Rannsóknir mínar sýna að kannski er Esus fórnin, lífstréð eða nautið eins og í Míþrasardýrkun, ekki sá sem heggur í lífstréð, að þar sé Teutates á ferðinni

Ef maður reynir að skrifa bók um sagnfræðilegan fróðleik og hefur metnað fyrir því verður maður að vera tilbúinn að byrja frá grunni mörgum sinnum í ljósi nýrra upplýsinga sem kollvarpa heimsmynd manns.

Þannig er það með guðina Taranis, Esus og Teutates. Svo lítið er um þá vitað að sá sem reynir að safna öllum upplýsingum, mynda sér skoðanir og skrifa bók tekst á hendur erfitt verkefni.

Á Youtube er mikill frumskógur myndbanda. Sumt er þar vel gert og framúrskarandi, annað hreinasta þvæla og margt svona alveg þokkalegt.

Þar hef ég fundið myndbönd sem lýsa því betur en sagnfræðingar meginstefnunnar gera hvernig Biblían varð til, og oft hef ég rekið mig á það að eins og Guðjón Hreinberg heldur fram, gyðingar eru ótrúlega klárir og búa til áhugaverð myndbönd sumir sem fara gegn meginstraumnum, og eru með þeim allra fremstu í að gagnrýna kristindóminn og sýna hann í öðru ljósi en maður á að venjast, sem er enda kannski ekki skrýtið, þeir hafa aldrei viðurkennt Jesús sem Messías, eða Krist, sem þýðir það sama, frelsari, hinn smurði boðberi.

Í einu slíku myndbandi fékk ég staðfestingu á því sem ég hef haldið fram, að Biblían er mjög ritstýrt rit, og ekki endilega trúverðugt. Reyndar kemur það víða fram og margir eru sannfærðir um þetta.

Þar er því haldið fram að goðsagnirnar um Krist hafi verið framleiddar af Rómverjum, og rök fyrir því færð. Engar sagnfræðilegar sannanir eru til um að Jesús Kristur hafi verið til. Samtímaheimildir um hann finnast ekki, aðeins vísbendingar sem hægt er að túlka út og suður.

Rómverskir keisarar létu hefja sig í guðatölu á þeim tíma sem guðspjöllin um Jesúm Krist urðu til. Jesús Kristur er Messías kerfisins, rómverska heimsveldisins, og rómverski keisarinn Títus upphafinn, og sagt er að þegar fólk trúi á Jesúm Krist sé það að tigna rómverska keisarann Títus í raun.

Hversvegna sýna guðspjöllin fjögur Rómverja í jákvæðu ljósi en gyðinga í neikvæðu ljósi? Er það vegna þess að þau voru skrifuð af Rómverjum til að kveða niður uppreisnir gyðinga á þessu tímabili, og uppreisnir fyrstu kristnu söfnuðanna?

Rök eru færð fyrir því að hvorki Jesús Kristur hafi verið til né guðspjallamennirnir fjórir, að þeir séu dulnefni fyrir höfunda sem skrifuðu á vegum Rómverja texta sem var hliðhollur þeim og rómverska heimsveldinu.

Sterkustu rökin fyrir því eru þessi:

Hvers vegna var ekki þessum textum eytt, þeir brenndir, þar sem það er sagnfræðileg staðreynd að sérstaklega flavíansku keisararanir brenndu bæði rit drúíða og kristinna manna og einnig annarra til að móta söguskoðunina, endurskrifa söguna sér í hag?

Þetta kemur fram hjá virtum fræðimönnum sem hafa skrifað um þetta bækur.

Engu að síður er það viðurkennt að texti Biblíunnar er margbrotinn áróðurtexti og marglaga, og þetta er leyndardómur, hver setti þetta saman, hvenær og hvers vegna.

Hvað mína vinnu varðar fyrir bókina um Esus, þá kemur það þarna skýrt fram að Vespasian keisari og fleiri bæði fyrr og síðar tryggðu veldi sitt eins og einræðisherrar með því að láta tigna sig sem guði og með því að drepa óvini sína í stórum stíl og með því að brenna bækur og eyðileggja aðrar heimildir sem ekki fóru saman við þá söguskoðun sem búin var til.

