DV segir reglulega frá konum sem brjóta af sér erlendis. Ísland fylgir þeirri þróun að femínisminn veldur aukningu kvenna sem verða grimmar

Þetta er hryllilegasta mál sem skekið hefur okkar þjóð í langan tíma. Langtímapyntingar sýna slíkan skort á samúð að ekki hægt að skilja slíkt fólk.

Glæpamenn eiga sér yfirleitt vini og vinkonur og ættingja sem standa með þeim og vilja tala fallega um þá. Kona þessi sem ákærð er virðist með kvalalosta eins ljótan og hægt er að vera með, jafnvel þótt hún eigi góða eiginleika í fari sínu líka, eins og móðir hennar segir og aðrir sem standa með henni. Jafnvel hin verstu og fordæmdustu "skrímsli" (mannleg) eiga sér yfirleitt góða eiginleika líka.

Hér í þessari frétt kemur loksins fram eitthvað jákvætt um Dagbjörtu, og að hún eigi marga góða eiginleika. Því er þetta mjög sorglegt, en þetta er líka gott sýnidæmi fyrir almenning og sérfræðinga í því að fólk þarf ekki að vera geðveikt til að fremja morð. Þvílík reiði og heift getur blindað sumt fólk þannig að það drepi, eða fyllist kvalalosta. Fólk sem drepur er ekki svo ólíkt okkur hinum, það snappar bara eitthvað þannig að það fer yfir strik sem aðrir halda í heiðri, eða hafa meiri sjálfstjórn.

Sambönd sem enda með drápi eða ofbeldi geta byrjað sem ástarsambönd. Það er jafnvel algengt.

Móðir hennar kallar þetta vináttusamband en ekki ástarsamband. Skilin þarna á milli eru kannski ekki alltaf skýr, og svæðið er grátt frekar en svarthvítt.

Það er eðlilegra að ást breytist í hatur sem geti leitt af sér manndráp. Það er ferli sem allir þekkja, en endar oftast ekki með svona mikilli heift.

Hitt er stundarbrjálæði, að drepa vin sinn, og þá hlýtur það að vera einhver geðröskun.

Annars er eitt annað sem þarf að minnast hér á.

Viðbrögð fjölmiðlafólks.

Ef útlendingar, flóttamenn, konur eða aðrir hópar sem eru "inn" í samfélaginu eru undir neikvæðu kastljósi, þá er einatt talað við ættingja, nána vini og stuðningsmenn sem draga upp jákvæða mynd af viðkomandi. Sú jákvæða mynd er höfð sem síðasta orð, síðustu hughrif sem almenningur fær.

Fjölmiðlarnir eru einn risastór dómssalur og þar er niðurstaðan fyrir fram ákveðin: Feðraveldið er sekt, germanskir karlmenn drengir, sekir fyrirfram, fyrir það eitt að vera til.

Konur ALLTAF fórnarlömb, hvort sem þær eru morðingjar eða tilfinningalegir kúgarar eða skíthælar í samböndum. Dökkt fólk, ALLTAF fórnarlömb og fá samúð fjölmiðlanna.

Það Á AÐ SKÍTA út feðraveldið, það lærir fjölmiðlafólk af fræðingum.

Það að móðirin sem sér ekkert neikvætt við dóttur sína fái þessa athygli varpar mjög mikilli birtu á afstöðu fjölmiðlafólks.

Ef hægriöfgamenn eru taldir sekir um eitthvað á Íslandi, þá er EKKI tekið viðtal við þá eða þeirra stuðningsmenn, í mesta lagi verjandann í dómsmálinu.

Sama hegðun fjölmiðlafólks sem er femínískt og vinstrisinnað er að VELJA erlendar fréttir sem hæfa þeirra skoðunum, hunza hinar, þýða þær ekki, birta ekki slík sjónarmið eða fréttir sem sýna aðrar skoðanir. Það er áberandi, eins og til dæmis þegar aldrei var talað við stuðningsfólk drengjanna sem voru sakaðir um að skipuleggja hryðjuverk, nema lögfræðinginn þeirra sem varði þá. Þeir fengu dóm fyrir vopnalagabrot, en sýknaðir að öðru leyti. Embætti sem konur stjórna eru greinilega öðru vísu en embætti sem stjórnað er af körlum, eins og í Geirfinnsmálinu? Eða er það ekki?

En með svona atburðum er varla hægt að segja það bull að það hafi haft afleiðingar að láta konur fá sömu völd og karla.

Hversu mörg dæmi, atburðir af þessu tagi verða að eiga sér stað?

Móðir Dagbjartar: Mjög skýr, klár og ákveðin kona