Fólk sem þolir ekki skoðanir annarra hefur í sér einræðisherra/einræðisfrúaeinkenni og galla

Einræðisherrar einsog Pútín þola ekki gagnrýni. Þeir koma jafnvel óvinum sínum fyrir kattarnef, drepa þá. Á Fésbókinni hefur það tíðkazt að konur sem femínistar hafa skólað til og fyllt af hroka og steigurlátum afvina alla þá sem ekki eru öfgafemínistar eða sem ekki hafa skoðanir sem þeim eru þóknanlegar. Þetta er slaufunarmenningin svonefnda, nema að ekki er fullvíst hvenær hún hófst, og hvort hún sé hluti af rauðsokkuómenningunni frá upphafi.

Karlar hinsvegar búa að aldatugareynslu og áratugareynslu og telja þetta ekki góða latínu.

Oft á Fésbókinni hef ég orðið var við það að erfitt er fyrir karlmann eða dreng að hrósa einhverri nógu mikið, því kynsystur hennar hlaða á hana slíku oflofi að það hálfa væri nóg, þannig að viðkomandi kona eða stúlka þróar ekki með sér gagnrýna hugsun og þol fyrir gagnrýni og andstæðum skoðunum heldur krefst þess að vera með sífellda slefandi jámenn í kringum sig, og stundum helzt aðeins af sínu eigin kyni, því Metoovitleysan hefur alið þær upp í þeirri firru að tortryggja karlmenn og stráka að fyrra bragði hvort sem þær heyra eða frétta eitthvað misjafnt um þá eða ekki, og þó sérstaklega ef þeir hafa það orð á sér að vera ekki hlýðnitamir hundar.

Þetta eru stúlkur og konur sem einangrast í fílabeinsturnum valds síns, og þær eru ótrúlega margar. Viðhlæjendurnir og gervivinirnir eru líka oft ótrúlega margir og af mörgum þjóðernum, ekki vantar það, því þetta er bara hluti af gervimenningu nútímans, sem samfélagsmiðlarnir ala fólk upp við.

Ekki vantar það að drengir og karlar eru hluti af þessu líka, en þar sem ótrúlega stór hópur af þeim hefur lent í slaufun, bara misgrófri, verða þeir að sækja á brattann og sanna sig félagslega, stundum innan hópa sem spila tölvuleiki, eða í skólum og í atvinnulífinu. Þetta eru svosem aðeins nokkur dæmi um samfélagskima, en þetta veitir ljósi inní ákveðna galla í samfélagsmynstri nútímans, sem útskýra ótrúlega mikið af samskiptavandamálum kynjanna og fólks almennt.

Linda Baldvinsdóttir hefur komið inná þessi mál og margar konur aðrar sem eru menntaðar í svona samskiptum, og karlar einnig.

Slaufun er ofbeldi, og það er mikilvægt á okkar tímum þegar kúgun og ofbeldi er mikið í umræðunni að hún verði flokkuð sem ofbeldi. Það er erfitt að ímynda sér þjáningar og höfnunartilfinningu þess sem verður slaufað, og hversu mikill skaðinn er fyrir samfélagið allt eins og þann sem verður fyrir slíku.

Nú er ég fullviss um að þagnarkúgunin sem manni virðist ríkja í þessari ríkisstjórn á sér fyrirmynd í því sem hér var lýst á undan, hver ráðherrar þumbast við sitt og tilkynnir stundum ekki öðrum ráðherrum hvað er á seyði, og notar þögnina sem ógn, frekar en að hafa samskiptin liðug og mikil.

Hversu oft hefur maður ekki heyrt á umliðnum árum að eitthvað er útskýrt svona:"Mér var ekki sagt frá því!"

Þegar foreldrar ætla að gera börnum sínum gott með sífelldu hrósi eru þeir ekki að gera þeim greiða heldur að búa til vandamál, eða mögulega að minnsta kosti. Ef við segjum að kynin séu hundrað, þá þurfa öll kyn að kynnast misjöfnum skoðunum og að ekki geta allir verið sammála manni.

Þar hinsvegar eru mörkin, að ef barnið eða hinn fullorðni einstaklingur verður hræddur og taugaveiklaður eða með lélegt sjálfsmat þarf að nota hrós og jákvæðni til að byggja upp. Hroki og steigurlæti eru hinar öfgarnar.

Við eigum svo auðvelt með að gagnrýna herstjóra og einvalda í fjarlægum löndum. Þetta eru samt eðliseinkenni sem þekkja má úr nærumhverfinu. Það fá bara ekki allir tækifæri til að stjórna her eða löndum og þjóðfélögum.