Blása í kaun, ljóð frá 9. maí 2018.

Þegar lít á fjarlæga fold,

fjasandi sjálfhyggjan upphefur tóm.

Birta siðar bögglast fram

bakvið þau grafhvelfdu andlit.

Heljar handrit

hinsvegar, forbruggað djamm...

og menguð mold

megnar ekki að bæta lífið, snertir sóm.

 

Studdi mann sinn, hélt sig til hlés,

hefur ein virðingu starfandi þar?

Hraðinn meiri, stressið, starf,

stórkostleg sjálfsblekking kvenna.

Nei, ei nenna

neinu að þá sinna ef þú skarf

beimar Bes,

bara gröfin forna, síðan horfið skar.

 

Minning fögur, mennskunnar sól,

margskonar speki og vizkan sem hvarf...

Heiðið þekkti huglit bjart.

Heimilið vígið sem bjargar.

Urðu argar

ýmsar sem hefðu þó margt

gert við gól,

getur nokkur skilið þig og bætt svo tarf?

 

Vildi rembu, framhleypinn fant,

fannst þessi ekki svo djarfur í raun.

Gömul andlit geyma frið,

gæzkuna, skilninginn víða.

Klettar quíða

komast þó milli og ryð

pínir pant,

perlur þínar smáar aðeins blása í kaun.

 

 

 

 

Skýringar: Sóm: Sómadrykkur, öndvegisdrykkur uppljómunar, sanskrítsletta. Beima: Gera mennska. Bes: Forn kind, tegund, Bestla, móðir Óðins mögulega. Huglit: Andlegt andlit, innri ásjóna, sálrænt eða andlit útlit.