Þetta er stórmerkilegt í raun. Þetta er svo merkilegt að þetta ætti að sanna fyrir manni að næstum engu er hægt að treysta í mannkynssögunni, jafnvel ekki wikipediu eða mannkynssögubókum.

Það er til dæmis viðurkennd staðreynd að Dauðahafshandritin eru EINU heimildirnar sem ekki var eytt sem skráðar voru á löngu tímabili, þegar Kristur á að hafa verið uppi. Guðspjöllin voru skrifuð miklu seinna og vekur það upp ýmsar spurningar.

Svo vandleg var eyðilegging þessara rómversku einræðisherra og herstjóra, eða keisara, á sagnfræðilegum upplýsingum, að ekki eitt einasta blaðsnifsi finnst utan Dauðahafshandritanna um þetta, öllu öðru var eytt vandlega, og það á löngu tímabili.

Hvers vegna var Nýja testamentið skrifað á grísku en ekki á arameísku, sem Jesús Kristur talaði? Hversvegna var það ekki skrifað á hebresku ef lærisveinarnir töluðu það mál?

Enn fremur, hvað höfðu keisararnir að fela þegar þeir viljandi ofsóttu og drápu drúíða um margra áratuga skeið, og földu rit þeirra, og eyddu þeim sem þeir töldu að gætu komið fyrir almenningssjónir?

Allt bendir til þess að ekki aðeins nafnið Esus hafi orðið að Esus fyrsti, Iesus, heldur hafi margt verið notað úr trúarbrögðum Kelta í kristnina. Þess vegna var fólk drepið og heimildum eytt sem gátu sannað þetta.

Það sem hefur verið mér sérlega erfitt er að komast að þeirri niðurstöðu að kannski hafa sagnfræðingar misskilið Bátsmannasúluna þar sem guðinn Esus er talinn vera að höggva tré eða í það með meitli.

Ég er farinn að komast á þá skoðun að Bátsmannasúlan sýni í raun guðinn Toutatis vera að höggva í lífsins tré, og að LÍFSINS TRÉ SÉ ESUS!!!

ÁLETRUNIN Á ÞÁ VIÐ TRÉÐ!!!

Þetta finnst mér breyta öllu.

Hin heiðna táknmálsfræði finnst mér vera heilög og mér finnst það ÖLLU máli skipta hvernig hún er túlkuð og að hún sé túlkuð rétt.

Þetta er mjög flókið mál, hvernig Gaulverjar litu á marga meginguði sína sem þeir væru í dýralíki fyrst og fremst, og enn fremur var lífsins tré meginþemað í þeirra goðafræði, að því er virðist.

Það er þó annað sem bendir enn meira á kristnina og hversvegna þetta varð að fela.

Eftir því sem ég rannsaka þetta betur og betur þá sannfærist ég meira um hvers eðlis menning Gaulverja var, EKKI stríðsmenning, heldur FYRIRRENNARI kristninnar, hvað varðar ást, samúð, kærleika og fórnfýsi! ÞETTA er leyndarmálið sem Rómverjar vildu fela og síðar kirkjunnar menn, þegar kirkjan var ríkisvædd og varð peningastofnun.

Hér eru nokkur meginatriði sem þarf að skoða.

Cernunnos sýnir sömu fórnfýsi og Jesús Kristur er hann fórnar sér fyrir mennina, eða meiri.

Cernunnos er í raun að sýna meiri fórnfýsi en Jesús Kristur, því Cernunnos er horfið en elskað goð innan gaulversku heiðninnar, hann hverfur aldrei úr hugum fylgjenda sinna einmitt vegna fórnfýsi sinnar.

Sú goðsögn er ævaforn, en aðeins á seinni árum er hún farin að birtast betur og betur með samanburðarannsóknum.

Donn var Cernunnos nefndur meðal írsku munkanna sem skráðu þetta loksins niður, og þá var búið að afhelga þessa guði og gera lítið úr þeim. Engu að síður er þetta Cernunnos.

