Guðinn sem er yfir og allt um kring, Taranis, og hvernig hann er alsjáandi og hvernig hann takmarkar einnig frjálsan vilja með núvitund sinni

Heimurinn er 100% sturlaður. Sprengjuárásir á tónleikum, Indland og Pakistan að ógna heiminum með kjarnorku, svona mætti næstum endalaust áfram telja.

Ég hef verið að rannsaka guðina Taranis, Esus og Toutatis, þeir eru ein þrenning af mörgum innan gaulverskra trúarbragða. Önnur heilög þrenning keltnesk og gaulversk eru Matres, eða mæðurnar þrjár og matronae. Fleiri dæmi mætti nefna.

Það eru mjög miklar líkur á að heilaga þrenningin í kristninni sé innflutt fyrirbæri úr öðrum trúarbrögðum. Jafnvel er mögulegt að þetta séu gaulversk og drúízk áhrif á kristnina.

Hér ætla ég að fjalla um guðinn Taranis. Sumir telja að hann tákni nútíðina, eins og örlaganornin Verðandi, og Esus tákni framtíðina, sem er Skuld norrænna manna, og að Toutatis tákni fortíðina, sem er Urður norrænna manna.

Taranis er oft táknaður uppi á súlu eða staur, og kannski voru veldissprotar stjórnenda fyrr á tímum fundnir upp til að vísa í hann og mátt hans, eða eigna sér hluta af mætti hans.

Hér er spurningin þessi: Eru örlögin fyrirfram ákveðin og er enginn frjáls vilji til staðar?

Vísindamenn hafa komizt að því að til að heimurinn geti hrærzt og verið til þarf alsjáandi auga eða augu að fylgjast með honum, samkvæmt skammtafræðinni. Það felst einhverskonar val í slíku, að sjá og fylgjast með.

Það virðist mögulegt að Taranis sé þessi alsjáandi guð uppi á heimstrénu sem horfir á sköpunarverkið, eins og Jahve er lýst í Genesis, þegar honum fannst sköpunin harla góð.

Keltar áttu marga guði. Þannig er svolítið erfitt að gera sér grein fyrir hver var þeirra mesti guð, eða drottinn allsherjar meðal þeirra.

Tveir koma sterklega til greina, en hlutverk þeirra eru svo frábrugðin að þetta verður öðruvísi trúarpæling en til dæmis þegar maður kynnir sér forngríska goðafræði eða rómverska, sem einnig falla undir fjölgyðistrúarbrögð heiðin og germönsk.

Júlíus Sesar sagði að Gaulverjar rektu ættir sínar til Dis Pater. Hann er rómverskur undirheimaguð og nefndur Pluto einnig, sem þýðir Gnægtaguðinn.

Fræðimenn hafa lengi reynt að finna út hvaða guð Gaulverja Sesar hafi átt við sem hann líkti við Dis Pater, en mjög margir eru á þeirri skoðun að það sé Cernunnos.

Tveir guðir koma einna sterklegast til greina sem drottinn allsherjar meðal Kelta og Gaulverja:

1) Cernunnos.

2) Taranis.

Cernunnos var virtur, elskaður og dýrkaður sem faðir lífsins og sköpunarguðinn fyrsti. Málin fara að flækjast þegar í ljós kemur að Esus var hráefni lífsins eða Chaos, Ginnungagap, og margskonar guð einnig.

Taranis hinsvegar var drottnari og guð reglugerða ásamt því að vera þrumuguð.

Rétt eins og Týr var guð laga og reglna meðal Germana norðar í Evrópu.

Dýrkunin á Taranis var misútbreidd. Sumir ættbálkar tignuðu hann lítt en meðal sumra var hann aðalguð Gaulverja og annarra Kelta. Það á við um öll goð Kelta, að átrúnaðurinn var ekki miðstýrður, og hugmyndirnar um guðina ekki samhæfðar, en þó sameiginleg atriði.

Sveitafólk keltneskt átti sér allskyns verndarguði og verndagyðjur. Sveitafólk og almúginn tignaði upphaflega frekar lítið Taranis, Esus og Toutatis. Þessir guðir voru hinsvegar þekktir meðal alþýðunnar vegna þess að fórnir voru þeim færðar á stórhátíðum, og goðsagnir tengdust þeim, eyðingarsögur og sköpunarsögur og fleira.

Drúíðarnir kenndu að þessi heilaga þrenning, Taranis, Esus og Toutatis bæri ábyrgð á velgengni og áframhaldi tilverunnar og því yrði að færa þeim fórnir.

Á landsvæðum sem lágu nálægt grískum eða rómverskum svæðum urðu til blandaðar byggðir, þar sem rómverskir hermenn eignuðust gaulverskar konur og afkvæmi og þar má segja að trúin á Taranis hafi efltzt, því hann minnti á Júpíter, báðir strangir hermennskuguðir, regluguðir og föðurímyndir og þrumuguðir að auki.

