Maður minni hvelpa, ljóð frá 19. september 1991

Skólasetning senn

seggjum gleymist hér.

Vikur líða, vilji minn,

vaknar nokkur ber?

Mæðast líka menn,

mun svo víkja nóttin?

Setjast þær á soninn,

síðan vötnin máttu gefa.

Hræðist stelpur, fegurð þeirra og þróttinn,

þó er hefndin mikilvægust.

Veiðir þig hún viljadrægust,

varla sleppur, sýndu efa!

Aðeins indæl vonin,

einhver kannski dýrkar seinna þinn?

 

Stendur staurinn kyr?

Stelpur setjast oft.

Vökumaður viljafús

vill helzt þyngra loft.

Oft sé djásnadyr,

dimm því hvílir pressan.

Vill mig Berglind blíða?

Bara ef ég Dísu gleymdi!

Togar sterkast núna Myrkramessan,

margt ég hef að bjóða raunar.

Frægðin seinna feita launar,

fyrst mig inní hallir teymdi.

Lengi þarf að líða

loksins finnur konu sinnar hús!

 

Einhver yndisleg,

eftir mína raun.

Blíða þegar brýzt til mín

blæs í mæðukaun.

Tímabikkjan treg

tekur sig að yngja.

Á mig starir stelpa

stanzlaust meður þrá í augum.

Berglind ef ég bara þyrði að syngja,

brotinn drengur safnar kjarki,

leiður samt á syndaskarki,

sundurbarinn helzt á taugum.

Maður minni hvelpa

mátt ei hefur fyrir styrksins vín.

 

Orðaskýringar: Hvelpur: hvolpur.

Vökumaður: Sá sem gefst ekki upp á draumum sínum og metnaði.