Þegar 17. júní var stærsta hátíð Íslendinga

17. júní hefur rýrnað stöðugt frá því fyrir 80 árum. Í dag er það Gaypride vikan sem tekur athyglina og menningarnótt í öðru sæti þar á eftir, en 17. júní er eins og skylda en ekki skemmtun, enda hefur metnaður vinstrisinnaðra yfirvalda í Reykjavík og nágrenni (að meðtöldum Sjálfstæðisflokknum sem er kommúnistaflokkur eða jafnaðarmannaflokkur) verið lítill þegar kemur að 17. júní. Nú verður á yfirborðinu reynt að gera betur, út af 80 ára afmælinu.

Það er lifandi metnaður á bakvið Gaypride, sem eitt sinn var einn dagur en tekur nú yfir heila viku. Aðdáendum Jóns Sigurðssonar dettur þetta ekki í hug, að gera úr þessu "sjálfstæðisviku" eins og ástæða væri til, með skemmtunum og dagskrá, sem gæfi listamönnum nóg að gera í heila viku og skemmtikröftum!

Börnin skynja það vel sjálf hvort metnaður er fyrir hendi eða ekki. Þau skynja líka metnaðarleysið á bakvið 17. júní ár eftir ár. Þau skynja litadýrðina á bak við Gleðigönguna, en þau skynja þreytandi skylduræknina á bak við 17. júní og áhugaleysið í nær öllum.

Svona er nú komið fyrir sjálfstæðinu. Það er fortíð sem hægt er að monta sig af, en vafasöm pæling í nútímanum því það tengist öfgum, segja menningarfrömuðir woke-kynslóðarinnar.

Það fyllerí sem tengdist 17. júní fyrir nokkrum áratugum sýndi að það var líf í deginum.

Þeir sem eru ekta sjálfstæðismenn, eins og Sjálfstæðisflokkurinn var áður, vilja aðeins að fólk gleðjist á dögum sem tengjast sjálfstæðinu, þjóðerniskenndinni og einhverju slíku.