Sagan á bakvið lagið "Aldrei skaltu elska hana", frá 1996.

Ég var ekki farinn að gefa út tónlist á þessum tíma, það gerðist 1998, með diski sem inniheldur 11 ábreiður, lög eftir Bob Dylan á ensku, og svo eitt Bítlalag, "She Loves You".

En árið 1996 var ég farinn að taka upp í Fellahelli. Það voru í upphafi lögin um umhverfisvernd, 10 stykki, sem áttu að koma út. Nema hvað að upptökurnar skiluðu ekki því sem ég vildi, 15. apríl 1996, 23. apríl 1996 og 30. apríl 1996.

Ég er mjög kröfuharður á þetta. Bæði fannst mér vanta uppá hljóminn og eins fannst mér vanta uppá eitthvað í flutningnum.

Í sumum tilfellum var hvert umhverfisverndarlag eftir mig sungið inn á ADAT bandið meira en 10 sinnum, og 10-20 tökur eru þá til af hverju lagi, en það dugði samt ekki til. Ég var því orðinn gramur og vildi árangur strax. Mér fannst útkoman úr hljóðverinu í Fellahelli ekki vera neitt skárri en úr mínu hljóðveri í herberginu mínu.

Fyrsta daginn sem ég hljóðritaði í Fellahelli, 15. apríl 1996, notaði ég upphitunarlög eftir Bob Dylan. Þessi upphitunarlög tók ég aftur upp 1998 í Fellahelli, og þau voru gefin út á fyrstu plötunni. Kanadamaðurinn Adam Wright var þá fyrir framan takkana í hljóðverinu og þá náði ég því sem ég leitaði að, hljóð sem virkar eins og hjá stórstjörnunum í poppinu, hann náði því fyrir mig.

Aftur var upptökulota í Fellahelli þann 13. maí 1996. Þá tók ég aðra nálgun á þetta og þá tók ég upp ósköpin öll af slögurum eftir aðra, næstum 20 stykki. "Ég bið þig", sem Vilhjálmur Vilhjálmsson söng, við texta Ómars Ragnarssonar, "Stál og hnífur" eftir Bubba Morthens, "Þar sem fyrrum", eftir Oddgeir Kristjánsson, "Dagný" eftir Sigfús Halldórsson, "Ó þú" eftir Magnús Eiríksson, og mörg fleiri.

Útkoman var ekki slæm, en samt ekki endilega eitthvað sem ég vildi gefa út.

Það sem eftir lifði af maímánuði 1996 var mér erfiður tími. Ég hafði eyrnabólgu og kvaldist mjög þess vegna, og svo hafði ég misst nána ættingja og stelpu sem ég þekkti úr Menntaskólanum í Kópavogi, og allt tók þetta á og ég syrgði þetta fólk, og var virkilega langt niðri.

Auk þess var ég farinn að halda að kannski væru það draumórar útí loftið að ég myndi verða fræg poppstjarna. Þesskonar efi var mér ekki að skapi, en hann vaknaði vegna þess að ég gerði strangar kröfur til mín, og útkoman úr Fellahelli var ekki þannig að það væri á við beztu söngvara landsins, og lagasmíðarnar mínar heldur ekki endilega neitt sem ég taldi að allir myndu kaupa.

Vissulega var ég með allskonar verkefni í gangi. Bæði voru til plötur um ástina og svo um gagnrýni á femínismann. Þetta allt vildi ég gefa út, en ég átti erfitt með að velja lög eftir sjálfan mig sem væru verðug að læra þau. Auðveldast var að gleyma þeim nýkomnu.

En 8. júní 1996 samdi ég nokkur lög sem mér fannst standa uppúr. Þau sem sagt voru mjög einarðleg, í því sem sumir myndu kalla kvenhatur, en auðvitað er það einföldun og ekki endilega eina rétta skýringin.

Það var heitt þennan dag, mikið sólskin. Það var bíll í portinu á bakvið verkstæðið, skúrinn. Ég settist inní þennan bíl með stílabók og penna. Þar skrifaði ég niður textana. Klukkan var um eitt, rétt eftir hádegið. Það tók mig innan við klukkutíma að pára niður nokkra texta, og ég var fljótur að því.

Suma daga leið mér vel og þá skrifaði ég eitthvað um ástina eða annað jákvætt. Þennan dag leið mér ekki vel. Þetta var afmælisdagur Ingvars frænda sem hafði dáið 23. maí 1996. Ég hugsaði mikið um það mótlæti sem hann hafði mætt í lífinu, og hvernig Nýalsstefnan var ekki viðurkennd í þjóðfélaginu. Ég hugsaði einnig um allt það mótlæti sem ég hafði mætt í lífinu. Ég hugsaði um sperrta femínistana sem boðuðu eld og brennistein yfir karlkynið og menninguna, fortíðina, feðraveldið.

