Megnar einhver?, ljóð frá 9. október 2020.

Eins vélar áfram ganga,

allt það mennska hyggur þó,

nemur skilur, elskar ætíð

annað mig samt sló.

Veiti aðeins eftirtekt,

að yndi kannski býr,

þar sem árin öðru týndu,

einhver gæti brotizt nær svo skýr.

Legg á djúpið, leiðinn er

líka að bíða og skaði.

Eitthvað þar er einhversvert,

alveg tætt hjá blaði.

Þegar hún svo minnir mig

á mætar hreyfingar,

amma þar í eldhúsinu,

allar þokkafullar.

 

Eins og verði ungur sérhver

aftur, skipuleggi margt.

Sjaldgæft kannski, gæfan góða,

getur tapað vart.

Eins og hending ef hún finnst,

uppi fátt ég læt.

Gott að eiga gleðidrauma,

girnast eitthvað, hana kannski er bræt.

Veit ei hvort það verður mitt,

víst er rétt að hika,

láta tímann leiða það

í ljós, svo kemur vika.

Yngri kannski, ýmislegt

ætti að virka þó.

Vil ei bara eitt sem er

ekki að fullu nóg.

 

Einmitt þegar eitthvað lokast

opnast veröld smá og stór.

Vísar stúlkur, varla aldnar

vilja drekka bjór.

Veit hún að ég vil svo margt?

Víst ei segi neitt.

Einsemd mín er augljós kannski,

elska vil ég kannski þessa heitt.

Aldursbilið brúa þær

bara ef þær vilja.

Þessi er svo þrifleg, sæt,

þarf ei mitt að hylja.

Missir, tap og mæða öll,

megnar einhver því

hér að ýta alveg frá,

og elska himins ský?