Tónlistarsnillingurinn Robbie Robertson mun aldrei gleymast, mikið og gott efni liggur eftir hann

Robbie Robertson var ágætur vinur Bob Dylans og vann með honum á hátindi frægðar hans frá 1965 til 1974. Hann átti stóran þátt í að fínstilla þá tónlist sem Bob Dylan varð frægastur fyrir á þessum árum sem gítarleikari hans, að vísu með löngu hléi, frá 1968 til 1973. En áhrifin sem hann hafði á tónleikaferðirnar 1965, 1966 og 1974 voru ómælanlega mikil. Bob Dylan var púaður niður af þjóðlagatónlistarnördunum 1965 fyrir að fara úr kommúnistaádeilusöngvum yfir í popp og rokk, skorið á línur til að láta hann þagna á sviði og slíkt, en í staðinn varð hann rokkhetja á pari við stærstu rokkhetjur þess tíma. Stíll hans einkenndist af öskri í léleg hljóðkerfi sumarið 1965 til 1966, en hann öskraði ekki bull eins og sumir aðrir heldur vandaða söngtexta og alvöru ljóð eftir sjálfan sig og gerbreytti tónlistinni, alvöru list komst í tízku, og furðufuglar eins og Andy Warhol nutu enn meiri athygli fyrir vikið. Vegna þess hversu hrátt rokkið var á þeim tíma og hljóðkerfin léleg var þetta frumpönk, en Rolling Stones auðvitað meðal helztu frumkvöðla þeirrar stefnu.

Hver tónlistarmaður myndar stíl sinn og ímynd meðal annars með "sándi", eða "kennihljómi". Kennihljómar Bob Dylans hafa verið margir, því hann er kamelljón sem hefur leikið með mörgum hljómlistarmönnum á ferlinum. Haukarnir (The Hawks) sem urðu the Band um 1968 spiluðu vandaða þjóðlagatónlist og rokkabillý og tónlist sem tilheyrði fleiri stefnum. Þeir spiluðu allir á mörg hljóðfæri og voru færir í því.

Þeir fóru að gefa út eigin tónlist 1968, og samvinnan við Bob Dylan sem kennara þeirra skilaði þessum frábæra árangri, og Robbie Robertson samdi flest lögin þeirra, og reyndist með hæfileikaríkustu lagasmiðum í poppinu, en vandvirkni var einkenni hans frekar en fjöldaframleiðsla. Bob Dylan var nokkurskonar gúrú þeirra og almennur gúrú í Bandaríkjunum og víðar, og er enn.

Robbie Robertson gaf út nokkrar sólóplötur sem allar fengu góða dóma, en langur tími leið oft á milli þeirra og þær eru ekki nema 5 talsins ásamt hljóðrásarplötum fyrir kvikmyndir.

Helzta framlag hans til tónlistarheimsins er án efa viðvera hans í hljómsveitinni "The Band", sem aðalmaðurinn í þeirri hljómsveit og höfundur flestra laganna þeirra.

The Band er talin ein bezta og sérkennilegasta hippahljómsveitin, með tímalausa arfleifð tónlistar sem stenzt ásókn tízkubylgna, vegna þess að hún kom úr sálardjúpi Ameríku sjálfrar, frá því fyrir daga Cólumbusar. Robbie Robertson samdi dulræna texta sem jafnast á við hin beztu ljóð, og inní textana fléttuðust goðsagnir indíána Ameríku, enda var hann af indíánaættum Norður Ameríku sjálfur og tók þátt í þannig baráttu.

Margt annað gefur The Band sérstöðu, til dæmis notkun fiðlunnar og þannig gamaldags hljóðfæra sem voru notuð á nýlendutímanum og í willta westrinu í Bandaríkjunum.

Auk þess voru þarna fleiri góðir lagasmiðir, sem fylgdu þeim stíl sem Robbie Robertson mótaði. Um 1971 hnignaði hljómsveitinni vegna innbyrðis deilna og vímuefnanotkunar sem var algeng meðal tónlistarmanna um þær mundir.

Robbie Robertson var sakaður um einræðistilburði innan hljómsveitarinnar og ekki að ósekju reyndar, en hæfileikamaðurinn Richard Manuel framdi sjálfsmorð 1986, en hann lenti í alkahólisma miklum en hafði sýnt einstaka hæfileika á fyrstu plötunum til lagasmíða, en þeir hæfileikar virtust fara til spillis með sigri vímuefnanna á honum. Rick Danko fór sömu leið of snemma og áttu vímuefni sennilega stóran þátt í andláti hans fyrir tímann einnig, þótt hjartabilun hafi verið um kennt og opinber ástæða. Einnig hann var mjög góður lagasmiður sem aðeins í upphafi ferils hljómsveitarinnar blómstraði en ekki síðar. Að vísu gaf hann út eina sólóplötu 1977 sem fékk þokkalegar viðtökur, og hann gat út í samstarfi við aðra nokkrar vellukkaðar plötur til viðbótar, tónleikaplötur til dæmis.

