Felix og Klara - Fúll, fúlari, fúlastur? Jón Gnarr og Ragnar Bragason, haturslist, aldursfordómar þeirra.

Er þetta leiksigur hjá Jóni Gnarr eða er hann að grafa sig dýpra ofaní holuna, að níðast á gömlu fólki sem ekki fer eftir tízkunni?

Eftir þennan ömurlega fyrsta þátt af Felix og Klöru er ég sammála bloggaranum og stýrimanninum fyrrverandi Jóhanni Elíassyni, eins og svo oft, að Jón Gnarr er ALGJÖRLEGA ofmetinn sem leikari, og ég get bætt því við að mér finnst Ragnar Bragason ALGJÖRLEGA ofmetinn sem leikstjóri og handritshöfundur. Hann er að segja svipaða sögu aftur og aftur, hann er að endurtaka sig aftur og aftur, og gefa Jóni Gnarr enn eitt tækifæri til að leika mann sem er að deyja úr reiði og skapvonzku og pirringi.

Maður man varla eftir Jóni Gnarr öðruvísi en að leika skapvonda og reiða kallfauska á ýmsum aldri. Felix, þessi gamli maður er eiginlega of mikið, það finnast engir kostir í honum, því öllu er snúið uppí skapvonzku hans!

Jón Gnarr er fastur í hlutverki fúla mannsins sem verður fúlari og fúlari með hverju hlutverkinu og eldri og eldri.

Það er erfitt að líta á þessa svonefndu persónusköpun öðruvísi en sem aldursfordóma leikstjórans og leikarans landsfræga. Bjarnfreðarson, sama fýla, sama mannvonzka og reiði, en þar voru aukapersónur sem bjuggu til fyndin augnablik. Hér heldur Jón Gnarr ekki uppi skemmtuninni heldur ömurlegum leiðindunum, og Edda Björgvinsdóttir sýnir sömu takta og áður, kona í varnarstöðu gagnvart leiðindaskörfum.

Felix er svo eintóna í túlkun Gnarrsins að þetta er hvorki fyndið né áhrifaríkt, heldur einhverskonar fíflafarsi sem missir marks og verður bara dapurlegur, minnir á dapurlegt ævikvöld margra.

Jón Gnarr er svo samgróinn fúla kallinum að enginn nema hann kemur til greina í svona hlutverk. Hann gerir þetta vel, en það er hæpið að þetta sýnir mikla leikarahæfileika, því hann er eiginlega alltaf að leika þessa týpu, dónalega og andstyggilega fauska sem eru algjörlega óþolandi.

Ég vil frekar gagnrýna leikstjórann Ragnar Bragason. Hver er tilgangurinn með svona andstyggilega eintóna persónusköpun? Ég efast um að margir séu til eins og þessi Felix, með neikvæða eiginleika alltumlykjandi og fáa eða enga kosti.

Felix sem Gnarrinn leikur er góður smiður og það er góður kostur í alvörunni, en þessi kostur er hafður að háði og spotti og hverfur inní neikvæðni og skapvonzku karlræfilsins sem hefur allt á hornum sér og finnur ekkert jákvætt í tilverunni!!!

Svona persónur eru varla eða ekki til!!!

Þetta heitir HATURSLIST, að leggja ákveðnar týpur í EINELTI í sjónvarpi allra landsmanna, RÚV!

Jafnvel Edda Björgvinsdóttir fær ekki bitastætt hlutverk, því hún er yfirleitt alltaf að rífast við karlgreyið og þetta er svo innilega klisjukennt að það þekkja þetta allir, bara ekki svona ömurlega ýkt!

Ég veit um marga svona góða smiði eins og Felix er lýst. Ekki einn einasti þeirra hefur verið svona uppfullur af pirringu og skapvonzku eins og maðurinn sem Jón Gnarr leikur! Ég hef þekkt ýmsa með svipaðar skoðanir og þessi Felix, en allir hafa þeir borið þær betur, og ég hef líka þekkt konur með svona skoðanir, að vilja varðveita og laga gamla hluti, en þetta er ekkert nema háðsádeila og haturslist, hér er öllu neikvæðu hlaðið á þennan Felix, eins og allt gamalt fólk sé ömurlegt og skapvont, sem er alrangt!!

Aðeins einn maður sem ég man eftir, fyrrverandi nágranni, hafði svipað skapferli og þessi Felix. En hann var ekki þannig þegar hann var yngri, heldur skapbetri.

En persónurnar svonefndu sem Jón Gnarr leikur og Ragnar Bragason hefur skapað margar, þær eru varla lifandi persónur, heldur týpur, eða samansafn af reiði og pirringi, óþolandi dónaskap og skorti á félagslegum samskiptum, kurteisi og sveigjanleika.

