífverurnar samkvæmt því.

 

Fólk getur að vísu öðlast verðleika fyrir annað en að skapa einstaklinga, en þetta mun vega svo þungt að það komi alltaf til með að ráða úrslitum um hin veigamestu atriði framhaldstilveranna. Samt er það svo að spámenn, sannir konungar, frelsarar og leiðtogar þurfa oft að vera barnlausir til að gegna forystuhlutverki sínu af fremsta megni og vera í sterkara sambandi við leiðbeinendur sína en aðrir sem fastari eru í efninu.

 

Þetta er ein helzta ástæðan fyrir því að þjóðfélag okkar er komið á fullkomnar villigötur. Algert ósamræmi er á milli umbunar sem sköpuð er með ránum á gjöfum náttúrunnar og framlags sem krafizt er af einstaklingnum í formi sköpunar og vinnu, undirgefni, framþróunar og göfuglyndis. Þetta ójafnvægi hefur aukiðzt með kynslóðunum og heldur áfram að aukast og því er útlitið ekki nægilega glæsilegt fyrir velferð sálnanna og líkamanna í framlífinu. Þetta tvennt er eitt og hið sama ef vel er að gætt í ljósi Nýalskenninganna sem bezt lýsa þessu í efnislegum heimi samtímans.

 

Taki maðurinn sér guðlegt vald og ræni eigin náttúru og náttúru jarðarinnar skapast þetta ójafnvægi sem hlýtur að koma fram á vogarskálum þeim sem hér á undan var fjallað um.

 

Hin ógetnu börn ættu með réttu að leiða hvern og einn á rétta braut, sé á þau hlustað og ef þau eru látin stjórna ferðinni, því þau geta verið þroskaðar sálir sem leiða villuráfandi einstaklinga á hina sönnu lífstefnubraut, sé það ástin sanna sem stjórnar hverjum og einum sem bezt. Þetta er sú aðferð sem viðhaldið hefur líforkunni í gegnum aldirnar. Enn hefur þó ekki tekizt að auka líforkuna sökum árása helstefuafla og helstefnumannkynja. Hefur hún jafnvel minnkað.

 

Í þessum mikla heimsfaraldri er tilvalið tækifæri að leita innávið og magnast, auka traust sitt til annarra, en helzt aðeins til þeirra sem eiga það skilið. Að auka ástina er ekki endilega auðvelt. Fólk getur gert æfingar í þá veru að senda kærleiksríkar hugsanir til annarra og sjálfs sín, það er oft fyrsta skrefið, eitthvað sem allir ættu að gera gert.

 

Fyrst þarf þó að fyrirgefa sér og öðrum, komast í jafnvægi, gefa sér tíma til að íhuga, með austrænum aðferðum eða heimatilbúnum aðferðum sem hver og einn finnur uppá.

 

Maður þarf að taka lítil eða stór skref í þá átt að bæta fyrir mistök sem maður hefur gert, eða þann sársauka sem maður hefur valdið öðrum. Eiginlega allir hljóta að finna lítil eða stór atriði sem hvíla á samvizkunni með einum eða öðrum hætti. Stundum eru ekki allar slíkar gjafir þegnar, en mikil gæfa er það þegar aðrir taka við slíkum gjöfum iðrunar og kærleika. Ekki er þó rétt að búast við of miklu fyrirfram.

 

Auðmýktin og undirgefnin er algert lykilatriði í þessu efni. Þar er ég ekki að tala um undirgefni við yfirvald jarðneskt, heldur gagnvart ytri guðdómi sem maður verður helzt og raunar nauðsynlega að viðurkenna að sé til, því ef maður setur sig í eina og fyrsta sætið getur verið erfitt að taka framförum, þá getur maður orðið fastur í hroka, einfeldni eða villum, eða einhverju slíku sem virkar hamlandi, eins og menn vita.

 

Eiginlega verð ég að fjalla síðar um réttindi ógetinna barna. Þó get ég sagt að þau réttindi eru sterk og tengjast rétti okkar sjálfra til að lifa og aukast, eflast.

 

Mér þykir það leitt ef þetta er óskiljanlegt þvaður fyrir suma, en samt kann einhverjum að þykja þetta skemmtilegt og fróðlegt.