Fleiri miklir hæfileikamenn voru í The Band, en nú eru þeir langflestir komnir yfir móðuna miklu og sukkið hefur án efa átt mikinn þátt í því.

Robbie Robertson hafði áhrif á mig í átt að náttúruvernd, einhverja dulræna hæfileika hafði hann og miðilshæfileika eins og Bob Dylan, og það skynjaði ég; þótt textar hans fjalli ekki mikið um "græna" umhverfisvernd, slagorð vinstrisinnanna sem ég tileinkaði mér ungur og fór að syngja um dægurlög, þá má segja að sumar vísanir hans í textunum hans komi úr menningarheimi indíána Norður Ameríku, frumbyggjanna þar, þannig að fólk stillist ósjálfrátt til þeirra áhrifa, virðingu fyrir náttúrunni, samkenndar með náttúrunni.

Sem slíkur má segja að Robbie Robertson sé hetja frumbyggja Ameríku, og fánaberi þeirrar menningar, einn af mörgum, en áhrifamikill sem slíkur á síðari hluta 20. aldarinnar.

En hann var líka alþjóðleg popphetja.

Þegar ég var í Menntaskólanum í Kópavogi varð hippamenningin endurreist meðal minna jafnaldra með Jet Black Joe og slíkum hljómsveitum. Þá fór maður að hlusta enn meira á tónlist frá Bítlatímanum og síðar, þótt einnig hafi þær hljómplötur verið mikið spilaðar á æskuheimilinu.

Kannski er hippamenningin sígild, kannski mun hún vakna til lífsins reglulega. Það gerðist einnig fyrir nokkrum árum að unglingar fóru að klæðast slíkum fötum og hlusta á þannig tónlist aftur í stað þess allra nýjasta.

Robbie Robertson látinn

Glaða lundin gefur arðinn, ljóð frá 25. ágúst 2022.

Enginn harmar, iðrast neins,

aðeins hroki, kúgun þín.

Lát þeim líða illa,

lífið nýja, sönnuð villa,

varla ungra valin hilla,

verður daman fín?

Milli sleggju og slæðusteins,

slengist á þig fantagrín.

 

Brúnaþungur barmur, sú,

brotnar salla í, gleðst og fer.

Bentu á glufur, galla,

greyið þarf að reyna, falla,

loksins hverfur synd í salla,

síðast þorir ber.

Löngu horfin tímans trú,

tapið kinda fullljóst er.

 

Fjöldar þramma, þekkja hitt,

því ei kemur saman neinn.

Fordóm vilja ei fæla,

frekar lítið vinna, pæla,

sprautugikkur, spenar væla,

spurning, beygður teinn?

Fátt svo verður frekar þitt,

fælinn hestur gneggjar einn.

 

Ást og friður, aðeins sál,

annars reyndu að skilja þig!

Bergmálshellar blakkir,

bölmóðsdrengir reiðast skakkir.

Færðu hvorki frið né þakkir?

Fésæld, aðeins hnig?

Eigingirnin eignast mál,

aðrir neita að þroska sig.

 

Svikin grey við sár og sorg,

sífra, heimta, missa þrek.

Beinist margt að mörgum,

mönnum, jafnvel hetjum örgum.

Finnast aðrir fyrir björgum,

furðusálir vek.

Berðu aðra turna á torg?

Tapsins vafi, hver er sek?

 

Endurtaktu ekki slíkt,

einn mun styrkjast, minnast þess.

Gefðu á rétta garðinn,

glottir sundur hrokafarðinn.

Glaða lundin gefur arðinn,

góð er hún við fress.

Er svo geðið orðið ríkt?

Aftur vertu kát og hress!

 

 

Helgi Björnsson er hinn íslenzki Mick Jagger

RÚV fagnaði 35 ára afmæli hljómsveitar Helga Björnssonar, Síðan skein sól með þætti um hana í gær. Mitt listamannsnafn í tónlistinni minnir á þetta hljómsveitarnafn, en það hefur þá alveg verið ómeðvitað ef ég var að stæla það, en ég notaði mitt listamannsnafn fyrst opinberlega 1991, en hafði búið það til nokkrum árum áður, Insol, sem þýðir Ingólfur Sigurðsson og lífstefnumannkynin.

Sviðsframkoman hjá Helga er aldeilis frábær og það finnst mér hans mesti hæfileiki. Lögin eru líka býsna góð en textarnir fullþunnir, þótt í þeim séu nokkrir góðir sprettir.

Þetta var skemmtilegur þáttur í gær og farið vel og vandlega yfir feril þessarar merkilegu hljómsveitar. Það væri gaman ef fleiri hljómsveitir og tónlistarmenn fengju svona góða þætti um sig.