Það má eiginlega segja að þessar erkitýpur Gnarrsins og uppáhaldsleikstjórans hans séu harðleg gagnrýni á einhverft fólk af ákveðnu tagi, sem skortir mjög félagslega hæfileika, en er þó fært að vinna og standa sig í þjóðfélaginu. Þetta eru því bæði fötlunarfordómar og aldursfordómar og kynjafordómar hjá Jóni Gnarr og Ragnari Bragasyni, því karlmenn verða fyrir barðinu á þeim, með einhverfueinkenni skýr og yfirleitt í eldri kantinum, eða mjög gamlir, eins og þessi Felix.

Hér er verið að ráðast á ákveðna þjóðfélagshópa og ákveðnar manngerðir. Verst er að alltaf er hoggið í sama eða svipaðan knérunn.

Ætli Jón Gnarr geti leikið flókna persónu með margar hliðar eða er hann að eilífu fastur í fúla kallinum sem allir þekkja, en flestir fara að vorkenna eftir svona ofleik hjá honum?

Ragnar Bragason hefur sennilega fengið of mörg verðlaun fyrir of litla hæfileika.

Eins og venjulega ríkir spillingin í menningarmafíunni á Íslandi. Verðlaun fá þeir sem skara framúr í andstyggilegum marxisma og mannhatri.

Ég þekki haturslist. Bob Dylan kenndi mér hana. "Like A Rolling Stone" er dæmigerð haturslist, þar sem kvenhatur er viðrað, en það hefur Bob Dylan gert meira og oftar en flestir. Sumir segja Woody Allen svipaðan. Ég hef oft fengið útrás fyrir reiði mína með haturslist. Þó hef ég reynt að gera annað með, því þegar tilfinningar ráða í listum eru gæðin oft ekki mest.

Ég er kominn á þá skoðun að Sjálfstæðisflokkurinn og Framsóknarflokkurinn hefðu átt að ritstýra og banna eins og gert er í einræðisríkjum.

Vinstrisinnaðir listamenn hafa átt MJÖG stóran þátt í því að rústa Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarflokknum, kirkjunni og feðraveldinu. Spaugstofan var skipulagður hatursáróður í garð hægrimanna um margra áratuga skeið, og að sjálfsögðu á RÚV, sem spilltist mjög á þessum tíma og varð æ verri wókstöð.

Til að halda völdum þarf að halda virðingu. Vinstrimenn og menningarmafían hafa stolið virðingunni kerfisbundið af hægrimönnum, sjálfstæðismönnum og framsóknarmönnum og gert kerfisbundið að athlægi.

Nýjasta dæmið er Hraðfréttatrúðarnir tveir. Benedikt Valsson og Fannar Sveinsson eru baneitraðir wókistar og femínistar sem leggja feðraveldið í einelti.

Ég tók mjög vel eftir því hvernig þeir lögðu Sigurð Inga Jóhannesson að velli fyrir síðustu kosningar með erkiháði. Eftir það hríðféll Framsóknarflokkurinn, sem er viðkvæmur fyrir svona sveitaháði.

Athugull áhorfandi tekur eftir þessu.

Kóngar kunnu ráð við þessu með fyrr á öldum því að láta trúðana aðeins tjá sig innan ramma. Þeir nutu ekki virðingar nema sem skemmtikraftar. Trúðar nútímans sem eru vinstrisinnaðir njóta hinsvegar virðingar eins og einhverjir snillingar og mannkynsfrelsarar, sá er munurinn.

Eitt sinn var Jón Gnarr sæmilega fyndinn. Aldrei hefur mér hann samt fundizt sérlega fyndinn, aðeins skítsæmilega.

Nú er Jón Gnarr bara vorkunnarverður. Maður sér að undir þessum skítahaugi mannvonzkunnar sem hann leikur er virðingarverður maður, og slíkir menn eru virðingarverðari en froðusnakkarnir sem þykjast betri en aðrir og hæðast að öllum.

Þegar háðið snýst uppí andhverfu sína og maður fær samúð með þeim sem reynt er að gera grín að, þá má segja að það hafi náð takmarki sínu á nýjan hátt. Þá er það komið í hring og orðið að harmleik.

Þetta kunni William Shakespeare. Raunar tel ég langlíklegast að höfundurinn að Shakespeareverkunum hafi verið Christopher Marlowe, sá snillingur, sem sumir telja að hafi verið samkynhneigður, hvað sem hæft er í því.

Marlowe/Shakespeare kunni að feta þessa línu harmleikja og gamanleikja.

Kannski er Ragnar Bragason að reyna það sama með Jón Gnarr sem sitt aðalverkfæri.

En hvernig væri að gera grín að öðruvísi týpum en mönnum sem eru að springa úr reiði og pirringi, sem Jón Gnarr leikur alltaf?