Truer Bond, ljóð frá 19. október 2019.

Saw the holy, cuddling cow,

came to win and not to boast.

Riding high on riddled ghost,

repel them in clothes so torn.

Forever forlorn.

Frame me not, just love me now!

Babies then are born,

bitter in the corn.

Palace of your dreams is dying,

dear one, here the baby crying!

Fog is flying...

feel like nothing's gained, but lost.

Gave it all then killed by other's cost.

 

Hoping for the happy get,

here no more and don't they say?

Take it bad if tamed that way,

took me while to see you bare.

Soul is then seen there!

Someone kissed is in your net.

Friendship good so fair,

feels like something rare!

Kind she wasn't, lost the learning,

like the first that I was yearning.

Brittle, burning!

Bollix, who's the soulful mate?

Next time someone might come lost and late.

 

True love, you can't tame the crowd!

Take it that way, drink the wine!

Thought you were so fat and fine,

further on the path it dawned,

Spinning there, just spawned,

speaking until he came out.

Growing good and awned,

grains of truer bond.

Other girls are always better,

if you'd like to feel much wetter.

So go and get her!

Grazing still, the perfect house.

Missing romance, more than just a spouse.

 

Bollix:Klúðra.

Góðar fréttir að Jón Gunnarsson verði aðstoðarmaður Bjarna Benediktssonar, og talið að það tengist því að Sjálfstæðisflokkurinn nái aftur vopnum sínum og ógildi verk Svandísar Svavarsdóttur sem fara helzt gegn grunngildunum

Mér finnst þessi frétt breyta öllu um endurreisn Sjálfstæðisflokksins. Nú get ég kannski tekið undir það að Bjarni Benediktsson sé trúverðugur í að reisa við fylgi flokksins. Þetta er þó aðeins eitt skref af mörgum.

Ef skoðuð er stjórnsýsla Svandísar Svavarsdóttur, þá er það mín skoðun að hún hafi til að bera hæfileika sem stjórnmálakona, því hún kom firna mörgu í gegn sem er andstætt stefnu Sjálfstæðisflokksins en í anda stefnu kommúnista, Vinstri grænna.

Þegar lögin hennar voru samþykkt um rýmra leyfi til fóstureyðinga, þá var það gert á miðju kjörtímabilinu og í skjóli þeirrar fullvissu að Sjálfstæðismenn væru hræddir um að hótun um stjórnarslit lægju þar til grundvallar, og að þeir yrðu að gefa þetta mál eftir til að koma sínum málum í gegn. Slíkt var stjórnkænska af Svandísi, að koma með mjög erfitt, stórt og umdeilt mál í gegnum þingið á hápunkti fyrra kjörtímabilsins, þegar allir máttu vita að þetta var þvingunaraðgerð af hennar hálfu, af sama tagi og er leyfileg í stjórnmálum, hrossakaup, að láta eitthvað af hendi fyrir eitthvað annað.

Atkvæðagreiðslan um þetta þungavigtarmálefni sem klauf flokkana án þess að úr yrðu stjórnarslit árið 2019 hún var merkileg og söguleg fyrir margra hluta sakir.  Auðvitað klauf þetta mál flokkana, því allir vissu að gremjan svoleiðis sauð í sjálfstæðismönnum að það hálfa hefði verið nóg.

Venjulegir flokksmenn í Sjálfstæðisflokknum greiddu atkvæði með frumvarpi hennar, en Bjarni sjálfur, formaðurinn á móti. Það taldi Svandís bera vott um almenna samstöðu, en öllu heldur er miklu réttara að segja þannig gerast kaupinn á Eyrinni þegar hrossakaupin eru uppá sitt bezta og ljótasta!

Bjarni sýndi þarna þann styrk sem hann sýndi núna nýlega þegar hann sprengdi stjórnina. Hann sýndi þessa einstöku forystuhæfileika sem gætu nýzt honum vel til að endurbyggja og endurskipuleggja flokkinn, ef vel gengur í kosningunum í lok nóvember.

Bjarni vissi það að þetta myndi ekki sprengja stjórnina 2019, heldur sýndi þetta að hann lætur ekki bjóða sér hvað sem er. Aðrir vildu ekki rugga bátnum og kusu því með, og gegn sannfæringu sinni kannski flestir.

Stjórnkænska Svandísar fólst í að hafa kjark til að vinna málið vel og að hafa vissu fyrir því að hvorki framsóknarmenn né sjálfstæðismenn myndu þora að fella þetta á þessum tímapunkti, þegar þeir vildu halda saman stjórninni, þótt í raun væri þetta gegn þeirra sannfæringu.

Ákvarðanir hennar í hvalveiðimálinu hafa verið kenndar við allt annað en stjórnkænsku, bæði klaufaskap og að hafa ekki hugsað það neitt til enda, heldur vonað að hlutirnir myndu reddast, sem varla er hægt að kalla að hafi gerzt.

Með því að fá Jón Gunnarsson sem aðstoðarmann er Bjarni Benediktsson að reyna að smala aftur hjörðinni saman, og smala saman íhaldsfylginu. Hann veit þó sennilega að fólk sem telur sig hafa fengið rýting í bakið á erfitt með að treysta þeim sem telja hafa framkvæmt slíkt.

Mér lízt ljómandi vel á þetta. Þótt ég sé umhverfisverndarsinni tel ég hvalveiðimálin föst í móðursýki Hollywoodkvikmynda og kreddukommúnisma fyrri áratuga, og nú síðast er það að frétta utan af heimi að Paul Watson gæti orðið framseldur til Japans þar sem dómur bíður hans. Grænfriðungar eru uggandi, því það setur blett á mannorð þeirra, og rétt eins og Metoomálin, þá snúast umhverfismál og flest önnur mál í pólitík núorðið um ímyndarstjórnmál, ekki sannleika eða réttlæti, nema það sé til að efla dyggðaflöggun og fá auknar vinsældir kjósenda.

Sumir halda kannski að þetta snúist bara um hvalveiðar, en það er alrangt. Þetta snýst um ímynd Sjálfstæðisflokksins, hvort hann er barinn rakki eða húsbóndi á heimilinu, sem er Ísland allt.

Ég skil nú hvílík snilld það var af Bjarna að rjúfa þingið. Hann hafði eitthvað í huga sem nú er að koma í ljós. Og kannski voru skýringar Þórdísar Kolbrúnar réttar að einhverju leyti, að ekki hafi það verið ætlunin að koma þessum ágætu mönnum úr flokknum, Jóni Gunnarssyni, Ásmundi Friðrikssyni, Birgi Þórarinssyni og Brynjari Níelssyni. Kannski eru þau farin að sjá að þau njóta krafta og hæfileika þessara manna.

Stjórnmál snúast um vald á endanum, þau snúast um að hrinda stefnunni í framkvæmd, og þannig að endanlegar og verulegar breytingar verði á samfélaginu sem ekki ganga til baka.

Bæði hafa Vinstri grænir og Sjálfstæðismenn upplifað það í Katrínarstjórninni að hrossakaupin hafi verið afleikur, þótt sitthvað hafi fengizt hafi meira tapazt.

Flokkar stækka þegar sannfæringargrundvöllurinn á bakvið þá eflist og verkin tala sínu máli sem liggja eftir pólitíkusana, og ef sá vitnisburður er ekki of umdeildur. Sá sannfæringargrundvöllur eflist þegar fram koma leiðtogar sem með hæfileikum ná stjórn á atburðarásinni.

Ég keypti bók á nytjamarkaði fyrir nokkrum dögum, vegna þess að ég þekkti höfund hennar, E.J. Stardal. Bókin heitir "Byssur og skotfimi" og kom út á vegum bókaútgáfu Guðjóns Ó. 1969, árið áður en ég fæddist.

Auðvitað var Egill mér fyrirmynd, eins og Ingvar bróðir hans afa og fleiri góðir menn. En af því að þessi bók fjallar um málefni sem hafa fallið í skuggann hin síðari ár á Íslandi vegna mikilla áhrifa kommúnista, femínista og slíkra, þá finnst mér rétt að fjalla um hana í þessum pistli sem fjallar um svipuð mál.

Egill Stardal var höfðingi heim að sækja, og einn af þessum mönnum sem í minni barnæsku voru glæsimenni og fjölfróðir, og hann var eins og Ingvar Agnarsson bróðir hans afa, rithöfundur og með fjölbreytta hæfileika, fróður um svo margt, og maður hlustaði af andakt þegar hann talaði, en barnæskan geymir svona minningar sem móta persónleikann hjá manni, þótt maður hafi ekki þekkt hann nema sem fjarlægan mann í föðurfjölskyldunni, en áberandi samt, með sterkan persónuleika.

Sjálfstæðisflokkurinn var breiðfylking og stærsti flokkur landsins þegar svona menn blómstruðu. Sjálfstæðisflokkurinn verður að mínu mati aldrei aftur stærsti flokkur landsins, nema hann endurreisi þessa gömlu og góðu tíma, hvorki meira né minna.

Gárungarnir segja að með þessu sé Sjálfstæðisflokkurinn einsmálsflokkur, Hvalveiðiflokkurinn!

Nei, það er auðvitað einföldun. Rétt eins og fóstureyðingamálið hennar Svandísar ruddi brautina fyrir áhrifum Vinstri grænna og yfirgangi þeirra, þannig er þetta hvalveiðimál að opna á þann möguleika að almennt styrkist sjálfstæðisstefnan og það er nú svo margt sem fylgir henni.

 

Jón Gunnarsson kominn í framboð

Viljum við breytingar eða stöðnun? Lýðræðisflokkurinn boðar breytingar en ekki VG, sem stóð fyrir stöðnun í 7 ár.

Lýðræðisflokkurinn mælist með rúm 1% en Vinstri græn með rúm 2%. Hvernig hegðar fjölmiðlafólkið sér? Fær Lýðræðisflokkurinn jafn mikla athygli og hinn löngu útbrunni flokkur, Vinstri grænir? Nei. Fjölmiðlafólk er í afneitun. Það sést með því að athyglin er á botnfrostnum flokknum VG. Fjölmiðlafólk vill því að það verði engar afleiðingar af (mis)gjörðunum í pólitíkinni, að sömu óhæfu pólitíkusarnir megi riðlast á fólkinu endalaust.

Ég skil ekki þessa athygli sem Vinstri grænir fá. Þeir eru fortíðin - hvað sem verður eftir 4 ár, ef þau tóra svo lengi og leysa ekki flokkinn upp, sem væri kannski bezt.

Nú er reynt að punta uppá flokkinn með skrautfjöðrum, og Katrín Jakobsdóttir á að verða ein helzta skrautfjöðurin! Þetta er aumkunarvert.

Lýðræðisflokkurinn hinsvegar sem fær litla sem enga athygli er gullið í þessari kosningabaráttu sem á vonandi eftir að skína með mikið fylgi, ef ekki núna þá síðar.

Vill fólk láta mata sig? Vill fólk láta fjölmiðlafólkið mata sig og segja sér fyrir verkum með óbeinum auglýsingum af þessu tagi?

Sjálfstæðisflokkurinn mætti alveg minnka niður í 5%. Það myndi kannski kenna Bjarnabófaklíkunni eitthvað.

Ef fólk vill fá flokk sem stendur fyrir gildi Sjálfstæðisflokksins, þá er rétt að kjósa Lýðræðisflokkinn, Flokk fólksins eða Miðflokkinn.

Listar VG í Reykjavík: Katrín skipar heiðurssæti

Hnignun Vesturlanda - margar birtingarmyndir

Við höldum kannski flest að framfarir séu stöðugar og ekki verði afturför í okkar heimshluta. Við höldum kannski að gæðakröfum og hreinlætiskröfum geti ekki hnignað hér á Vesturlöndum. Samt hef ég persónulega smakkað á varningi sem er misferskur þar sem stórar keðjur eru selja skyndibita. Mér finnst það jafnvel orðið algengara á allra síðustu árum.

Ein kona í brekkunni á æskuheimili mínu sem var vinkona ömmu og er nýlátin hún var mjög kröfuhörð með þetta og kvartaði við starfsfólk ef hún var ekki ánægð. Ég veit um fleira fólk af hennar kynslóð sem kvartaði oft, og ég er hræddur um að margir af yngri kynslóðinni kvarti ekki heldur beini viðskiptunum annað.

Því miður er það svo að þetta er eins og með ríkið, það getur leyft sér að slaka á gæðakröfum eða að vera með lélega þjónustu á sumum sviðum, þar sem fólk er ekki nógu voldugt til að hafa áhrif, og á fólk er ekki hlustað.

Þegar alþjóðlegar mætvælakeðjur eins og aðrar keðjur eru orðnar mjög stórar, þá getur það gerzt að gæðum fari hnignandi. Til dæmis bara ef harka í eftirliti minnkar, og upp komi jafnvel sú sparnaðarstefna að nota hráefni sem ekki fullnægja ýttustu gæðakröfum.

Neytendur þurfa alltaf að vera á tánum og á varðbergi. Verkalýðsfélög og lífeyrissjóðir eru heldur ekki fyrirbæri hafin yfir gagnrýni, við þekkjum það hér á Íslandi.

Ég tel raunar hentugast að mikið sé um smá fjölskyldufyrirtæki en ekki risakeðjur, því þá hvílir ábyrgðin á einstaklingum, og minna er um reglur og tengiliði þar sem tjáskiptin týnast og undarlegir hlutir gerast, viljandi eða óviljandi, vegna spillingar eða samskiptaleysis.

Einn látinn eftir skæða E.coli-sýkingu á McDonald's

Megnar einhver?, ljóð frá 9. október 2020.

Eins vélar áfram ganga,

allt það mennska hyggur þó,

nemur skilur, elskar ætíð

annað mig samt sló.

Veiti aðeins eftirtekt,

að yndi kannski býr,

þar sem árin öðru týndu,

einhver gæti brotizt nær svo skýr.

Legg á djúpið, leiðinn er

líka að bíða og skaði.

Eitthvað þar er einhversvert,

alveg tætt hjá blaði.

Þegar hún svo minnir mig

á mætar hreyfingar,

amma þar í eldhúsinu,

allar þokkafullar.

 

Eins og verði ungur sérhver

aftur, skipuleggi margt.

Sjaldgæft kannski, gæfan góða,

getur tapað vart.

Eins og hending ef hún finnst,

uppi fátt ég læt.

Gott að eiga gleðidrauma,

girnast eitthvað, hana kannski er bræt.

Veit ei hvort það verður mitt,

víst er rétt að hika,

láta tímann leiða það

í ljós, svo kemur vika.

Yngri kannski, ýmislegt

ætti að virka þó.

Vil ei bara eitt sem er

ekki að fullu nóg.

 

Einmitt þegar eitthvað lokast

opnast veröld smá og stór.

Vísar stúlkur, varla aldnar

vilja drekka bjór.

Veit hún að ég vil svo margt?

Víst ei segi neitt.

Einsemd mín er augljós kannski,

elska vil ég kannski þessa heitt.

Aldursbilið brúa þær

bara ef þær vilja.

Þessi er svo þrifleg, sæt,

þarf ei mitt að hylja.

Missir, tap og mæða öll,

megnar einhver því

hér að ýta alveg frá,

og elska himins ský?

 

Spáin um friðarleiðtogann sem kemur frá Íslandi gæti átt við Ástþór Magnússon

Bricsfundurinn í Kazan 22.-24. október, núna þessa dagana fær minni athygli en vert er. Þó sýndi RÚV frá honum í tíufréttum í gær og markverð orð Xi Jinping Kínaforseta vöktu alveg sérstaklega athygli mína, og einnig það sem Pútín sagði reyndar. Maður þarf ekki að vera Rússasleikja þótt maður sé ekki sammála meginstraumnum í skoðunum á Rússum.

Pútín talaði eins og Vesturlönd væru hættuleg og óstöðug, og að Rússar væru að verða leiðandi í því að bjarga heiminum frá hættum og ógnum. Eða með öðrum orðum, Pútín talaði eins og Rússar væru hin nýja heimslögregla sem Bandaríkin hefðu verið áður fyrr.

Ef Kínaforseti hefði ekki tekið undir orð hans með sterkum og ótvíræðum hætti hefði verið auðvelt að kalla orð hans bull og þvælu.

Orð Kínaforseta fannst mér stórmerkileg, "Við aðstæður umbreytinga á flekahreyfingum, sem ekki hafa sézt í margar aldir, fara alþjóðamálin í gegnum mikið umrót. En þetta haggar ekki sannfæringu minni og friðhelgi áætlunar um að velja gagnkvæman stuðning, friðhelgi djúprar, aldagamallar vináttu milli landa vorra og friðhelgi skyldurækni þjóðanna, Kína og Rússlands sem stórvelda".

Ræða Kínaforseta var niðurskrifuð og hann las hana af blaði, og hefur greinilega verið vel skrifuð, eins og torræð véfrétt.

En í þessum orðum hans felst þó margt sem er merkilegt.

Þessar "umbreytingar á flekahreyfingum, sem ekki hafa sézt í margar aldir", það er þetta merkilega í ræðu hans, en margt annað er þar líka áhugavert.

Ég túlka þessi orð hans þannig, og flest bendir til að það sé hin rétta túlkun, að hann sé að segja að Bandaríkin, Evrópa og Vesturlönd séu að missa þá forystu sem hér hefur verið um langt skeið. Það er vissulega rétt.

Kínaforseti er að segja að Bandaríkin eru ekki lengur leiðandi, og ekki heldur Evrópa. Það er líka rétt.

Umrótið sem Kínaforseti talaði um í þessari merkilegu ræðu, sem jafnast kannski á við ræður Churchills sem rötuðu í sögubækurnar, það er auðvitað Úkraínustríðið og það sem gerist í miðausturlöndum nú og á sér fá fordæmi hvað hörku varðar og stigmögnun í þessum löngu átökum.