RÚV hefur verið að sýna þætti um Rolling Stones, og margir taktar hjá Helga minna á hann, enda er Mick Jagger einn þekktasti rokkari í heimi, og að stórum hluta út af sviðsframkomunni eins og hjá Helga. Mér hefur aldrei fundizt rokkið hjá Rolling Stones nægilega gott, ekki frekar en hjá SSsól, þótt báðar hljómsveitirnar eigi grípandi lög sem hægt er að dilla sér eftir. Ég er reyndar fyrir allskonar rokk, en ekki sýndarmennskurokk með þunnum textum. Ég hef lítið heillast af hljómsveitum á Íslandi síðastliðin 30 ár.

Led Zeppelin finnst mér góð þungarokkshljómsveit, en ekki Deep Purple. Munurinn er textarnir, þeir eru góðir hjá Led Zeppelin, ekki hjá Deep Purple.

En í fyrsta og eina skiptið sem ég fór á tónleika þar sem Helgi Björnsson söng var 17. júní 1985. Þar komu fram Grafík, Gypsy, Mezzoforte og Megas, en með honum spiluðu nokkrir tónlistarmenn. Þessir tónleikar voru eftirminnilegir vegna þess að Grafík átti að vera aðalhljómsveitin ásamt Mezzoforte, en langmest var klappað fyrir Megasi. Þegar tónleikunum var lokið klöppuðu áheyrendur í kannski 10 mínútur og kölluðu taktfast:"Megas! Megas! Megas!" Hann var þá farinn heim og var með ákveðna dagskrá sem hann lengdi ekki. Hinsvegar kom Helgi Björnsson fram á sviðið hálfspældur, og tók aukalög. Þá sagði hann þessa setningu sem lýsti gremju hans: "Gott að eiga svona gamla og góða menn eins og Bubba og Megas!" Já, Megas var aðalstjarna þessara tónleika.

Þá urðu menn heimsfrægir á Íslandi, og lýðurinn trylltist algerlega. Laugardalshöllin var troðfull af unglingum á mínum aldri. Ég var með lítið segulbandstæki og tók upp dagskrá Megasar. Lítið heyrðist í honum vegna þess að fólk talaði í kringum mig á sjálfum tónleikunum, en það sem heyrist er gott, því Megas var í þrumustuði og bandið frábært með honum.

Fyrsta lagið sem hann tók var "Grísalappalísa" í hægri jazzútsetningu, þar sem Jens Hansson fór hamförum á saxófóninn, og þetta var frábær útgáfa af laginu, í alvöru sveiflutakti. Þar á eftir tók hann "Hann á afmæli", (17. júní), um Jón Sigurðsson, lag sem kom ekki út fyrr en 2011 loksins. Það lag þekkti ég ekkert og heyrði aðeins daufan óm í gegnum rosalegan kliðinn í fólkinu, og það heyrist á bandinu, en ég tók yfir sumt, því ég var oft að færa frá einu segulbandstæki yfir á annað, og þá rýrnuðu gæðin enn meira.

Næst tók Megas "Fatlafól" eða "Krókódílamanninn", ég held að fleiri hafi ekki lögin með honum verið, en þetta var þrusurokk sem unglingarnir fíluðu í tætlur.

Hinar hljómsveitirnar náðu ekki upp sömu stemmningu og Megas, rokkið hans Helga Björns var ekki svona hart og hrátt og kröftugt eins og hjá Megasi.

Ég hef aldrei sungið á sömu tónleikum og Helgi Björnsson, en einmitt á Myrkramessunni 1991 þá flutti ég lag og Todmobil með Andreu Gylfadóttur kom fram á sömu tónleikum, en það er ein af þessum hljómsveitum sem urðu vinsælar á þeim árum.

Það er þó merkilegt að alnafni minn, sem er jafngamall og ég er trommuleikari hjá SSsól og auk þess tók ég upp aðra hljóðversplötu mína sem kom út í hljóðveri Hafþórs Guðmundssonar í nóvember 1999, "Hið mikla samband." Hljóðver hans nefndist September. Hafþór Guðmundsson sem átti þetta hljóðver og rak hafði einmitt líka verið að spila með þeirri hljómsveit og fleiri hljómsveitum.

Þegar ég ákvað að gefa út plötuna "Hið mikla samband" 1999 má segja að ákveðið ferli hafi verið á bakvið það. Fyrstu lögin voru samin 1996, og allan þennan tíma bættust við ný lög og einnig fleiri útgáfur af sömu lögunum, mislangar, með mismunandi og breyttum texta eða útsetningum eða lagboðum jafnvel.

Ég bjó til ýmis demó 1998 heima en mér fannst þau ekki nógu góð. Í upphafi ársins 1999 tók ég líka upp meira heima, en ákvað að nota það ekki.

Einfaldar útgáfur af lögunum voru notaðar, svipaðar þessum sem ég tók upp í Fellahelli snemma árs 1998 og svo um haustið 1998, þegar ný lög bættust við, og voru tekin upp alveg fersk þá um haustið.

