Stjörnur eru lífið, ljóð frá 2. janúar 2005.

Stjörnur eru lífið, þetta kvað hann snjall og snotur.

Snemma gærur fylgdu með.

Þartil elti drusluhjörðin dapra,

dárar þannig misstu geð.

 

Viðlag:

Stefnir strangt að kífið?

Stefnir strangt að kífið?

Stefnir strangt að kífið?

Stjörnur eru lífið.

 

Núna skulum gleðjast, frelsun býðst í Helga hyggju,

herir munu ei sigri ná.

Vil ég frægð? - Ó veit það trauðla maður!

Vandamálin ýmsir fá!

Viðlag:

 

Öfund sprettur víða; munu féndur fylgja sigri.

Frá sér ber hann, ýmsa ver.

Lögin rotna, landið fer í eyði,

leiðist mörgum þannig sker.

Viðlag:

 

Alltaf þessir mestu þurfa að verjast vondra skeytum.

Vita geimverurnar margt.

Varð ég frægur. Vildi hyljast raunar.

Vætlar glysið súrt og argt.

Viðlag:

 

Rangt er skoðað. Geimsins kappar geta hingað flogið.

Glötun bandamanna er ljós.

Opnast samband eins og geimsins lokun.

Allt svo miklu betra í Kjós?

Viðlag: