Verða þínar vélar farnar? Ljóð frá 20. nóvember 2015.

Þannig lokast þessi glufa,

það finnst björgun ekki nokkur.

Þessi bara góður, gufa,

getur þó ei fengið betra svar.

Verða þínar vélar farnar?

Varla neitt er lýsir snilld?

Nauðgarinn þá nymfu barnar,

notalegt ef mætir kokkur.

Fer þá jafnan fram að vild,

fattar loks að áður betra var.

 

Verður tóm og endir ævi

aðeins það sem púlið skilar?

Margir lenda í mannasnævi,

mikill kuldi, skortur þar á ást.

Skoðun hennar hatur vakti,

heimska og vonzka þinna ljós.

Sigurfáninn bara blakti,

bjargast ef þar hanga silar.

Hætti loks að ljóma rós,

líka ilmur fór að kveðja og þjást.

 

Hún sem kunni að faðma friðinn,

firnaung er horfin sjónum.

Sízt er bót að sækja miðin,

sýnist varla í hópnum, treystir ei...

Sendu henni sorgarkulda,

Segðu mér hver byrja vann...

þá var skárri heljar hulda,

hefur tök á máttarljónum.

Sterkur verður stormur, hann,

stríðin byrjuð, flestir segja nei.

 

Orðaskýringar:

 

Gufa: Hugleysingi.

Nymfa: Skógardís, lirfa eða eðlunarfús kona eða fríð. (Enskusletta).

Mannasnær: Kuldalegt viðmót, hatur eða virðingarleysi.

Sili: Snærisspotti, lykkja.