Upphaflega ætlaði ég að nota þetta sem var tekið upp á ADAT tækið í Fellahelli, en þegar ég hlustaði á það í fyrstu lotunni (sessioninni) hjá Hafþóri í desember 1999 fannst mér það ekki nógu gott, ákvað að taka upp örfáar útgáfur hjá honum til vara. Upptökur fóru fram 18. nóvember 1999, 20. nóvember 1999 og 22. nóvember 1999. Efnið var nú ekki mikið, en þær tökur voru notaðar og gefnar út.

Síðan var hljóðverið bókað næstu vikurnar þannig að erfitt var að finna tíma til að hljóðblanda, en það tókst þó rétt fyrir jólin, og hljómdiskurinn gefinn út rétt fyrir jólin 1999 og komst í Japis og einhverjar fleiri búðir, Skífuna og fleiri. Ég var svo heppinn að hitta mjög drífandi og jákvæðan mann í Japis sem bauðst til að hjálpa mér að dreifa þessu í Skífuna og víðar, það var rokkarinn landsfrægi Pétur Kristjánsson, sem vann við plötuútgáfu og dreifingu hjá Japis um þetta leyti.

Ég passa ekki mjög vel inní hinn íslenzka rokkbransa því ég kann oft ekki textana og syng þá af textablaðinu og er feiminn. Einungis frá 1991 til 1997 kunni ég alla textana mína utanað, en síðan tók við annar lagalisti sem ég kunni ekki, lög um sársaukafull ástarsambönd og slíkt.

Lögin frá 1991 til 1997 voru umhverfisverndarprógrammið mitt eins og ég nefndi þetta oft, "Njóla í Ránar sal", "Visthrun", "Björgunarlag", og fleiri slík, frá unglingsárunum, öll samin frá 1983 til 1990. Þá var ég feiminn og þetta var boðskapur sem ég taldi að allir gætu tekið undir og skilið. Auk þess voru þetta grípandi lög og fólk kunni vel að meta þau, meðal minna kunningja í skólanum og á þessum unglingaböllum.

Megas var ótrúlega góður árið 1985. Þá var hann fertugur og betri en nokkur annar rokkari á Íslandi.

Emanuel Swedenborg, bókin "Himinn og Hel", og fleira.

Ef maður les þessa bók af gaumgæfni verður manni fljótt ljóst að lýsingarnar á Helvíti eiga við um vestræna menningu að miklu leyti.

Höfundurinn lýsir því hvernig djöflarnir í Víti lifa í sjálfsblekkingu, þar sem rangt er þeim rétt og rétt er þeim rangt, og þeir skynja allt á hvolfi við það sem er í Himnaríki, og því steypi þeir (þau) sér niður í Helju.

Ranghugmyndir, geðveiki, hvernig (húmanískt) samfélagið telur fólki trú um tóma vitleysu, og vitleysan verður haldreipið sem fólk lifir fyrir. Peningar, völd, trúin á efnisheiminn og ekkert andlegt eða yfirnáttúrulegt, þetta einkennir samfélög á helstefnubrautinni, eins og vestræn menning er og verður æ meira.

Hér eru fáeinar tilvitnanir í bókina:

"Allir vita að heiðingjar jafnt og kristnir menn lifa siðrænu lífi, og margir af þeim betra lífi en kristnir."

"Að hinir heiðnu jafnt og hinir kristnu frelsist, getur hver séð, sem þekkir hvað það er sem myndar himnaríki í manninum; því himnaríki er hið innra með manninum, og þeir sem hafa himnaríki innra með sér fara til himna."

Náungakærleikurinn er það sem Emanuel Swedenborg metur dýrmætast af öllu og að elska Guð, sem hann telur Sannleikann, að öll sannindi komi frá Guði. Ég get tekið undir það. Þetta er mikil og mannbætandi speki sem er því miður á undanhaldi í nútímanum.

Í Ásatrú er gert ráð fyrir hefndarskyldunni, en þar er þó einnig kærleikur, bróðurþel og slíkt. Guðirnir eru fyrirmynd í kærleika og gæzku en tröllin víti til varnaðar fyrir grimmd og heimsku. Svipað og í Ásatrú er í Tórunni Lögmálið, auga fyrir auga og tönn fyrir tönn. Þó lætur hinn trúaði Guð hefna fyrir sig, en samt skal gjalda keisaranum það sem keisarans er, svo gert er ráð fyrir mannlegu réttarfari einnig.

Hefndarskyldan innan Ásatrúarinnar byggist á reglum þeirra guða sem eru guðir reglna og laga, og Týr er auðvitað æðstur þeirra.

Án hefndar hættir samfélagið að virka, því þá verður óréttlætið löglegt. Nokkuð sem einkennir nútímann. Þó er gert ráð fyrir fyrirgefningu í Ásatrú. Það er þannig að fólki er í sjálfsvald sett hvenær réttlætinu er fullnægt, með mannvígum eða fébótum eða hvoru tveggja, en í góðu samfélagi kemst á slík sátt.

