Kynið dýrka drósir, ljóð frá 8. febrúar 1997.

Gyðjan þeirra grimm

gerðist, sem og dimm.

Kynið dýrka drósir,

deyja allar rósir.

Karen var svo blíð í bænum,

bjarta hrönnin grætur.

Frigg ei fregnar þetta,

frá sér jafnvel andann lætur.

Gegnum kvenna þungu þrætur

þú munt dansa, meður Vila hænum.

 

Mannleg ekki er

ef nú styður her.

Sannleik réttan sjáðu,

sundurlyndi fáðu.

Get ég elskað þig og þessa?

Þú ert gölluð líka.

Köld við kvalarif?

Kalla hana alltof ríka?

Mér þó aðeins mætti klíka,

mikil er á litla stráknum pressa.

 

Falleg yzt sem innst,

aldrei hef ég kynnzt

slíkri sem ei sleppur,

slöngutaminn keppur?

Þegar logar æskuástin

ýmsir þurfa að brennast.

Það er aðeins þeirra

þráhyggja að verða að grennast.

Ef ég vil þó annars nennast

ætla að leyfa, fer þá jafnan skást inn.

 

Gerði hún sér gagn?

Glatað þetta magn?

Eru aðrir betri?

Einnig þeim á vetri?

Heiftargaldur hefur skyldu,

hanna máttu bölbæn.

Kvölin líka kvenna,

kom ei skárri til mín ölvæn.

Rauð en ekki feykist fölgræn,

frúrnar ekki þetta sanna vildu?