Já, ræða Kínaforseta er stórmerkileg. Hún gæti verið fyrirboði þriðju heimsstyrjaldarinnar jafnvel. Kína er rísandi stórveldi, og ofurstórveldi jafnvel, og sérstaklega í samvinnu við Indland og Indverja sem eru þeim nærri og mikið og rísandi stórveldi einnig.

Ræða Kínaforseta er einnig svar við þeirri staðreynd að bæði Donald Trump og Kamala Harris velja einhverskonar tegund af viðskiptastríði við Kínverja. Jafnvel er ESB að feta sig á slíkar brautir, virðist manni.

Ég tel að íslenzk stjórnmál þurfi að taka mið af þeirri nýju heimsmynd sem er að birtast okkur, og Kínaforseti lýsir þessu með hófsamari hætti en margir aðrir.

Það er ekki lengur hægt að láta öfgafólk eins og Þórdísi Kolbrúnu vera einrátt í utanríkismálum. Það er úrelt.

Pútín býður vesturveldum birginn: BRICS-ríki funda

Pólitíkin verður áhugaverðari með þessari ungu konu

Ég held að Lenya Rún sé mjög góður talsmaður Pírata, sem frjálslyndasta flokksins á Íslandi. Það verður að minnsta kosti skemmtilegt og spennandi að fylgjast með henni rökræða við þá sem eru ósammála henni í fjölmiðlum, það færir líf í pólitíkina. Vinstri grænir virðast vera sokknir í hafsins djúp vegna setu í óvinsælli stjórn og að hafa átt mjög stóran þátt í verkum hennar, vondum og góðum í bland. Píratar taka við sem frjálslyndasti flokkurinn, og lengst til vinstri ásamt Sósíalistunum.

Maður sér þetta teiknast þannig upp að Píratar hljóti að stækka, því ungt fólk á uppleið ber með sér ferska vinda. Jafnvel gæti verið að vinstriöflin í heiminum séu á svona vegferð, og að hægriöfgaflokkarnir svonefndu taki þá við því hlutverki sem var fyrrum þeirra, að sameina sumar vinnandi stéttir sem bera skarðan hlut vegna alþjóðavæðingarinnar.

Eftir sem áður þurfa að vera flokkar sem sjá um húmanismann og að efla hann, kærleikann á milli fólks, ef hægt er, og Píratar ætla að sjá um það greinilega í stað Vinstri grænna sem eru kannski að hverfa, þótt óhóflegt innstreymi á of skömmum tíma sé varasamt.

Kvenréttindi og mannréttindi virðast allavega meira áberandi hjá vinstriflokkum nú til dags en barátta gegn arðrænandi ofurríkum samsteypum, einstaklingum eða fyrirtækjum.

Lenya Rún er algjörlega ættuð frá Kúrdistan, og það er áhugavert ef hún verður áberandi í pólitík og sem opinber persóna, því hún kemur úr þessum heimshluta þar sem átök eru mikil, og nær kannski að gera okkur Íslendinga að meiri heimsborgurum í raun, því við þurfum ekki aðeins að skilja vestræn sjónarmið, evrópsk eða bandarísk, heldur þessi sjónarhorn sem tilheyra þjóðum sem sumar mæta mótspyrnu hér í vestrinu, vegna trúarbragða eða framandi menningar.

Ég er hlynntur því að fræðsla sé aukin. Þannig eykst kærleikurinn og fordómar minnka. Flestir ættu að vilja friðsamlegt og kærleiksríkt þjóðfélag þótt skoðanir séu skiptar á mörgu. Það að vilja vernda hið þjóðlega, rasa eða menningu, ætti ekki að tengjast fordómum heldur gagnkvæmri virðingu og áframhaldandi uppbyggingu og varðveizlu á því sem er menning.

Ég reyni að sýna bæði múslimum og gyðingum skilning eins og hægt er, en ég er ekki ríkur maður og get ekki hjálpað eins og ég vildi ef ég væri ríkur.

Auk þess er erfitt að taka afstöðu í þessum málum.

Kúrdar eru flóttamannaþjóð. Þeir eiga það sameiginlegt með gyðingum að lifa víða í brotum. Því finnst manni það skrýtið og rangt að gyðingar fái meiri athygli, stuðning og samúð en sumar aðrar þjóðir eða þjóðabrot sem eiga sér svipaða sögu í fortíðinni.

Mér finnst stundum að múslimar verði fyrir meiri fordómum en nokkrir aðrir hér á þessu landi okkar. Það er víst ekkert einsdæmi með ástandið hér á Vesturlöndum.