Í þessum pistli ætla ég ekki að bera saman krossfestingu Krists og hina frægu dvöl Óðins á Aski Yggdrasils, en það væri fróðlegt að fjalla um það síðar í sérstökum pistli, eða fleiri en einum. Óðinn er nefnilega aðalguðinn í Ásatrú eins og Jesús Kristur er sá sem skiptir einna mestu máli í kristninni. Eða öllu heldur, sú tegund af Ásatrú sem við þekkjum úr Eddunum okkar gerir Óðin valdamestan innan Ásatrúarinnar.

Það er ýmislegt rangt í bók Swedenborgs, en það er líka fjölmargt rangt í Biblíunni, viljandi eða óviljandi. Ekki veit ég hvort rétt sé að nefna eitthvað af því hér.

En kærleikurinn er umfjöllunarefnið hér, og fyrirgefningin. Náungakærleikurinn er stórt og mikið atriði og kannski tekst flestum að tileinka sér hann, en upp að hversu miklu marki, og leyfir samfélagið það? Nei, ekki endilega þegar kapítalismi og gróðahyggja er fyrir mestu, samkvæmt almenningsálitinu.

Samkvæmt bók Swedenborgs er sumum ætlað að fara til Helvítis og öðrum ætlað að fara til Himnaríkis, og samkvæmt skipunum eða vilja Drottins, að því er virðist. Því ber þetta keim af fyrirhugunarkenningu Kalvíns, sem er nú umdeild svo sem og ekki talin rétt af nema sumum, og verk Kalvíns mjög umdeild í mannkynssögunni.

Þó er eins og Swedenborg geri ráð fyrir frjálsum vilja mannsins og fjallar um hann, og þetta svigrúm er kannski ástæðan fyrir því að hann ritaði bækur sínar, til að hvetja fólk til að velja rétt og bæta sig, bæta ráð sitt.

Algóður og alvitur guð veit hvert hver og ein manneskja fer. Í Ásatrúnni er þessi almáttugi guð Týr, ég er um það bil alveg viss um það, oft nefndur hinn almáttki Ás einnig.

Það er hægt að misskilja söguna um Tý sem setti höndina í gin úlfsins. Sumum finnst hún ekki lýsa almætti og alvizku Týs, en það er misskilningur.

Sannleikurinn er sá að hvert mannkyn, hvert mannsbarn sér Tý með sínum eigin augum. Einar Pálsson skrifaði í bókum sínum að hægri höndin hafi verið kvenhöndin, sem Týr missi í kjaft úlfsins. Einnig komst hann að þessari niðurstöðu, að Týr hafi jafngilt Jahve, Jehóva, innan kristninnar.

Þar af leiðandi væri feðraveldið ríkjandi en ekki jafnréttið, því kvenhönd Týs væri í Helju, en síðan í Ragnarökum yrði jafnrétti komið á, þegar Helvíti myndi opnast með femínismanum.

Þannig er það hringrásin sem oft gildir innan heiðinna trúarbragða.

En í Ásatrúnni velur hver og einn sér goð til að trúa á, guð eða gyðju. Þar af kemur kærleikurinn og mátturinn, en einnig tyftunin, ef svo ber undir, eða frá tröllum, jötnum eða þursum.

Samfélögin voru mjög vel skipulögð til forna, og Hannes Hólmsteinn Gissurason hefur fjallað um það í merkilegum pistlum hvernig lýðræðið átti uppruna sinn innan norrænna og germanskra samfélaga. Ég er honum algjörlega sammála um það.

Hvernig förum við þá með þennan arf þegar við töpum fyrir þeim sem fjölga sér meira en innfæddir íbúar Norðurlandanna?

Við því er kannski ekkert auðvelt svar. Breytingar eru að verða, og kannski er Vesturlöndum ætlað að tapa fyrir Miðausturlöndum, Asíu og Afríku.

Ef femínisminn er Satan, þá er það ljóst að slíkt tap er óhjákvæmilegt, með útrýmingu þeirra sem aðhyllast slíkt.

Við erum tröllabeita. Ekki mun ég útskýra það nánar.

En kærleikann má finna í flestum trúarbrögðum. Það fer eftir hverjum og einum hversu mikið er af kærleika. Stundum myndast þvergirðingar í (ó)menningunni sem stöðva flæði ástar og kærleika, stundum eru þær sýnilegar en ekki alltaf.

Rán um hábjartan dag (5. ágúst 2023) fær einnar mínútu frétt í kvöldfréttum RÚV en fjölmargar erlendar fréttir sem varða landsmenn lítið sem ekkert fá 5 mínútur.

Ég bjóst við að fréttir um Íslendinga að skemmta sér um verzlunarmannahelgina tækju allt plássið í kvöldfréttum þetta laugardagskvöld á RÚV og Stöð 2, en fréttir frá útlöndum tóku nær allt plássið. Það er eins og Ísland sé ekki lengur til þegar fréttafólk er annarsvegar.

