Ég minnist vondrar loftræstingar og mikilla þrengsla á Bob Dylan tónleikum í Laugardalshöll 2008.

Ég fór á báða tónleikana sem Bob Dylan hefur haldið á Íslandi, 1990 og 2008. Egill Helgason kynnti í fyrra skiptið.

Seinni tónleikarnir voru ömurlegir en þeir fyrri fannst mér frábærir. Á fyrri tónleikunum spilaði hann á gítar og munnhörpu og fór nálægt upprunalegum útsetningum og flutti mörg lög frá bezta skeiði sínu, 1965 til dæmis.

Árið 2008 var hann falinn á bakvið hljómborð sem hann lék á og lítið heyrðist í. Söngurinn var svo tilþrifalítill og lágur að skil á milli laga heyrðust eiginlega ekki. Hann virtist svo hundleiður á því sem hann gerði að áhuginn var enginn og röddin næstum því alveg farin líka. Flest lögin voru af nýju plötunni frá 2006, en allar útsetningar svipaðar, og þetta var ekki áhugavert.

Verst var að 2008 stóðu allir, nokkur þúsund manns. Svitinn var óbærilegur og hitinn inni og loftræstingin ömurleg. Fólk fór út en ég man ekki eftir neinu hléi þá. Upplifunin var þrúgandi og óskemmtileg.

Loftræstingu skorti þá 100% í Laugardalshöllina. Ef hlé hefði verið gert þá má búast við svona troðningi og lýst er í þessari frétt.

Árið 1990 minnir mig að gestir hafi setið. Þá var meistarinn í miklu betra formi, og maður heyrði hann hrækja útúr sér orðunum af fyrirlitningu eins og hans er vandi þegar hann er í stuði.

Samt heyrðist lágt í honum líka í sumum lögum 1990. En ég man eftir mjög góðum lögum, með skýrum áherzlum og áhuga meistarans á að flytja þau. Einnig minntist hann á víkinga í kynningu á einu laganna.

Masters of War var mjög flott og hratt rokklag 1990, virkilega vel gert hjá honum og undirleikurunum.

Subterranean Homesick Blues fannst mér einnig gott þá, og Everything is broken.

Mér finnst að á sumrin eigi að halda tónleika úti þegar veður leyfir.

Sjálfur hef ég alltaf viljað verða rokkstjarna. En markaðurinn er lítill á Íslandi. Í ævisögu Keith Richards lýsir hann því hvernig tilfinningin er að vera rokkstjarna á sviði, það er eins og að vera hylltur sem guð eða hálfguð, dásamleg tilfinning fyrir egóið, en líka ábyrgð að standa sig og að valda ekki áheyrendum vonbrigðum. Mikið sukk fylgir oft.

Ég sætti mig ekki lengur við að vera trúbador og þessvegna mun ég ekki koma fram á tónleikum aftur eða gefa út fleiri plötur nema ég fái veglega hvatningu og almennilega greitt fyrir. Auk þess vil ég verða rokkstjarna, ég er ekki nógu góður gítarleikari til að vera trúbador, og það hentar ekki lögum mínum, sem sum eru í þungarokksstílnum en flest í venjulegum rokkstíl eða poppstíl, en einnig í þjóðlagastíl mörg, en undirleikur annarra myndi bæta þau einnig.

Fjöldastjórnun í molum: „Mildi að enginn lést“