 

„Ég er aðeins að jafna mig á spennufallinu“

Nótt hinna löngu hnífa

Þórdís Kolbrún var heillandi í Silfrinu, sem rökvís og hvöss manneskja sem ekkert bítur á, sigurvegari sannur.

Engu að síður, aðdragandinn var ekki tilviljun og ekki tímaleysi eins og hún og fleiri vilja halda fram, heldur ásetningur forystunnar um að losna við gagnrýni og fólk sem var of erfitt, og sjálfstætt, með aðrar skoðanir.

Við þessir óháðu bullarar, við viljum endilega halda öðru fram en stjórnmálaskýrendur sem hafa verið keyptir til að móta söguna með rangri söguskoðun.

Þetta hugtak í yfirskriftinni er orðið fast hugtak yfir pólitískar hreinsanir. Staða Hitlers styrktist til muna eftir þau dráp, frá enda júní 1934 til 2. júlí, tóku yfir þrjá daga.

Eftir að hafa horft á Silfrið í gær efast maður um að Bjarni eða flokkseigendur aðrir hafi haft með atburðarás helgarinnar að gera, að menn hurfu sem eru holdgervingar hinnar klassísku sjálfstæðisstefnu.

Sú Þórdís Kolbrún sem þarna talaði kannaðist ekki við "nótt hinna löngu hnífa", og flestir álitsgjafar í fjölmiðlum telja þetta tilviljanakennda atburðarás. Jafnvel Sóley Tómasdóttir, sem er eins mikill erkikommúnisti og hægt er, miðað við hvursu mjög kommúnisminn í dag er öðruvísi en þá, femínismi helzt.

Þórdís Kolbrún talaði um hraðann í atburðarásinni og að ekki hafi það verið ætlun hennar að ýta Jóni Gunnarssyni frá, hún hafi einfaldlega "þurft sitt rými".

Orðalag hennar minnir á uppáhaldsorðalag Hitlers, sem talaði aftur og aftur um það í sínum ræðum til að afsaka hatur sitt á gyðingum að Þjóðverjar þyrftu "lífsrými". Að plássið tækju hinir gróðafíknu gyðingar af innfæddum Þjóðverjum og að nauðsynlegt væri að bregðast við því. Þannig að þótt smáatriðin í þjóðernishreinsunum þeirrar ríkisstjórnar hafi ekki orðið ljós fyrr en eftir stríðið, þá duldist engum að ýmislegt yrði gert til að koma óæskilegri þegnum landsins burt, jafnvel fyrir fullt og allt.

Píratar sýna lýðræðisvilja sinn í verk með opnu prófkjöri en hinir velja uppstillingar á lista, fljótlegri leið en einræðislegri. Kjördæmaráð og uppstillingarnefndir eða flokkseigendafélög ráða of miklu þegar uppstilling er valin, en skýrari línur myndast og sterkari forysta brýnir sinn vilja. Tímaskorturinn er afsökunin.

En það er sama hvernig Þórdís Kolbrún eða aðrir - í sama flokki eða öðrum flokkum - reyna að sverja af sér "nótt hinna löngu hnífa", þetta hefur sennilega verið undirbúið og ákveðið með löngum fyrirvara. Bjarni Benediktsson veit það vel að hvöss gagnrýni hefur verið að beinast að honum frá hans eigin flokki og ýmsum utan flokksins líka, og Ásmundur Friðriksson var kannski beittastur áður í henni, Birgir Þórarinsson kom úr Miðflokknum og var varfærinn í yfirlýsingum, en með skýra stefnu. Jón Gunnarsson var kannski fremstur í flokki af þessum þremur, sem ráðherra sem bar ábyrgð og skar úr um mál, en rökfastur og gat skákað óvinum með snjöllu orðfæri.

Eftir "nótt hinna löngu hnífa" höfum við nýjan Sjálfstæðisflokk, og Þórdís Kolbrún er leiðtogi útí gegn, fæddur leiðtogi, ennþá beittari en Áslaug Arna, en óvinsælli af mörgum þó, því hún er jú stríðsmálaráðherra.

Þessi nýi Sjálfstæðisflokkur er ESB-vænn og Elítu-vænn, jafnvel enn meira en Samfylkingin. Hnífurinn gengur ekki á milli þriggja náskyldra flokka eftir breytinguna, það eru Viðreisn, Samfylking og Sjálfstæðisflokkurinn. Áherzlumunurinn í að ganga inní ESB er hverfandi, og helzt á yfirborðinu í Sjálfstæðisflokknum.