Örstutt frétt á RÚV í miðjum kvöldfréttatímanum sem hefði áður verið fyrsta frétt á ÖLLUM fréttastofum, tímaritum, sjónvarpsstöðvum, útvarpsstöðvum. Sú frétt fjallaði um vopnað rán um hábjartan dag, ungir menn á vespu sem ógnuðu fólki með hníf og rændu af því peningum, en voru handsamaðir síðar um daginn og mestallt þýfið fannst.

Ísland var friðsamlegt land mjög lengi. Það er eitthvað nýtt að verið sé að ráðast á venjulegt fólk og ræna það peningum og ógna með hnífi eins og það sé lítið mál.

Það sem er jafnvel enn meira sláandi er áhugaleysið á RÚV og Stöð 2 yfir þessu og víðar.

Það er hvorki nýtt að vopnuð rán séu framin á Íslandi eða ofbeldisverk eins og morð eða líkamsárásir séu gerðar, en það hefur hingað til þótt svo sjaldgæft að því hefur verið slegið upp sem fyrstu frétt einatt, en ekki að þessu sinni og það kemur manni á óvart.

Hvað er að gerast með fréttamennina? Erum við orðin samdauna alþjóðlegri þróun eða hvað?

Annað er mjög sláandi við þetta og það er að þjóðerni árásarmannanna er ekki gefið upp. Það gefur ákveðnar vísbendingar og fólk fer að gruna að það sé gert af ásettu ráði.

Nú orðið er alltaf tekið fram:"Árásarmennirnir voru íslenzkir" ef árásarmennirnir eru af norrænum uppruna, en áður var alltaf tekið fram ef það var öðruvísi.

Nú þegir RÚV ef ekki er um íslenzka afbrotamenn að ræða svo geta má í eyðurnar að þögnin merki kannski minnihlutahópa.

Ef ástæðan fyrir þessu er vímuefnatengdir glæpir þá er það einnig vísbending um að helstefnan í þjóðfélaginu sé orðin meiri en áður.

Fólk setur þetta í samhengi við ástandið í Svíþjóð og víðar, þar sem alþjóðavæðingin er allsráðandi. Það er svo sem alveg vitað að Ísland fylgir svipaðri stefnu og Svíþjóð í flóttamannamálum, og í Svíþjóð hefur það valdið stórskaða og er frægt útum allan heim hvernig ástandið er orðið í því landi. Það verður þó að taka það fram að þetta eru vangaveltur vegna skorts á upplýsingum í fjölmiðlum. Þegar þögn ríkir um þjóðerni eða ástæður eða frekari lýsingar koma getgátur. Að setja þó fréttir ekki í samhengi er þó ákveðin fölsun sem er ákveðin tegund af falsfréttum.

Innfæddir menn eða ekki, það hefur verið viðurkennt af afbrotafræðingum og þeim sem starfa við þetta að óvenjumikið hefur verið um ofbeldisverk og glæpi á þessu ári.

Það er ólíkt mikilvægara fyrir landsmenn að komast að ástæðunum fyrir því heldur en að velta sér uppúr því sem ekki er hægt að breyta í útlöndum.

Ekkert er fjallað um nauðganir á þjóðhátíðum enn sem komið er. Það var fastur liður að fréttatímarnir væru fullir af slíkum fréttum fyrir nokkrum árum. Ætli Stígamót og slík samtök séu búin að kveða þá glæpi í kútinn?

En hvernig stendur á því að íslenzkar fréttir fá svona lítið pláss? Varðar okkur ekkert um hvað er að gerast á landinu?

Ein líkamsárás og ljótt slys

Af hverju ætti ég að fermast? Ljóð frá 11. martz 1984.

Þetta er æskuverk, en merkilegt samt. Ég fermdist um þetta leyti.

 

Af hverju ætti ég að fermast?

Uppá gjafirnar!

Einhver Kristur á krossi

krankar ekki gellurnar.

 

Amma getur átt það

og afi - í sál og trúað,

en Kristur á krossi ekki getur

kröfur míns samtíma brúað.

 

Ég efast - það er eðli mitt.

Ég átti þó barnatrú.

Einhver góður guð í skýjum

við gríðarmikla brú.

 

Skeggjaður, gigtveikur greyið,

góður en stundum harður,

alltaf í garðinum að skamma ungbörn sín,

ef ekki fannst þar arður.

 

Mín kynslóð kann ekki við guð,

karlinn er orðinn gamall.

Skapvondur, pirraður perri

sem pínir menn og konur og börn og stundar svall.

 

Þau hlusta á Duran Duran

eða danstónlist, sumir á Wham,

en Bob Dylan bara fyrir mig

og Bubbi, Megas, ekki djamm.

 

Í aldingarðinum Eden

enginn má traðka á plöntum

og bara éta ávexti

sem einræðisherrann gefur og leyfir að fá með skipunum.