Hann er faðir guðanna sem fórnar sér fyrir börnin sín og fer niður í Helju og ríkir þar síðan, ekki ósvipað og Hades hinn gríski, nema þar er hann bróðir en ekki faðir fjölskyldunnar.

Keltar töldu sig alla afkomendur Cernunnosar. Á vissan hátt gegndi hann svipuðu hlutverki og Júpíter meðal Rómverja, en samt höfðu Gaulverjar guðinn Taranos, sem sýndi öll sömu einkenni og Júpíter á ytra borðinu, en var sonur Cernunnosar, sem komizt hafði undan reiði hans sem smábarn og bjargazt, eins og Júpíter undan drápseðli Satúrns.

Síðan er það hin heilaga þrenning Kelta, sem er Taranos, Esus og Teutates. Eðli Esusar sem fórnarlambs var í raun miklu margþættara en annarra guða skyldra þjóða á öðrum tímum og svæðum.

Míþras er svipaður guð og Teutates. Það er hann sem drepur nautið, sem er svipað tákn og Esus, lífstréð. Nema lífstréð er ekki drepið í gaulverskri goðafræði, því fer fjarri.

Esus er tákn um framtíðina, Skuld. Drúíðar voru afkomendur Atlanta að öllum líkindum, og voru komnir lengra vísindalega en vísindamenn okkar tíma jafnvel.

Esus er tákn um lífstréð, það er aldrei drepið að fullu. Toutatis er í hlutverki Shiva, eyðileggjandans. Í fjölheiminum er það svo að einungis ein framtíð er valin, hinar eru "drepnar". Það er þetta sem gert er við Esus, heimstréð, þær greinar eru hoggnar af sem ekki eru framtíðin.

Níðhöggur er því rangt heiti á íslenzku, og kannski gaf Snorri Sturluson Teutatosi þetta heiti. Þessi goðafræði var ekki skilin til fulls á Íslandi þegar þetta var skráð.

Mannfórnir Gaulverja þarf að skilja með þessum hætti. Þeir höfðu lifað og hrærtzt í þessari goðafræði öldum saman. Hún hefur einnig verið til áður en La Téne menningin varð til og Hallstatt menningin.

Það má sjá og skilja þegar maður skynjar og upplifir hversu grunntækt þetta var í trúarlífi Kelta og Gaulverja og hvers vegna áletrarnirnar voru svona margar.

Þetta útskýrir einnig margt í kristninni, sem er aðeins að deyja út í nútímanum með femínismanum, það er að segja þetta útskýrir náungakærleikann, hann kom úr þessari menningu en ekki kristninni, því ekkert slíkt verður til af sjálfu sér, og kristnin hefur kannski verið manngerð, rómversk trúarbrögð, eins og sumir halda fram og færa fyrir því sterk rök.

Siðfræði kærleikans hefur fylgt þessum keltnesku trúarbrögðum, allt virðist benda til þess. Fólk hefur beinlínis sózt eftir því að vera fórnað. Það hefur verið talið eftirsóknarvert.

Drúízkan var ekki hernaðartrúarbrögð eins og Ásatrúin, heldur dulhyggja og flókin speki, að mörgu leyti skyldari Búddisma en grískri og rómverskri heiðni þess tíma, eða þá hindúisma.

Annað er mjög merkilegt í þessu, en það er goðafræði sársaukans, sem virðist sameiginleg með öllum guðunum þremur, Taranis, Esus og Toutatis.

Ég er minna búinn að rannsaka þetta með Taranis, en það er alveg ljóst með Esus og Toutatis, að minnsta kosti.

Í flestum mýtum þar sem þessir guðir koma við sögu þar er einhver sársauki og einhver fórn, og það sem meira er, hann deilist niður í þrjá staði, á alla guðina þrjá.

Þetta er alveg stórmerkilegt og í raun einstakt í trúarbragðasögunni. Þetta er miklu magnaðri heilög þrenning en í kristninni, og fyrirmynd að þeirri þrenningu.