Sem mótvægi við sperrta femínista sem þóktust allt vita og mega og geta, þá samdi ég nokkur andfemínísk lög og texta, og reyndi að hafa þá eins ýkta og ég gat, þetta átti að vera "ultimatum", endanleg afgreiðsla á femínismanum!

"Kúgaðu allar konur", "Allar konur elska ofbeldi," Ég hef aldrei elskað stelpur", "Aldrei skaltu elska hana". Þetta voru textarnir fjórir sem mynduðu grunninn. Síðan sama dag sá ég eftir öllu saman og skrifaði umbreytta texta:"Ég hef alltaf elskað stelpur", "Bannað er að berja hana", "Kúgaðu alla karla", og fleiri í þeim dúr. Þessir textar gengu við sömu lagboðana.

Ég fór strax inní herbergið mitt að taka þetta upp, og þá hefur klukkan verið um tvö, og þá bætti ég við fleiri textum og lögum og tók mikið upp þennan dag. Aðfaranótt þessa dags var ég einnig að taka upp, fram undir morgun.

En gleðileg kveðja gat orðið súrsæt fyrir mig þegar fyrir var reiði í minni sál og óhamingja út af öðrum ástæðum, eins og andláti tveggja eldri frænda og einnar vinkonu.

Konan hans Ingvars var Aðalheiður, og systir ömmu. Því voru það bræður sem kvæntust systrum.

En þrátt fyrir að ég hafi kunnað vel við Heiðu, konuna hans Ingvars að nokkru leyti, þá líkaði mér ekki við hana að öllu leyti.

Hjónabönd eru stundum svona, að makinn þarf að sætta sig við ofbeldi. Ingvar frændi var beittur ofbeldi af Heiðu konunni sinni, en það var andlegt. Þó var það tvíbent, því hún var líka góð kona og vel kristin, en hún gat verið köld í viðmóti og hvassyrt, og stóð fast á sinni sannfæringu sem ekki var nýölsk.

Heiða frænka var spíritisti og kristinnar trúar. Þau ræddu oft um þessi mál. Samtalstækni hennar var á þá lund að hún afneitaði ekki Nýalskenningunni beint, heldur fór hún útí allt það góða í Biblíunni sem var henni kært og hjartfólgið, og lét líta út fyrir að það væri æðra Nýalsstefnunni. Það var hennar barnatrú sem stjórnaði henni.

Hjón eiga oft í valdabaráttu sín á milli. Þetta var slíkt dæmi. Andleg togstreita.

Ég fyrirgaf henni ekki að standa ekki nóg með manni sínum. Fyrir mér var Nýalsstefnan eina vonin fyrir Íslendinga og allt mannkynið, og því fannst mér það ófyrirgefanlegt af frænku minni að halda fast í þessa gömlu og úreltu trú, kristnina.

Ég samdi lagið "Aldrei skaltu elska hana" nokkuð á þessa lund. Ég var að tala þetta inní sjálfan mig, að verða aldrei kúgaður eiginmaður, að ef ég myndi eignast konu skyldi ég stjórna henni en hún ekki mér.

Næsta upptökulota í Fellahelli var 1. júlí 1996. Þá tók ég upp í fyrsta sinn þessi nýju lög og nokkur í viðbót eldri af sama tagi. Það var eins og þegar Bob Dylan tók upp "Like A Rolling Stone", 30 árum fyrr rúmlega. Í því lagi er einnig kvenhatur og nóg af því.

List er fyrir mér allskonar. Með þessu lagi og öðrum svipuðum var ég líka að mótmæla þeirri kennslu sem ég fékk í bragfræði hjá Ingvari frænda.

Hann sagði að maður ætti aldrei að yrkja um neitt neikvætt, bara um það sem var fallegt. Þetta stangaðist á við það sem ég lærði hjá Megasi, en hann vildi fagna mannlífinu í ljótleika og fegurð til jafns, og vildi gjarnan draga uppúr sálardjúpunum það sem aðrir vildu fela.

Í þessu var ég sammála Megasi. Þarna hafði ég sett saman kvæði sem voru framúrskarandi í ljótleika sínum og því fagnaði ég og var montinn og stoltur af þeim.

Mér finnst tíminn hafa sannað að þessi verk voru tímamótaverk. Femínisminn hefur orðið harðari, og því standast þau tímans tönn og eru áminning. Þau áttu alltaf að vera þetta, minnisvarði um hataðar skoðanir, eitthvað fært í letur sem sumir vildu fela, en allt þarf að koma uppá yfirborðið og vera aðgengilegt til gagnrýni og skoðunar. Fólk getur ekki þroskast nema það sjálft kynni sér málin.