 

Aumingja Adam var skammaður

og Eva - og rekin út

fyrir að fá sér epli

forboðin - æ hvílík sút!

 

Ræktaðu þá gamli guð

góðu ávextina þína

fyrir útvalið eðallið

en ekki bræður mína.

 

Utangarðs menn allir sig fíla

og enginn Jesús Kristur því breytir.

Menn brjóta bara meira af sér,

og boðorð hver fólk þreytir.

Fortíð talar, ljóð frá 15. ágúst 2022.

Ef sú mikla ást var raunar

ekki þegin, veslings fólkið dæma sig.

Upp ég vildi öllum hliðum

einmitt ljúka, gaf þar dæmin til.

Föðurland hafnar þér, heift með svo launar,

herrann þó veit og enn gefur þau skil.

Fortíð talar, dæmin dýru,

dafna fráleitt spilltu blómin, hýru.

Oft er glott hvar engin mannúð býr.

Aðeins barn á týndum miðum.

Hertu heim og þig!

Herrann æ er sterkur, nýr!

 

Sá er getur séð það gildi

sóar ekki talentunum, nýtir þær.

Svartur verður hlýðinn heimur,

hundum liggur undir, eins og þá.

Gullkálfar skínandi, geð sem ei vildi,

græðgin svo spillandi, allt kann að smá.

Auður fannst, en af þeim missti,

ekki skildir, hunza vannst, sá fyrsti.

Ráðsfrú glottir, þykist lemja líf,

allt er henni fyrir seimur!

Enn í auð sinn nær!

æ það grimma svikavíf!

 

Satan oft því saklaus virðist,

segist vinna reglum eftir, hjálpa þér.

Vinsæl skrípi veiða fjöldann,

verða himpigimpi, tæliblóm.

Fullyrðing verunnar frelsinu í yrðist,

fallega lífið sjálft talar fram dóm!

Fortíð vitnar, framtíð líka,

falið margt, en hræðist valdsins klíka!

Valdakvendi vilja hlekki enn.

Vissan aftur birtir skjöld þann!

Allt í bók lífs er,

ættu það að vita menn!

Valdafíkn í sinni tærustu mynd

Meghan er ekki nóg að hafa nælt í Harry Bretaprins. Hún vill koma sér í mjúkinn hjá Biden Bandaríkjaforseta eða ná frama í Hollywood. Hún er af þessari kynslóð femínista og Metookvenda sem hafa lært að ÉG, ÉG, ÉG sé guð almáttugur, allt sem skipti máli.

Þetta er þveröfugt við hinar göfugu konur feðraveldisins sem fórnuðu sér fyrir fjölskylduna og föðurlandið.

Góðgerðarmál eru mál egósins, til að safna stigum í hið útblásna egó sem nær utanum jörðina, það er svo stórt. Offitan er bönnuð, ekki í tízku, en ekki hin andlega offita, egóisminn.

Fengu ekki far heim með flugvél Bandaríkjaforseta

Grillun mannkynsins og jarðarinnar er ekkert grín

Þegar ég las pistil Geirs Ágústssonar 29. júlí fannst mér ég meiri vinstrimaður en hægrimaður og þessi orð:"Það eru því mikil gleðitíðindi að enn einn fundur umhverfisráðherra og annarra talsmanna umhverfis hafi farið út um þúfur, ekki skilið neitt eftir og orðinn að minningu einni."

Varla get ég verið meira ósammála en þessu.

Í þessum pistli finnst mér Geir - sem ég oft er sammála og tel hann færan um að rita góða pistla oft - hafa farið útí málflutning gegn náttúruvernd sem ekki er réttlætanlegur, sem lýtur lögmálum lýðskrumsins - til að fá hrós frá öðrum hægrimönnum, en innihaldið sé rýrt og vart réttlætanlegt.

Ég hafði ekki geð í mér til að koma með ósammála innskot eða athugasemd eins og Vagn gerir, því mér fannst sannfæring hans (Geirs) slík að það hefði ekkert haft uppá sig.

Alveg finnst mér það fáránlegt að halda því fram að heimurinn þurfi að óttast takmarkanir á notkun jarðefnaeldsneytis en ekki mengunina og hamfarahlýnunina! Þarna finnst mér hann alveg snúa þessu á hvolf!

Fyrir iðnbyltinguna þurfti mannkynið ekki að aka bílum eða sigla skemmtiferðaskipum eða fljúga flugvélum. Ég hef haldið því fram að eina ráðið til að sigra mengunina sé að fara til baka, banna hátæknina og notast við hið einfalda, fyrir iðnbyltinguna. Þetta er eins og fara með fíkniefnasjúkling í afvötnun, að kenna mannkyninu öllu að hætta að nota jarðefnaeldsneyti.

Vonsvikinn eftir loftslagsráðstefnu

Er Samfylkingin eini öfgalausi flokkurinn að mati 28% landsmanna?