Eftir glæsilega frammistöðu Þórdísar Kolbrúnar í Silfrinu í gær, þar sem ég sá að hún er leiftursnjöll og miskunnarlaus, og með metnað sem kemur henni víða, þá er það ljóst að hún gæti orðið arftaki Bjarna, og spurning hvort Áslaug Arna á roð í hana.

Formenn hegða sér helzt eins og Bjarni þegar þeir verða hræddir um stöðu sína. Bæði eru það skoðanakannanir og kúgunin af hendi VG sem vekja grimmd formannsins, og því er auðvelt að beina reiðinni að óþægum flokksmönnum sem eru ekki 100% sammála.

Elítur nota ýmsar aðferðir til að stjórna og halda völdum.

Ein aðferðin er sú að útskýra ekki breytingar sem verða og afneita þeim, eins og gert er með "nótt hinna löngu hnífa" innan Sjálfstæðisflokksins.

Getur einhver sagt það við sjálfan sig að ENGINN vilji hafi verið innan Sjálfstæðisflokksins til að losa sig við þessa óþægu og sjálfstæðu einstaklinga?

Hvað með pistla Björns Bjarnasonar?

Hann er jú innsti koppur í búri.

Hann hefur gagnrýnt þessi sjónarmið sem þessir menn standa fyrir, og hefur gagnrýnt Miðflokkinn. Stundum finnst mér Björn Bjarnason vera stjórnandi Þórdísar Kolbrúnar R. G., í utanríkismálum og fleiri málum.

Það er sjálfsblekking að halda því fram að einhverjar tilviljanir hafi ráðið þessum breytingum.

Auðvitað var þetta skipulagt. Gott og vel, þetta er þeirra flokkur.

Þá víkur sögunni til útlanda.

Ef Kamala Harris verður næsti forseti Bandaríkjanna þá mun þessi nýi Sjálfstæðisflokkur fá stuðning frá slíkri Elítu.

Ef Donald Trump verður næsti forseti Bandaríkjanna, þá verður Miðflokkurinn helzti boðberi sömu stefnu á Íslandi, á meðan Lýðræðisflokkurinn hefur ekki fengið sömu stærð og hann.

Bjarni Benediktsson er búinn að rígbinda Sjálfstæðisflokkinn á klafa Natóhyggju, stefnu demókrata í Bandaríkjunum og ESB aðildar í laumi, ekki alveg í orði eða á borði, nema allir vita að það er þeirra næsta skref, til að elta Elítuna enn frekar.

Skýringar Þórdísar Kolbrúnar um að tímaleysi og tilviljun hafi valdið því að þessir menn hurfu á braut, þær eru kannski hluti af sannleikanum.

En eins og gott er að muna, veruleikinn hefur mörg andlit og það er hægt að nálgast hann á margan hátt. Fólk kýs einatt ákveðið sjónarhorn til að styðja sína nálgun og skoðun.

Í grunninn má segja að þeir sem kusu á listana hafi hlýtt Bjarna og öðrum sem mestu ráða í flokknum, um að styðja Þórdísi Kolbrúnu frekar en Jón Gunnarsson.

Sjálfstæðisflokkurinn er einmitt svona flokkur, þar sem styrk forusta ræður úrslitum.

Því miður er RÚV einnig samlit hjörð.

Nema var kosning Þórdísar Kolbrúnar byggð á þrælsótta og valdaótta frekar en öðru? Jú, það má gera því skóna.

Þetta er það Ísland sem við höfum tilheyrt síðustu árin. Fólk er kannski margt fífl eins og Botnleðja söng um, en hin seinni ár kannski færri og færri fífl og fleiri sem fatta og eru ekki alveg fattlausir.

Þessvegna, vegna þess að fólk er farið að þreytast á því að vera fífl, hefur Sjálfstæðisflokkurinn verið að minnka í skoðanakönnunum, niður í 12% jafnvel.

Bjarni Benediktsson og dúkkulísurnar hans ætla sér hægt en örugglega inní ESB. Þar er ekkert sjálfstæði á stefnuskránni, heldur valdagræðgi hrein og ómenguð.

Ég þekki nú ýmsa í Samfylkingunni og mín föðurætt er þar. Þrátt fyrir fagurgalann um að vilja hjálpa fólki er það sama innihaldið og hjá Bjarna og dúkkulísunum, elskan til sjálfs sín og heimsins, og til valdanna.

Þetta "góða fólk" er alltaf fyrst til þess að vilja sýna góðmennsku sem aðrir þurfa að greiða fyrir.

