Dönkni yfir donkey, nýyrðasmíð, með tilvísun í orðsifjar og málþróun, merkingabreytingar og fleira

Ég er ekkert sérlega mikið á móti slanguryrðum sem slíkum, því tungumál eru ekki eylönd og viðtekin orð hafa mörg byrjað sem slangur. Ég hef ekkert á móti því að nota orðið donkey á íslenzku, svona til bráðabirgða að minnsta kosti. Það eru svosem öll orð sem pirra mig ef ég veit ekki hvernig stofnar þeirra eru myndaðir eða hvað þeir merkja, hvort sem þau eru flokkuð sem slangur eða annað.

Talið er að donkey hafi þýtt bjáni, asni (dýrið), eða rass upphaflega og komið fram um 1785. Orðið dun sem þýðir leiðinlegur, brúnn, grábrúnn, mykjukenndur er talið líklegt upprunaorð. Það er svo komið úr keltnesku og írsku og þýðir svartur eða dökkur, eða úr skyldum áttum.

Dobbin er gamalt enskt orð yfir vinnuhross, og birtist 1596 í Kaupmanninum frá Feneyjum eftir Shakespeare. Það er talið gæluyrði eða framlenging á Dob, stytting á Robert frá 14. öld. Einnig mun það orð hafa verið notað yfir vinnuklár, burðardýr.

Róbert er þó af germönskum uppruna, rómönsk umorðun á orðinu Hróbjartur, sem merkir glæsilegur af frægð og frama, ljómandi af frægð.

Orðið dobby gæti einnig komið við sögu, gamalt enskt orð sem þýddi húsálfur. Einnig það er dregið af aflögun á mannsnafninu Robert að því er talið er.

Asni er mun eldra orð og upprunalega yfir skepnuna, og bakhlutann. Það var og er asinus á latínu og ónos á grísku, allt saman skyld orð og af sömu rót. Ansu á súmersku, svo langt nær þetta aftur. Einnig fór það snemma að þýða bjáni eða heimskingi.

Orðið dun á keltnesku gæti verið skylt dökkur á íslenzku. Donkey gæti því verið dönkni á íslenzku, sem nýyrði, dökkleit, hæggeng, blíð og smágerð skepna af þessu tagi.

Guðjón Hreinberg vakti athygli mína á þessu vandamáli, nýyrði yfir donkey. Þar sem ég hef útlistað upprunalega merkingu donkey sem tengist lit og neikvæðum eiginleikum er auðveldara að halda áfram með nýyrðasmíð, ef dönkni þóknast mönnum ekki nógu vel. Mér finnst það hljóma ágætlega, en þarf að venjast eins og annað.

Maður missir áhugann á frægð

Eitt sinn átti ég auðvelt með að semja lög og texta, en þegar maður getur ekki lifað á listinni missir maður áhugann. Hæfileikar sem fara til spillis eru algengari en þeir sem nýtast til frægðar og ríkidæmis er nokkurnveginn það sem einn bróðir Þóru Arnórsdóttir sagði við mig, fyrrverandi skólabróðir. Það var gott hjá honum og rétt.

Það er eins með hæfileika á öðrum sviðum, ef maður hefur ekki áhuga á að mennta sig og komast í þannig starf sem þarfnast menntunar. Fólk er almennt orðið svo einhverft og kassalagað eftir marxíska djöflamótun í margra áratugi að það hvorki getur né kann að hegða sér öðruvísi en eftir skilyrðingum eigenda sinna.

Ég hef að mörgu leyti ekkert þroskazt frá því ég var unglingur og vildi ekki læra heima því ég taldi mig vera að læra fyrir aðra, fyrir kerfið. Það var alveg rétt hjá mér. Á maður að iðrast þess að hafa verið of latur? Óbeitin á þrælkun hefur ekki breyzt. Sízt eftir að hún hefur raungerzt enn meira á minni ævi í kringum mig.

Ég hef í rauninni ekki lengur áhuga á að verða frægur eða vinsæll poppari. Ég virði ekki fólk nægilega mikils til að telja það upphefð eða eftirsóknarvert.

Ríkir verða menn aðeins ef þeir eru glæpamenn. Mín skilgreining á slíkri hegðun er að taka þátt í alþjóðlegum samsærum gegn mannkyninu. Hef ekki áhuga á því. Guð veit allt og virðing hans er dýrmætari en djöflanna fylgi þótt efnisleg gæði séu þar.

Að vera frægur meðal fífla og glæpamanna er aðeins fyrir trúða. Það er ekki til að stuðla að sjálfsvirðingu eða réttlætingu á syndum og misgjörðum í fyrri lífum.

Sá sem verður frægur og hylltur í Helvíti (eða í einu helvíti af mörgum) verður alltaf meðvirkur því sem þar gerist. Því er það svo erfitt að njóta hylli í Víti að það er varla hægt án þess að spillast.

Ef maður gerir eitthvað gott er kannski bezt að gera það fyrir sjálfan sig og láta engan vita af því. Ef maður býr til eitthvað sem á erindi til almennings er það eina rétt að þegja um það og að fara með það í gröfina. Í vítunum að minnsta kosti.

Þó má segja að það sé gott fyrir sálarheill og þroska að skrifa bækur sem ekki koma út, sem maður fer ekki með til útgefanda. Ef maður temur sér sjálfsgagnrýni og brýnir hana með aldrinum, þá getur maður orðið skárri útgáfa af sjálfum sér, og það er ekki til einskis.