Það sem gerir þetta enn magnaðra og furðulegra, það er að einn guðinn hefur heitið Maður á norrænu, og það hefur að öllum líkindum verið Toutatis. Mannanán mac Lír heitir hann á írsku og Manawydan fab Llyr á welsku.

Mön, Isle of Man, er talin nefnd eftir þessum guði. Moniyos á for-keltnesku er talið þýða fjall, og talið er að Isle of Man þýðir "Fjallaeyjan". Þetta er á welsku eða keltnesku, og því er ekki hefðin að tengja þetta við íslenzku eða önnur norræn tungumál. Þó gera það sumir, til dæmis Þorvaldur Friðriksson, sem skrifaði bókina Keltar, og þó mér finnist hann þar ekki vísindalegur nema stundum, þá er sitthvað þar áhugavert.

Orðsifjabók Ásgeirs Blöndal kemur með sínar skýringar á orðinu maður og sú skýring nær mjög langt aftur. Telur hann það komið af "men" á indó-evrópsku, í merkingunni að hugsa, muna. Þó var hann ekki viss, og skrifaði "vafasamt", um þessa skýringu.

En welskan kemur með orðið moniyos, tengt því að rísa, eða gnæfa, fjall. Þetta er það sem lífvera gerir, hún rís upp úr duftinu eftir að lífinu hefur verið blásið henni í nasir, samkvæmt sköpunarsögum, sem er hefð fyrir.

En aftur að drúízkunni.

Teutatis drepur nautið daglega, eða Míþras, og endurnýjar þannig sköpunina, en hann gerir það með miklum þrautum og sætir refsingum guðanna fyrir, en verður samt að gera þetta.

Hér er kominn sársaukahringur og refsingahringur í æðsta guðanna ríki, en þetta er þekkt úr öðrum trúarbrögðum, eins og hvernig Títönum var refsað í grískri goðafræði, og voru þó foreldrar þeirra guða sem frægastir urðu.

Þetta er hugmyndafræði og goðafræði sem er orðin býsna gleymd okkur nútímamönnum, sem lifum í okkar sjálfhverfu og eigingirni, en þessi speki var eiginlega fyrirrennari hins kristilega náungakærleika.

Það sem er framandi og frábrugðið við hina gaulversku goðafræði og drúízku er að hjá þeim er þetta daglegur viðburður, en það er kannski ekki alveg ljóst, mögulega líður lengra á milli, en alveg víst er að þetta er endurtekinn atburður í þeirra goðafræði og sístæður, ekki nokkur minnsti vafi á því.

Þetta er í samræmi við nútímavísindin, eða skammtafræðina öllu heldur, þar sem manni er kennt að heimurinn er alltaf að skapast og eyðast, og við lifum í fjölheimum.

Þar sem annað nafn yfir Þjóða, Toutates en Mannanán, sem bæði þýðir fjall og maður, eða sá sem rís, þá verður það ljóst að þetta er hlutskipti alls mannkynsins í heild, að ráðast á guðinn, Esus, náttúruna sem nærir og við eigum allt að þakka. Þessi hugmyndafræði kemur aftur inn sektarkennd hjá fólki, alveg eins og kirkjan gerði í gegnum aldirnar fyrir að hafa fórnað Kristi, syni Guðs fyrir mannkynið!

Hér höfum við fyrirmyndina í hinni keltnesku og drúízku goðafræði, þar sem Taranis er faðirinn, Teutates er sonurinn og Esus er náttúran, lífstréð, eða fórnin eilífa.

Í hinni drúízku goðafræði er þó hreyfanleiki og sambræðsla, vegna þess að goðsögnum ber ekki saman. Það kann jafnvel að eiga að vera þannig, mótsagnir munu skapa sannleikann og veruleikann frekar en að gera hann óraunverulegri.

Aðeins í þessum nútíma okkar höfum við þroska til að skilja þetta almennilega, þegar fólk er farið að lifa í mörgum heimum og veruleikum eftir stjórnmálaskoðunum og öðru slíku.

Drúízkan er því trú fyrir nútímafólk.