Kristilegir þankar

Bæn, iðrun, vitnisburður og fyrirgefning. Já, ég vil aðeins fjalla um þessi atriði.

Ég iðrast þess að hafa farið inní þennan heim á milli lífa.

Ég vil fyrirgefa sjálfum mér og öðrum.

Vitnisburðurinn er allt sem við gerum frá upphafi til enda.

Bænin já, hún er ekki fyrir mér að biðja til eins guðs. Samkvæmt Ásgeiri Blöndal er orðið komið úr armensku, bhani, ban, í merkingunni ræða. Gríska phone, rödd. Skylt bann. Það er aftur skylt að forbæna, bölva.

Guðir heyra, jafnvel það sem sagt er í andanum. Bænin er því bæði hatur og ást eða neikvæð og jákvæð, hún leiðir okkur á milli skeiða í vitund Vila.

Þótt ég forvitni mín sé mikil þegar kemur að heiðum trúarbrögðum og allskyns kukli og femínisma, þá finnst mér það dýrmæta úr barnæskunni vera auðmýktin í kristninni sem ég upplifði í bernskunni.

Það sem maður heldur eftir af barnatrúnni er eitthvað slíkt. Maður getur þó ekki verið auðmjúkur gagnvart því sem manni finnst augljóslega rangt.