Vinstristefnan þarf að hverfa

Það sem viðheldur ríkjandi þjóðskipulagi er að hægrimenn og vinstrimenn eru alltaf að berjast. Óvinurinn er auðvaldið, og það auðvald birtist í Elítunni sem á 99% af öllum peningum mannkynsins! Það er tölfræði og ekki samsæriskenning! 99% af fólki á jörðinni á minna en 1% af öllum peningunum sem eru til. Það vill svo til að sumir últrahægrimenn eins og Orban og Trump benda á þetta og berjast fyrir réttlæti meira en vinstrimennirnir. Það er sama með kommúnismann og kratismann, að eftir að þeir eru komnir til valda er ekki verið að dreifa völdum og peningum heldur að hygla að sér og sínum. Ef hægrimenn og vinstrimenn sameinast um góðan leiðtoga eins og Sigmund Davíð þá gengur þetta betur. Kjör öryrkja og ellilífeyrisþega hafa aldrei verið bætt eftir að Jóhönnustjórnin komst í völd eftir kreppuna 2009. Af hverju gerðu Vinstri grænir ekkert til að laga þetta sem þeir hafa alltaf talað um, að hjálpa þeim verst stöddu? Hvernig er hægt að treysta vinstrimönnum þegar Vinstri grænir stóðu sig svona hörmulega?

Þetta er athugasemd sem ég skrifaði annarsstaðar - en á erindi til allra.

Ég hef velt því fyrir mér hversvegna fólk tekur ekki rökum.

Maður útskýrir hvers vegna vinstristefnan er orðin úrelt en vinstrimenn þrjózkast við og vilja ekki viðurkenna það. Upphaflega voru verkalýðsfélögin stofnuð þegar mannréttindabrot voru svo tíð að þau voru normið. Nú eru þau spillingabæli að hluta til eins og flest. Sameignarhugmynd kommúnista er falleg á blaði en hefur aldrei virkað í reynd, og ekki heldur jafnaðarstefnan, þar sem blandað er saman mannréttindum, sameigin og kapítalisma. Svíþjóð er bezta dæmið og sönnunin þess efnis að "norræna módelið" eins og Jón Baldvin Hannibalsson kallar jafnaðarstefnu virkar ekki, og heldur ekki kommúnisminn. Þegar kommúnisminn hrundi með braki og brestum 1989-1991 þá ákváðu vinstrimenn að taka upp á sína arma femínismann, því þeir höfðu misst tilganginn í lífinu.

Femínisminn er enn eitt sem hefur snúizt uppí andhverfu sína. Í stað þess að konur vilji jafnrétti, kvenréttindi og góðmennsku, þá vilja þær sem æðstar eru stunda yfirgang og ofsóknir í garð drengja og karlmanna, og leggja fortíðina í rúst, stunda bókabrennur í formi úreldingar á bókum feðraveldisins, en það sama gerðu nazistar Þriðja Ríkisins undir stjórn Hitlers eins og næstum allir vita, nema þar voru bækur bókstaflega brenndar, en nú fara þær á haugana og örlítið brot í Góða hirðinn. Mínimalskur lífsstíll er það kallað, þessar nýju bókabrennur femínistanna.

Ég les DV og athugasemdir þar af miklum áhuga, því þar kemur oft fólkið á götunni að tjá sig, þar er oft vilji þjóðarinnar - eða öllu heldur skoðanir öfgafyllsta fólksins til vinstri - og maður lærir af því að hafa áhuga á þeirra skoðunum.

Ég tek eftir því að Arnar Þór er dæmdur fyrirfram af mörgum og kallaður forréttindapési, spillingarfrömuður og fleira. Þetta er það sem vinstrimenn gera svo oft.

Vinstristefnan þarf að hverfa.

Í stað hennar þurfa að koma menn sem sameina hægri og vinstri. Sigmundur Davíð Gunnlaugsson er svo sannarlega einn af þeim, eða Inga Sæland í Flokki fólksins, og ég held að Arnar Þór sé líka einn af þeim og Lýðræðisflokkurinn hans.

Það þarf ekki að fjölyrða um að Vinstri grænir standa ekki lengur fyrir það sem þeir gáfu sig út fyrir, og kannski gerðu þeir það aldrei eins og Jóhannes Ragnarsson hefur skrifað um.

Hvað með Sósíalistaflokkinn? Er hann ekki bara tækifæri fyrir Gunnar Smára og hans lið til að græða peninga og finna tilgang í lífinu?

Hvað með Samfylkinguna?

Hún var að deyja út, svo kom Kristrún Frostadóttir og stal frá Framsókn og Miðflokknum, rasisma og sveigjanleika.

