Samstilling virðist nú syndanna tákn, ljóð frá 18. nóvember 2003

Er hagsmunum misboðið harðlega þá?

Hvort hefur ei mannskarinn botnað í því?

Saklaus í syndinni

svamlandi frægðanna dama.

Markið í myndinni,

mun vera þessum til ama.

Áður ríkti önnur þrá,

er nú sjálfið horfið vina?

Reynir því að rembast upp á ný,

reksnið gildir síður þó um hina.

 

Samstilling virðist nú syndanna tákn,

sérkenni metur því hjörðin þinn dag.

Umbreyting, umpólun,

einhver má kjarnanum breyta.

Sorgleg er sum skólun,

sargið vill íhaldið þreyta.

Horfin inní himnabákn,

hafa eðli sínu glatað.

Kemur ekki kæti sinni í lag,

kölskar gátu því á sigur ratað.

 

Aðstaðan veitir þér áfram stríðsrétt,

allt það var mölvað en reglunum breytt.

Smámenni smjattandi,

smyrjandi viðaukum þykkum.

Snældurnar snattandi,

snapandi á valdanna skikkum.

Fór sú góða kona í klett?

Koma saman annarsstaðar.

Jafna, rétta þjóðin verður þreytt,

þessi tölva í villum einum blaðar.