Sögurnar sem amma Sigga sagði mér og gott sjónvarpsefni

Fyrsti hluti leiknu ævisögunnar um Vigdísi Finnbogadóttur var vandað og gott efni frá RÚV. Sérstaklega fannst mér Eggert Þorleifsson frábær og trúverðugur í hlutverki hins stranga föður hennar, hann minnti mig á þannig fólk sem ég man eftir sjálfur.

Þessi fyrsti þáttur rifjaði upp ljóslifandi sögurnar sem amma sagði mér þegar hún var ung í Reykjavík á stríðsárunum, áður en hún kynntist afa, og djammaði, kynntist hermönnum og dansaði, en fann ekki ástina fyrr en hún kynntist afa.

Eitt var ég þó að spá í hvort væri sögulega rétt. Jazztónlist var undanfari rokktónlistar, og jazztónlist var kölluð tónlist Andskotans af eldra fólki, því hún ýtti undir léttúð og skort á alvarleika, jafnvel lauslyndi í kynferðismálum og skort á þjóðrækni. Þarna kom þetta sjónarhorn ekki fram þegar Vigdís fór ung á dansleik og dansaði swing og bebop og þannig undanfara rokktónlistarinnar, sem kallað var sveifla á íslenzku og slíkum nöfnum. En kannski voru bara sumir foreldrar sem héldu slíku á lofti. Það var þó hluti af því sem sveitafólk sagði um Reykjavík að þar væri bara sollurinn og spillingin, sem eyðilagði börn.

Ég fór að hugsa um öll tveggja hljóma rokklögin sem ég hef samið, þannig held ég að flest mín lög séu. Ég er nokkurnveginn viss um að ég varð svona hrifinn af rokktónlist vegna þess að amma hafði fordóma gegn þannig tónlist.

Unglingar eru víst mjög oft svona, að vilja gera þveröfugt við vilja uppalendanna. Kannski því miður.

Það var ekki fyrr en amma heyrði Megas syngja Passíusálmana sem hún tók hann í sátt, síðasta árið sem hún lifði, 1985. Ég tók Passíusálmana í Gamla bíói 1985 upp á talsegulband, búttleg, og lét Megas vita af því þegar ég kynntist honum, en hann reiddist mér ekkert fyrir það fyrst hann vissi að það var bara til einkanota, til að ég gæti hlustað á þetta aftur og aftur. Þannig heyrði amma það og tók hann í sátt sem tónlistarmann.

Það hefur verið mín unglingauppreisn að dýrka Megas og rokktónlist vegna þess að það pirraði ömmu, sem vildi bara sálma eða gömlu dansana eða eitthvað þannig. Á árunum 1980-1985 þróaði ég smekk fyrir rokki, en samt ekki alveg pönki, en það kom mér á bragðið að vissu leyti samt.

Mikið er gott að RÚV er að taka þátt í að framleiða svona gott og vandað efni í bland við það sem manni finnst lélegra. Vesturport heitir hópurinn á bakvið þetta, og þau eru orðin mjög góð í þessu.

Ég veit ekki hvernig mér mun líka við hina þættina, en ég get sagt að mér fannst Elín Hall líka komast vel frá þessu og hinir leikararnir. Síðan mun þetta vera gert með leyfi frú Vigdísar sjálfrar og að hún hafi ljáð persónulegt efni og upplýsingar, ekki að furða að þetta sé vandað.

Það er svo gott að rifja það upp hversu strangar þessar kynslóðir voru sem uppalendur hér fyrr á tímum, en margt annað var líka ágætt í þessari mynd, hvernig kvenréttindin þurftu mjög langan tíma til að verða viðurkennd. Okkar tímar eru hápunktur kvenréttindanna, síðan tel ég líklegt að þau muni ganga til baka, það hlýtur bara að vera, því mörgum finnst nóg um að við lifum í algjöru kvennaríki núna á Íslandi!

Varð reið út í Guð og hafnaði trúnni á unglingsárum