Þá vilja vinstrimenn allt í einu allir kjósa Samfylkinguna! Nýr jakki, sami bolur. Sagði ekki Björgvin Halldórsson það? Gamalt vín á nýjum belgjum.

Þannig er með vinstrimenn að ef hægrimenn segja eitthvað þá eru þeir á móti því. Ef þeirra stimplaða fólk segir það sama, þá eru þeir til í það.

Það er erfitt að gera úrbætur þegar fólk þarf að deila innbyrðis um hægri og vinstri sem eru eiginlega úrelt hugtök á tímum fjölmenningarinnar og alþjóðahyggjunnar.

En hvað um það. Vinstrimenn eru staðnaðir. Samt eru hægrimenn búnir að herma eftir þeim, svo venjulegur kapítalismi er orðinn að fjölmenningarkapítalisma núna og einnig fátæktarkapítalisma.

Af hverju eru rasískir flokkar vinsælir í útlöndum? Af hverju þykja rasískir flokkar það sem er nýjast nýtt, hipp og kúl? Vegna þess að fólk er farið að þroskast og skilja að hitt voru allt blekkingar, veruleikinn er sá að baráttan á milli kynþáttanna um lífsrýmið er óhjákvæmileg, og ekki er hægt að forðast hana með draumórum um jöfnuð.

Án þess að ég sé að segja að hægriflokkar séu þannig, eða að Arnar Þór og hans nýi flokkur, þá sér maður í athugasemdum DV að stór hluti fólks heldur það.

Það sem ég segi er þetta:

Allt þetta nýja og ferska, það er að gerast til hægri. Þessvegna margklofnar Sjálfstæðisflokkurinn. Þar eiga sér stað breytingar en ekki á vinstri vængnum þar sem ríkir fullkomin stöðnun.

Ef Ísland ætlar inní framtíðina, þá fáum við næst hægristjórn á grundvelli Miðflokksins, Flokks fólks og Lýðræðisflokksins. Það eru flokkarnir sem eru í takt við breytingarnar í Evrópu. Allt annað er fortíðarhyggja ömurleg.

Spyrja má sig, er það veikleiki hvernig hægrið klofnar núna þessi dægrin í herðar niður eins og vinstrið gerði áður fyrr? Það getur verið en þarf ekki að  vera.

Bjarni Benediktsson hlýtur að bera mikla ábyrgð á þessu sem starfandi formaður Sjálfstæðisflokksins. Hann hefur komið femínistum og öðrum konum til valda innan flokksins, til dæmis Þórdísi Kolbrúnu Gylfadóttur Reykfjörð, sem er sennilega umdeildust af öllum ráðfrúm flokksins, ekki sízt vegna Rússahatursins sem hún virðist stundum haldin, og lokun sendiráðsins þar.

Bjarni Benediktsson hefur fært Sjálfstæðisflokkinn langt til vinstri. Þar með er búið að styggja íhaldsarminn, sem byrjaði að streyma til Sigmundar Davíðs í Miðflokkinn.

Nú má búast við að mikið af nýju fylgi Miðflokksins fari til Lýðræðisflokks Arnars Þórs, og eitthvað frá Sjálfstæðisflokki og Viðreisn einnig.

Það eru peningar og störf í pólitík. Þegar formaður eins og Bjarni Benediktsson er talinn svíkja stefnu flokksins, þá flykkjast hrafnar á hræið og gæða sér á því.

En Arnar Þór er ferskur andblær inní pólitíkina. Hann er hvassari og réttlátari í máli en fólk sem hefur sósazt í pólitíkinni árum og áratugum saman.

Vonandi mun hann halda í þessa réttlætissýn og vonandi mun hún verða til þess að sum hörmungarverk þessarar ríkisstjórnar gangi til baka og annarra ríkisstjórna, eða að ný framfaramál fái brautargengi.

Ég hef tekið eftir því að Arnar Þór notar kristna trú sem ágætan áttavita í lífinu. Það er einmitt nokkuð sem vantar í trúlaust Alþingi núna, þannig hefðir og siðfræði.

Ég ætla að enda þennan pistil á því að hvetja Arnar Þór og hans fólk til að láta það verða þeirra fyrsta verk að endurskoða umdeildar breytingar sem Svandís Svavarsdóttir gerði á fóstureyðingalöggjöfinni þannig að næstum má deyða nýfædd börn.

Eiga kvenréttindi að toppa réttindi til lífs sem eiga að vera algild mannréttindi?

Hvar endar það ef einstaklingar og þeirra vilji er mikilvægari en heildin? Það endar með því að heildin þurrkast út og einstaklingarnir innan hennar líka.

 

 

 

 

Arnar Þór stofnar nýjan stjórnmálaflokk