Heimildin er með frétt í dag sem tekur alveg púlsinn á pólitíkinni í dag. "Stuðningur við ríkisstjórnina heldur áfram að minnka", er heiti hennar. Það sama kom fram í RÚV í kvöld, og í Gallupkönnun, þeirri nýjustu.

Þessi ríkisstjórn hefur reynt á alla flokkana, nema kannski Framsókn, sem er opinn í báða enda eins og áður. Þessi ríkisstjórn ætti að heita Taugastríðsstjórnin. Það eru Sjálfstæðismenn og Vinstri grænir sem taka hverjir aðra á taugum í henni og landsmenn með.

Sjálfstæðisflokkurinn er með 21%. Bjarni Benediktsson segir að það sé út af breyttu stjórnmálalandslagi og fleiri flokkum, en hvort kom á undan hænan eða eggið, lélegri Sjálfstæðisflokkur eða lélegra fylgi?

Vinstri grænir eru varla með lífsmarki, með 6.1% fylgi, vinir og vandamenn styðja flokkinn og eitthvað arffast fylgi frá Alþýðubandalaginu.

Sjálfstæðisflokkurinn er auðvitað ódrepandi fyrirbæri eins og Framsóknarflokkurinn, þetta er í Íslendingagenunum að kjósa þessa flokka. Samt, þótt þessir flokkar séu kannski ódrepandi gætu þeir orðið krónískt litlir flokkar ef of langt er farið frá grunnstefnunni og almenningur fyrirgefur það ekki.

Hin raunverulegu tíðindi eru að sigurvegari skoðanakannanna undanfarinna mánaða er Samfylkingin. Sú samkunda er kannski öfgalaus eins og ég velti fyrir mér í fyrirsögn pistilsins.

Þá vaknar spurningin með Evrópusambandið. Ég geri mér grein fyrir því að sannfærðir andstæðingar þess eru í minnihluta eins og sannfærðir Evrópusinnar eru líka. Flestir eru mitt á milli, kannski, næstum því fylgjandi, ef hægt er að græða á því, heldur óspennandi samt að þurfa að lúta erlendu valdi enn meira, held ég að almenningur sé þannig þenkjandi um Evrópusambandið, eins og ég kannski.

Mér finnst Evrópusambandið prýðileg hugmynd á blaði eins og kommúnisminn, en framkvæmdin eins og Sovétríkin.

En ég held að Samfylkingin fljúgi með himinskautum í vinsældum vegna þess að Kristrún Frostadóttir er ímynd hins öfgalausa Íslendings, hún er ímynd hinnar heilbrigðu og góðu konu, sem er hagsýn að auki, flestir Íslendingar virðast á því að hún sé frekar góð fyrirmynd en bitrar öfgafemínistarauðsokkur.  Það er mjög leitt ef okkar forsætisráðherra er fallin í þann flokk, úr flokki vinsælastu stjórnmálakonu landsins. Vinsældir Kristrúnar Frostadóttur segja mikið um það að fóstureyðingastefna Vinstri grænna er að tapa en fjölskyldumanneskjan Kristrún að sigra og Samfylkingin, hennar flokkur.

Vinstri grænir hafa einnig verið andlit hinseginleikans, með einn slíkan ráðherra innanborðs og yfirlýsingar og áherzlu á þennan málaflokk, ekki svo litla.

Það er annað sem gerir Kristrúnu Frostadóttur elskaða og virta af landsmönnum, en það er sveigjanleikinn hjá henni, að gefa þær yfirlýsingar að hatur á sjálfstæðismönnum muni ekki standa í vegi fyrir samstarfi í framtíðinni, og að innganga í Evrópusambandið sé ekki númer 1, 2 og 3.

Þarna sér almenningur nefnilega stjórnmálaflokk þroskast með nýjum formanni og fólk kann vel að meta það.

VG hefur tekið á sig þann kross að forherðast í vinstrimennskunni sem úreldist hratt.

Núverandi ríkisstjórn er hryggðarmynd og það sýna skoðanakannanir sem sýna sífellt minnkandi fylgi hennar. Sjálfstæðismenn vilja halda í þá ímynd að þeir séu traustir og slíti ekki samstarfi þótt á móti blási. Kannski eru þeir að veðja á réttan hest, það kemur í ljós þegar næst verður kosið, hvort sem það verður í haust eða eftir tvö ár.

Enn stendur mín spá sem ég setti fram fyrr í vetur að næsta ríkisstjórn verður sennilega Samfylkingin og Sjálfstæðisflokkurinn eða Samfylkingin, Píratar og Vinstri grænir.

Ég er ekki viss um að sjálfstæðismenn séu að gera sjálfum sér gagn með því að hanga lengur í þessari ríkisstjórn. Ef þeir verða komnir niður í 15% fylgi eftir tvö ár, þá er í kortunum næsta ljóst að við fáum "hreina vinstristjórn" númer 2 næst, eins og Jóhönnustjórnin var 2009.