Þar af leiðandi, eins og í Evrópu, flokkar eins og Miðflokkurinn, Flokkur fólksins og Lýðræðisflokkurinn stækka, sem sverja af sér hægriöfga, en reyna líka að sverja af sér jafnaðarfasismann, sem hitt snobbliðið starfar eftir.

Hvað með Frelsisflokkinn og Íslenzku þjóðfylkinguna? Bjóða þau ekki fram? Hafa þau gefizt upp?

Fólk vill skjól fyrir helvítis jafnaðarfasismanum. Fólk flýr því í skjól allra annarra, sem jafnvel reyna að sverja af sér það sem hjálpar.

Við vitum að við Íslendingar erum alltaf á eftir.

Áður var sagt að við værum 30 árum á eftir? Kannski 10-15 árum á eftir núna.

Áður en Sjálfstæðisflokkurinn springur eins og sú bóla sem hann er, þá á hann kannski eftir að stækka núna fyrir þessar kosningar.

Á meðan getur liðið góða myndað enn eina hrunstjórnina, Samfylking, Sjálfstæðisflokkur, Viðreisn og kannski Píratar.

Eða fáum við Miðflokkinn inn? Þá aðeins til að þeir gera lítið úr sér og hverfi eins og aðrir í mykjuhauginn sem er sterkasta aðdráttaraflið?

 

„Ekki gott fyrir stuðningsfólk fyrir hvalveiðum“

Sinning Town, ljóð frá 6. janúar 2019

Abbey road is almost here,

as they come for nothing but the fear.

Suffer in the sinning town,

see or hear the voices coming down.

Bitter girl is hating him,

how I go so far away...

Respect dwindling, taking sadder sides,

she's the victim of the barroom nights.

Turning into a robot really dim,

rest I now by other, find the day!

 

Learning never, leaning still,

lots of people thought so, never will!

Better only when it's worse?

Wake up, taking on the bitter curse!

Abbey boys are always right,

envy them the lesbos, see!

Ásta, thought so, only losing war.

all the nation wrong, just fiendish bore!

Should not deny right, so rather fight!

Rule then Hell girl, better to go free!

 

Women hating, ways are gone!

Working for the losing, only son!

Murky town and mornings dead,

maidens, demons, enemies so red!

Slander, jokes, then booze and babes,

brilliant to relax and smile!

Older maidens only see what's wrong.

If you're right you laugh and feel then strong.

Feminism favours boredom, tabes,

feel this hellish, stupid, lonesome guile.

 

Skýringar: Tabes: Visnun.

Ósjálfstæðisflokkurinn, Kvennalisti Íslands nr. 2, Sjálfstæðisflokkurinn

Jón Gunnarsson er þekkt andlit sem myndi bæta fylgi Lýðræðisflokksins. Nú ættu reiðir hægrimenn að flykkja sér á Lýðræðisflokkinn og koma honum inná þing og vel það. Ef samstaðan er næg fær Lýðræðisflokkurinn 10% eða meira.

Kvennalisti Íslands nr. 2 hefur hafnað Jóni Gunnarssyni, hann er of góður fyrir Ósjáfstæðisflokkinn.

Leiðin getur bara legið niðurávið fyrir Ósjálfstæðisflokkinn. Samfylkingin sér betur um femínisma en sá flokkur sem var vígi karlrembunnar í gegnum áratugina, Sjálfstæðisflokkurinn. Hann er ekki trúverðugur sem andstæða sín.

Vinstrimenn hata Sjálfstæðisflokkinn eins og pestina. Jafnvel hægrimenn eru farnir að flýja. Sjálfstæðisflokkurinn er hinn forni fjandi vinstrimanna og jafnaðarmanna.

Flokkseigendafélagið styður Þórdísi Kolbrúnu, og þannig skal það vera.

Íslendingar eru sömu aumingjarnir og áður. Erlendar glæpamafíur ráða hér mestu með hjálp þeirra innlendu. Stærstu flokkarnir eru útibú Elítunnar sem er tvíhöfði, demókratar eiga Samfylkinguna og repúblikanar Sjálfstæðisflokkinn. Stríðsöflin útí heimi eru þannig, tvíhöfða skrímsli. Jahve í tveimur útgáfum af sjálfum sér.

Trúið ekki orði af því sem er sagt opinberlega, ef fólk eins og Þórdís Kolbrún segir það. Kristrún í Samfylkingunni er sennilega sama tóbakið. Ríkur verður ríkari, fátækur fátækari, það er þeirra mottó.

Við kjósum yfir okkur verstu böðlana eins og venjulega.

 

Þórdís tók 2. sætið og Jón á útleið