Það er mjög fjarlægt hugmyndaheimi kristinna manna að trúa því að hyrndur guð niðri í jörðinni sé algóður skapari himins og jarðar, eða verndari manna og kvenna fyrst og fremst. Þó sagði Júlíus Sesar þetta og mun rétt vera, því Dis Pater er auðvitað Cernunnos. Fræðimenn eru sammála um að Cernunnos hafi verið guð auðlegðar, og Pluto var annað heiti yfir Dis Pater, eða Gnægtaguðinn.

Taranis, hinn allsherjarguðinn þeirra var andstæða Cernunnosar að mörgu leyti, því hann var himnaguð og alltaf tengdur himninum meira en jörðinni eða vatninu. Þó er eldurinn tákn Taranosar.

En sumt í goðafræðinni sem tengist Taranosi er mjög fróðlegt fyrir okkur í nútíma okkar.

Taranos sem auga nútímans er eiginlega guð núvitundarinnar. Auk þess á hann í sífelldri baráttu við Esus og Toutatis.

Taranos drepur Toutatis daglega, því Toutatis er sýndur í gervi dreka á jörðinni samkvæmt sumri táknfræði. Allir lifna þeir við að morgni.

Toutatis drepur Esus daglega með því að höggva hann niður með exi sinni. Esus er þannig í líki nautsins sem Míþras vegur og endurnýjar lífsmátt heimsins í Míþrasarlaunhelgitrúarbrögðunum frá því um Krists burðs í Rómarveldi.

Esus í formi nauts eða dádýrs er fær um að gleypa Taranos þegar hann er í arnarlíki efst á trénu. Það mun viðhalda hringrás og jafnvæginu samkvæmt þessum fornu trúarbrögðum.

Það sem skiptir máli í sambandi við þetta ástand nútímans, þar sem svo virðist vera sem fólki sé ekki sjálfrátt í þeirri allsherjarklikkun sem ríkir og stríðsástandi, það er þessi merkilega kenning um að Taranos sé blindur á allt nema það sem er að gerast nákvæmlega á hverju andartaki fyrir sig. Kenningarnar um blindu Haðar, hins norræna guðs koma hér inní, og hvernig hún kom til, en Höður er þó oft talinn ástarguð eins og Cupid eða Amor eða Eros. Einnig er hann talinn undirheimaguð af sumum fræðimönnum þannig að þetta er flókið, sé farið djúpt ofaní þetta.

En það er furðulegt hversu margt passar við kenningar nútímaeðlisfræðinga og heimsfræðinga sem kemur fram í fornum trúarbrögðum germönskum og heiðnum.

Þannig er það þessi kenning um augað alsjáandi, hvort sem það er auga Óðins eða Taranosar á alheimssúlunni og í skóginum mikla sem var himnaríki þeirra Kelta.

Það er sérstaklega þessi einfalda og skýra mynd sem við höfum af guðinum Taranosi efst á trjátoppnum, þar sem hann er tákngervingur núvitundarinnar og þess að geta ekki valið, því hann er að upplifa og stjórna okkur mönnunum, og öllum í senn vel að merkja, ekki bara sumum.

Ef það er rétt að okkar alheimur sé til vegna þess að æðri guð sér hann, þá getur sá æðri guð verið Taranos, og það passar við að hann sé stöðugt uppi og yfir og allt um kring að horfa niður á sköpunarverkið frá alheimstré sem á ekki rætur á jörðinni, heldur úti í geimnum á stað sem enginn getur fundið, því engar áttir virka eða eiga við um þann dularfulla upprunastað.

Mjög merkilegar eru goðsagnirnar um Taranis, Esus og Toutatis. Mjög merkilegar eru sögurnar um þessa eilífu baráttu á milli þeirra. Einnig er ekki síður merkileg kenningin um að þar sem þeir þrír mætast og verða eitt, þar sé ekki lengur til tími eða rúm eða efni eins og við þekkjum það heldur eitthvað himnaríki sameiningarinnar en víti fyrir suma einnig, andlegur heimur kannski.

Þar sem Toutatis reynir sífellt að koma að þekkingunni og fortíðinni, þá hefur hann áhrif í þessa átt, en þar sem Taranis verður of voldugur, þar verður fólk grunnhyggið. Stjörnuspáspeki tekur mið af þessu, þótt þar séu grísku guðaheitin frekar notuð og þau rómversku.

Allavega er heimurinn farinn til Fjandans, en hversvegna vitum við ekki, fólk deilir um það og mjög margir afneita því fullkomlega, því "ignorance is bliss", heimskan er sælan og óvitundin.

Komu í veg fyrir sprengjuárás á tónleikum Lady Gaga