Stjörnur kannski stjórna, ljóð frá 6. október 2005.

Viðmið þeirra varla rétt,

víkur frá þeim gildum öllum.

Innantómu orðin,

eða fyrri morðin.

Fortíðin minningar geymir og gullið sem skín,

getur ei náð samt til þín!

Einsemd dagsins, upphaf sára?

enginn því án tára?

Hélt þér upp að höllum,

hefur fengið andlit þeirra grett.

 

Þegar lýður þjónar mér

og þínir ríkisbubbar víkja

stjörnur kannski stjórna,

stefnivörgum fórna.

Rokkarinn aríi hreinn er víst, karl og svo klár,

quennanna nálgast þó fár...

Stjörnur réttar? - Stefnan týndist,

stríðsins heimska brýndist!

Allir einhvern svíkja,

einnig þar sem hélzt að stæði hver.

 

Risann sjá ei rónar þeir,

ráfa í auðinn, hvæsa, gelta.

Hver var þessi þrjótur?

Það er sérhver ljótur!

Strengjanna brúður það halda og missa sinn mátt,

munúðin ekki því sátt!

Eins og konur inni starfa,

unga kalla djarfa!

Skott sitt skröttur elta,

skella svo í lás og vonin deyr.

 

Aflið færir uppá svið,

ekki vilja breytast þrælar.

Keðjur verja og kvalir,

koma síðan dalir.

Vinsældir fær þessi kvalari, fávizkan föst!

Furðuleg hlýðninnar köst!

Ruslið kaupir, vínyll visnar,

vonir orðnar gisnar.

Stílsins þreyttu stælar?

Starfið heiðarlega því um bið!

 

Þessi frægð mun þola enn,

þroskinn gegnum sorgir kenndi

honum strax að standa

strákum með í vanda.

Froðulík menningin blæs út þá bölkenndu sýn,

bölvunin nær svo til þín!

Trúðu á stjörnur, vinsæld viltu!

Var ég þá með gyltu?

Brýr ég margar brenndi

að baki mér og skildi að spillast menn.